Lubiatowo (Koszalin)
Lubiatowo (do 1945 niem. Lüptow[2]) – część miasta[3] i osiedle samorządowe Koszalina[4]. Obejmuje południowo-wschodnią część Koszalina nad jeziorem Lubiatowo Północne.
| Część miasta Koszalina | |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Miasto | |
| W granicach Koszalina |
1 stycznia 1989[1] |
| SIMC |
0949514 |
Położenie na mapie Koszalina Podział administracyjny Koszalina z oznaczeniem osiedla | |
| 54°09′39″N 16°17′19″E/54,160833 16,288611 | |
Osiedle Lubiatowo
edytujOsiedle „Lubiatowo” jest jednostką pomocniczą miasta, gdzie mieszkańcy wybierają radę osiedla, która liczy 15 członków. Rada wybiera organ wykonawczy – zarząd osiedla, w skład którego wchodzi przewodniczący, wiceprzewodniczący i sekretarz. Przewodniczący zarządu osiedla pełni jednocześnie funkcję przewodniczącego rady osiedla[5].
Do obszaru osiedla samorządowego „Lubiatowo” zalicza się części miasta: Zagórzyno, Wichłacz, Dzierżęcino, Lubiatowo. Ponadto zalicza się do niego teren wzniesienia Krzywogóra oraz północną część jeziora Lubiatowo Północne.
Połączenie z centrum Koszalina umożliwiają autobusy komunikacji miejskiej: linie nr 2 (Dzierżęcino i Lubiatowo), 12 (Zagórzyno i Dzierżęcino) oraz 20 (Zagórzyno)[6].
Historia
edytujW 1337 pierwsza wzmianka o punkcie granicznym zlokalizowanym w Lubiatowie, w XIV wieku wieś staje się własnością klasztoru cysterek z Koszalina. W 1400 mieszczanin koszaliński Johann Rogzow sprzedał swoją część dóbr lubiatowskich klasztorowi. Spis dóbr w 1653 wykazał, że we wsi należącej do domeny koszalińskiej opodatkowane były 22 hektary gruntów uprawnych, w Lubiatowie mieszkało siedmiu zagrodników, młynarz, karczmarz, czterech parobków, pastuch, trzech owczarzy, dwóch chałupników, czterech parobków najętych u kmieci. W 1784 wieś nadal należała do domeny koszalińskiej, mieszkało w niej sześciu kmieci wliczając sołtysa, trzech kmieci, w tym nauczyciel, a cała zabudowa składała się z dziewięciu zagród[7]. Nazwę Lubiatowo wprowadzono urzędowo w 1948 roku, zastępując poprzednią niemiecką nazwę wsi Lüptow.
W 1989 do Koszalina przyłączono m.in. wsie Lubiatowo i Dzierżęcino, które wcześniej administracyjnie leżały w gminie Sianów[8].
Ciekawostka
edytujLubiatowo to dawna osada rybacko-rolnicza, w której wykształciło się lokalne, charakterystyczne budownictwo mieszkalne, obok domów o konstrukcji ryglowej powstawała zabudowa gospodarcza z tzw. "wyżką" czyli galeryjką wykorzystywaną m.in. podczas układania słomy[9].
Zobacz też
edytujPrzypisy
edytuj- ↑ M.P. z 1988 r. nr 36, poz. 337
- ↑ Rozporządzenie Ministrów: Administracji Publicznej Ziem Odzyskanych z dnia 9 grudnia 1947 r. (M.P. z 1948 r. nr 14, poz. 55, s. 8)
- ↑ Lubiatowo. [w:] TERYT (Krajowy Rejestr Urzędowy Podziału Terytorialnego Kraju) [on-line]. Główny Urząd Statystyczny. [dostęp 2011-12-04].
- ↑ Uchwała Nr XXIV/267/2008 Rady Miejskiej w Koszalinie z dnia 10 czerwca 2008 r. ws. utworzenia Osiedli (Dz. Urz. Woj. Zachodniopomorskiego z 2008 r. Nr 56, poz. 1285)
- ↑ Uchwała Nr XXIV/268/2008 Rady Miejskiej w Koszalinie z dnia 10 czerwca 2008 r. (Dz. Urz. Woj. Zachodniopomorskiego z 2008 r. Nr 56, poz. 1286)
- ↑ Rozkład jazdy MZK Koszalin. (pol.).
- ↑ Halina Szulc „Morfogenetyczne typy osiedli wiejskich na Pomorzu Zachodnim” Instytut Geografii i Przestrzennego Zagospodarowania PAN, prace geograficzne nr. 149, Zakład Narodowy im. Ossolińskich Wrocław 1988 s. 99-100
- ↑ Uchwała Nr XXVII/225/88 Wojewódzkiej Rady Narodowej w Koszalinie z dnia 29 grudnia 1988 r. ws. zmiany granic miasta Koszalina (M.P. z 1988 r. nr 36, poz. 337)
- ↑ Czesław Piskorski "Pomorze Zachodnie, mały przewodnik" Wyd. Sport i Turystyka Warszawa 1980 s. 175 ISBN 83-217-2292-X