Ludomir Wysocki
Ludomir Wysocki, ps. „Mróz”, „Piast”, „Rosa” (ur. 21 lutego?/5 marca 1895 w Żytomierzu zm. 6 kwietnia 1972 w Poznaniu) – pułkownik Wojska Polskiego[1].
 pułkownik
| |
| Data i miejsce urodzenia |
5 marca 1895 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
6 kwietnia 1972 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne |
|
| Jednostki |
1 Pułk Ułanów Krechowieckich |
| Stanowiska |
zastępca dowódcy pułku |
| Główne wojny i bitwy |
I wojna światowa |
| Odznaczenia | |
     
| |
Życiorys
edytujUrodził się 5 marca 1895 w Żytomierzu, w rodzinie Zygmunta i Malwiny. Uczęszczał do gimnazjum. W 1914 został wcielony do armii rosyjskiej. Ukończył kurs wojenny Szkoły Oficerskiej Kawalerii. Pełnił służbę w rosyjskim 10 pułku huzarów, w stopniu podporucznika[2], od 1916 w Dywizjonie Polskich Ułanów, a w 1917 w 1 pułku ułanów. Uczestniczył w słynnej szarży pod Krechowcami. W 1 pułku ułanów Krechowieckich od 1920 dowodził szwadronem[2]. W czerwcu 1927 został przeniesiony do 11 pułku ułanów w Ciechanowie na stanowisko dowódcy szwadronu zapasowego[3], lecz w następnym miesiącu został przeniesiony do 1 puł. z równoczesnym przeniesieniem do kadry oficerów kawalerii i przydziałem do Obozu Szkolnego Kawalerii w Grudziądzu na stanowisko instruktora wyszkolenia wojskowego[4]. W lipcu 1928 został przesunięty ze stanowiska dowódcy szwadronu na stanowisko kwatermistrza[5], a w lipcu 1929 przesunięty na stanowisko komendanta Szkoły Podchorążych Rezerwy Kawalerii[6]. Z dniem 5 lipca 1930 został przeniesiony z Centrum Wyszkolenia Kawalerii do 18 pułku ułanów w Grudziądzu na stanowisko zastępcy dowódcy pułku[7]. W sierpniu 1931 został przeniesiony do 11 pułku ułanów na stanowisko zastępcy dowódcy pułku[8]. W latach 1935–1937 był zastępcą dowódcy 26 pułku ułanów w Baranowiczach. Od lutego 1937 do września 1939 dowodził 4 pułkiem ułanów w Wilnie. Na czele tego pułku walczył w kampanii wrześniowej[2].
Podczas okupacji w latach 1940–1943 był żołnierzem Związku Walki Zbrojnej i Armii Krajowej Obwodu Warszawa-Wola[2]. Inspektor Podokręgu „Struga”, a od kwietnia 1943 komendantem Podokręgu AK „Olsztyn–Tuchola”, sprawując tę funkcję do wyzwolenia.
Do ludowego Wojska Polskiego zgłosił się w lutym 1945 obejmując stanowisko zastępcy dowódcy dywizji ds. liniowych 1 Warszawskiej Dywizji Kawalerii[2]. Szef Wydziału Operacyjnego sztabu Dowództwa Okręgu Wojskowego Nr III w Poznaniu od kwietnia 1947, a później p.o. szefa Wydziału Szkolenia Akademii Sztabu Generalnego od lipca 1948. Przeniesiony w stan spoczynku w 1951.
6 kwietnia 1972 zmarł w Poznaniu[2]. Pochowany na Cmentarzu na Junikowie (pole 27, kwatera D-2-1)[9].
Był mężem Anieli z Małachowskich (1916–1991).
Awanse
edytuj- podporucznik – 1914
- porucznik – 1918(?)
- rotmistrz – 1922 ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919
- major – ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1927
- podpułkownik – ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1929
Ordery i odznaczenia
edytuj- Krzyż Niepodległości (23 grudnia 1933)[10]
- Krzyż Walecznych (trzykrotnie, po raz pierwszy w 1921[11])
- Medal Wojska
- Złoty Krzyż Zasługi (12 listopada 1946)[1]
- Srebrny Krzyż Zasługi (29 maja 1925)[12]
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921
Przypisy
edytuj- ↑ a b M.P. z 1947 r. nr 25, poz. 138 „za bohaterskie czyny i dzielne achowanie się w walce z niemieckim najeźdźcą, oraz za gorliwą pracę i sumienne wypełnianie obowiązków służbowych”.
- ↑ a b c d e f Leżeński i Kukawski 1991 ↓, s. 126–127.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 16 z 11 czerwca 1927, s. 163.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 22 z 25 sierpnia 1927, s. 257.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 24 lipca 1928 roku, s. 233.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 6 lipca 1929 roku, s. 211.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 18 czerwca 1930 roku, s. 209.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 5 z 3 sierpnia 1931 roku, s. 235.
- ↑ Plan Poznania – Cmentarze [online], www.poznan.pl [dostęp 2021-06-09].
- ↑ M.P. z 1934 r. nr 6, poz. 12 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
- ↑ Rozkaz Ministra Spraw Wojskowych L. 2142 z 1921 r. (Dziennik Personalny z 1922 r. Nr 1, s. 81).
- ↑ M.P. z 1926 r. nr 5, poz. 13 „za zasługi, położone przy zwalczaniu band dywersyjnych”.
Bibliografia
edytuj- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2016-02-15].
- Cezary Leżeński, Lesław Kukawski: O kawalerii polskiej XX wieku. Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1991, s. 126–127. ISBN 83-04-03364-X.
- Jarosław Szlaszyński. 1 Pułk Ułanów Krechowieckich w Augustowie. „Rocznik Augustowsko-Suwalski t. VI”, s. 89–122, 2006. Suwałki: Augustowsko-Suwalskie Towarzystwo Naukowe. ISSN 1730-9875.