Liany
Liany – pnącza o zdrewniałych łodygach[1][2]. Występują w lasach strefy międzyzwrotnikowej, rzadziej w strefie umiarkowanej – spośród znanych gatunków lian około 90% rośnie w lasach równikowych[2]. Korzystając z innych roślin (ew. skał lub budowli), rosną ku górze i osiągnąwszy sklepienie lasu rozgałęziają się, wytwarzają organy asymilacyjne i generatywne[2]. Osiągają znaczne długości do 300 m (przedstawiciele różnych rodzajów arekowatych zwane zbiorczo rotangami) i nawet 400 m (rodzaj osmoka Entada z mimozowych)[2]. Ze względu na konieczność transportu wody w pędzie na znaczne odległości, liany charakteryzują się szerokimi naczyniami i rurkami sitowymi[3].
Liany podobnie jak inne pnącza dzielą się na wijące się i czepne. W pierwszym przypadku pędy lian wykonują ruchy okrężne, dzięki czemu znajdują podporę i owijają się dookoła niej. Liany czepne wykształcają rozmaite organy lub wytwory służące do przyczepiania się do podpory – czepne korzenie przybyszowe, wąsy czepne (powstające z pędów, liści lub ich części), czasem drewniejące, owijające się ogonki liściowe, czepne ciernie i kolce, hakowato zmodyfikowane pędy boczne[3][2].
Jedynie dwa gatunki lian występują naturalnie w Polsce – bluszcz pospolity (Hedera helix) i wiciokrzew pomorski (Lonicera periclymenum)[2]. Poza tym w uprawie znajduje się szereg innych gatunków, np. z rodzajów glicynia (Wisteria), winobluszcz (Parthenocissus). Liany przypominają pnące gatunki z rodzaju powojnik (Clematis), ale w tym przypadku pędy tylko częściowo drewnieją[2].
Przypisy
edytuj- ↑ Alicja Szweykowska, Jerzy Szweykowski (red.): Słownik botaniczny. Wyd. II, zmienione i uzupełnione. Warszawa: Wiedza Powszechna, 2003. ISBN 83-214-1305-6.
- ↑ a b c d e f g Stanisław Lisowski: Świat roślinny tropików. Poznań: Wydawnictwo Sorus, 1996, s. 28-30. ISBN 83-85599-78-9.
- ↑ a b Alicja Szweykowska, Jerzy Szweykowski: Botanika Morfologia. Wyd. t. 1. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2006, s. 229-230. ISBN 83-01-10951-3.