Ljubomir Stojanović

serbski filolog, historyk i polityk

Ljubomir Stojanović, cyr. Љубомир Стојановић (ur. 6 sierpnia 1860 w Užicach, zm. 16 czerwca 1930 w Pradze[1]) – serbski filolog, historyk i polityk, premier Serbii (1905-1906), minister edukacji.

Ljubomir Stojanović
Љубомир Стојановић
Ilustracja
Ljubomir Stojanović (1905)
Data i miejsce urodzenia

6 sierpnia 1860
Užice

Data i miejsce śmierci

16 czerwca 1930
Praga

Premier Serbii
Okres

od 29 maja 1905
do 14 marca 1906

Przynależność polityczna

Niezależna Partia Radykalna

Poprzednik

Nikola Pašić

Następca

Sava Grujić

Minister edukacji Serbii
Okres

od 1903
do 1904

Minister edukacji Serbii
Okres

od 1905
do 1906

Poprzednik

Jovan Žujović

Następca

Andra Nikolić

Minister edukacji Serbii
Okres

od 1909
do 1909

Poprzednik

Andra Nikolić

Następca

Jovan Žujović

Faksymile

Życiorys

edytuj

Syn Wasy Stojanovicia i Sary[1]. Ukończył studia filozoficzne w belgradzkiej Szkole Wyższej (Велика школа), a następnie przez cztery lata kontynuował naukę w Wiedniu, Petersburgu i w Lipsku[1]. Po powrocie do kraju w 1888 pracował jako nauczyciel w liceum, a w 1891 objął stanowisko profesora macierzystej uczelni[1].

W 1897 związał się z Ludową Partią Radykalną Nikoli Pašicia. Po rozłamie w partii w 1901, Stojanović przyłączył się grupy młodych działaczy, współtworząc Niezależną Partię Radykalną. W 1901 po raz pierwszy uzyskał mandat deputowanego do Skupsztiny[1]. Od 1905 obejmował kilkakrotnie stanowisko ministra edukacji, w latach 1905–1906 kierował rządem serbskim[1]. W latach 1915–1918 przebywał we Francji i w Szwajcarii[2]. Po zakończeniu I wojny światowej należał do grona założycieli Jugosłowiańskiej Partii Republikańskiej, był też jej pierwszym prezesem[1].

Od 1894 członek rzeczywisty Serbskiej Akademii Królewskiej, w latach 1913–1923 pełnił funkcję jej sekretarza[1]. Opublikował kilka tomów średniowiecznych serbskich manuskryptów (w tym Ewangeliarz Mirosława), a także wykazy genealogiczne[1]. Wydał 17 tomów dzieł Vuka Karadžicia, w tym jego korespondencję. Był autorem podręczników do gramatyki języka serbskiego dla szkół średnich[1].

Zmarł w sanatorium w Pradze, tam też został pochowany[2].

Przypisy

edytuj
  1. a b c d e f g h i j Љубомир Стојановић [online], srpskaenciklopedija.org (serb.).
  2. a b Великани: Љубомир Стојановић (1860-1930) [online], rts.rs, 2018 (serb.).

Bibliografia

edytuj