Płyta długogrająca
Płyta długogrająca, LP (od longplay)[1] – dwustronna analogowa płyta gramofonowa w formie zwykle czarnego krążka (edycje limitowane mogą mieć różne kolory, często nawiązujące np. do okładki albumu lub być w postaci Picture disc), umożliwiająca nagranie do ok. 25–30 min na każdej stronie[1]. Płyta długogrająca ma średnicę 12 cali (30 cm), prędkość obrotową 33⅓ obrotów na minutę, a jej maksymalny czas nagrania wynosi około 30 minut na stronę[2].
Pierwsza płyta długogrająca trafiła do prasy w CBS Laboratories 27 lutego 1946 roku. Rozwiązanie problemów między innymi z masteringiem dla wewnętrznych rowków i preparatów winylowych zajęły dwa lata. Początkowe płyty, wydane na Boże Narodzenie 1948 roku, były cichsze i zawierały dokładny i dynamiczny zakres, który znacznie poprawił się w porównaniu do poprzedników o prędkości obrotowej 78 obrotów na minutę[3].
W latach 2008–2016 sprzedaż płyt długogrających wzrosła[2]. W 2012 roku sprzedaż płyt długogrających w Wielkiej Brytanii wyniosła 2,8 miliona egzemplarzy[4].
Przypisy
edytuj
- ↑ a b
longplay [w:] Słownik języka polskiego [online], PWN [dostęp 2024-05-25].
- ↑ a b Płyta drobnorowkowa. hifi.pl. [dostęp 2018-04-16]. (pol.).
- ↑ Dreams of Vinyl – The story of the LP (long playing) record by Jac Holzman, elektra60.com, 12 lutego 2011 [zarchiwizowane 2012-04-01] (ang.).
- ↑ Adrian Lee: What a record! The UK album chart reaches its 1,000th No1... and counting. express.co.uk, 2013-11-26. [dostęp 2018-04-16]. (ang.).
