Licentia poetica

Licentia poetica, także: licencja poetycka, swoboda poetycka^[1]^[2] – wyrażenie pochodzące z łaciny^[1]; oznacza wolność twórczą i poetycką, dopuszczającą odstępstwa od norm językowych^[3], reguł formalnych lub wierności w opisie faktów^[3], zwłaszcza historycznych^[4].

Zasada ta dopuszcza w twórczości literackiej maksymalną swobodę, np. tworzenie na potrzeby danego utworu innowacji słownych, stosowanie nigdzie indziej niespotykanych form wyrazowych czy też szczególne dopasowanie szyku wyrazów dla uzyskania efektu metrycznego bądź rytmicznego. W szerszym ujęciu licentia poetica odnosi się również do swobody w zakresie rzeczowości, przedstawiania faktów^[3].

Terminem licentia poetica po raz pierwszy posłużył się Lucjusz Anneusz Seneka^[1].

Przypisy

↑ ^a ^b ^c Kudělka 1983 ↓, s. 282.
↑ Alojzy Jougan, Słownik kościelny łacińsko-polski, wyd. III, s. 387, Poznań–Warszawa–Lublin, Księgarnia św. Wojciecha, 1958
↑ ^a ^b ^c Kudělka 1983 ↓, s. 283.
↑ Jacek Baluch, Piotr Gierowski: Czesko-polski słownik terminów literackich. Kraków: Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego, 2016, s. 215. ISBN 978-83-233-4066-9.

Bibliografia

StanisławS. Sierotwiński StanisławS., Słownik terminów literackich, Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1986 .
VěraV. Petráčková VěraV., JiříJ. Kraus JiříJ., Akademický slovník cizích slov: [A - Ž], Praha: Academia, 1998, ISBN 80-200-0607-9, OCLC 231714430 (cz.).
ViktorV. Kudělka ViktorV., Malý labyrint literatury: Pro čtenáře od 12 let, Praha: Albatros, 1983, OCLC 11090391 (cz.).

[CITEREFKudělka1983282-1] Kudělka 1983 ↓, s. 282.

[2] Alojzy Jougan, Słownik kościelny łacińsko-polski, wyd. III, s. 387, Poznań–Warszawa–Lublin, Księgarnia św. Wojciecha, 1958

[CITEREFKudělka1983283-3] Kudělka 1983 ↓, s. 283.

[k-4] Jacek Baluch, Piotr Gierowski: Czesko-polski słownik terminów literackich. Kraków: Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego, 2016, s. 215. ISBN 978-83-233-4066-9.

[1]

[2]

[3]

[4]