Ludomir Dramiński
Ludomir Ignacy Dramiński (ur. 16 października 1893 w Czerniewie, zm. 24 grudnia 1944 w KL Flossenbürg) – podporucznik piechoty Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy, inżynier.
Życiorys
edytujUrodził się 16 października 1893 w Czerniewie, w ówczesnym powiecie płockim guberni płockiej, w rodzinie Ludwika Bartłomieja[1] (ur. 1855) i Stefanii Aleksandry z domu Bóbr (1873–1941)[2]. Był bratem Romualda Marcelego (1896–1991), podporucznika taborów Wojska Polskiego[3], 28 grudnia 1933 odznaczonego Krzyżem Niepodległości z Mieczami[4], zamiast uprzednio (13 kwietnia 1931) nadanego Krzyża Niepodległości[5], pracownika kontraktowego Konsulatu RP w Harbinie, Władysława Stanisława (1898–1964), 16 marca 1933 odznaczonego Krzyżem Niepodległości[6], Ludwika (1899–1952), podporucznika kawalerii Wojska Polskiego[7], 27 czerwca 1938 odznaczonego Krzyżem Niepodległości[8] i Marii (ur. 1903)[2].
19 stycznia 1921 jako podoficer byłej Polskiej Organizacji Wojskowej został mianowany z dniem 1 listopada 1920 podporucznikiem piechoty. Służył wówczas w Dowództwie Kwatery Naczelnego Wodza[9]. 1 czerwca 1921 pełnił służbę w Adiutanturze Generalnej Naczelnego Wodza, a jego oddziałem macierzystym był 30 Pułk Piechoty[10].
8 stycznia 1924 został zatwierdzony w stopniu podporucznika ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 i 1161. lokatą w korpusie oficerów rezerwy piechoty[11][12]. Posiadał przydział w rezerwie do 30 pp w Warszawie[13][14][15]. W 1934 pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Toruń. Posiadał przydział w rezerwie do 63 Pułku Piechoty w Toruniu[16].
W czasie powstania warszawskiego został wysiedlony ze stolicy i osadzony w obozie przejściowym w Pruszkowie[17]. 12 sierpnia przybył do obozu kancentracyjnego Auschwitz[18]. 11 września został przeniesiony do obozu koncentracyjnego Flossenbürg, gdzie zmarł 24 lub 26 grudnia 1944[17][19]. Jego symboliczny grób znajduje się w grobie rodziny Olszewskich na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie[20].
Ordery i odznaczenia
edytuj- Krzyż Niepodległości – 16 marca 1937 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”[21]
Przypisy
edytuj- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. WBH. [dostęp 2021-08-19]..
- ↑ a b Dramiński ↓.
- ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 187, 710.
- ↑ M.P. z 1934 r. nr 23, poz. 35.
- ↑ M.P. z 1931 r. nr 87, poz. 137.
- ↑ M.P. z 1933 r. nr 63, poz. 81.
- ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 125, 600.
- ↑ M.P. z 1938 r. nr 177, poz. 323.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 5 z 5 lutego 1921, s. 217.
- ↑ Spis oficerów 1921 ↓, s. 109, 603.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 560.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 497.
- ↑ Spis oficerów rezerwy 1922 ↓, s. 54.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 214.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 198.
- ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 34, 524.
- ↑ a b Straty ↓.
- ↑ Auschwitz ↓, numer więźniarski „192592”.
- ↑ Auschwitz ↓, tu 24 grudnia 1944.
- ↑ Cmentarz Stare Powązki: STEFANIA OLSZEWSKA, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2021-08-19].
- ↑ M.P. z 1937 r. nr 64, poz. 94.
Bibliografia
edytuj- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2021-01-07].
- Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r.. Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1921.
- Alfabetyczny spis oficerów rezerwy. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922-05-01.
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, 1934.
Linki zewnętrzne
edytuj- Żołnierze Niepodległości : Dramiński Ludomir Ignacy. Muzeum Józefa Piłsudskiego w Sulejówku. [dostęp 2021-08-07].
- Informacja o więźniach : Dramiński Ludomir. Państwowe Muzeum Auschwitz-Birkenau w Oświęcimiu. [dostęp 2021-08-19].
- Ludomir Ignacy Dramiński. Kielakowie.pl. [dostęp 2021-08-19].
- Program „Straty osobowe i ofiary represji pod okupacją niemiecką”. Fundacja „Polsko-Niemieckie Pojednanie”. [dostęp 2022-01-12].