Wikipedia

Leszek Drogosz

polski sportowiec

Leszek Melchior Drogosz (ur. 6 stycznia 1933 w Kielcach, zm. 7 września 2012 tamże[1]) – polski bokser, trzykrotny mistrz Europy, brązowy medalista olimpijski, wielokrotny medalista mistrzostw Polski, zwany „Czarodziejem ringu”, aktor niezawodowy.

Leszek Drogosz
Ilustracja
Leszek Drogosz (2007)
Data i miejsce urodzenia

6 stycznia 1933
Kielce

Data i miejsce śmierci

7 września 2012
Kielce

Kategoria wagowa

waga półśrednia

Bilans walk zawodowych
Liczba walk

377

Zwycięstwa

363

Porażki

14

Dorobek medalowy
Igrzyska olimpijskie
brąz Rzym 1960 boks
(waga półśrednia)
Mistrzostwa Europy
złoto Warszawa 1953 waga lekkopółśrednia
złoto Berlin Zach. 1955 waga lekkopółśrednia
złoto Lucerna 1959 waga półśrednia
Odznaczenia
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Złoty Krzyż Zasługi Medal 30-lecia Polski Ludowej Brązowa Odznaka im. Janka Krasickiego
Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach
Leszek Drogosz (z prawej) w walce z mistrzem olimpijskim, Jánem Zacharą, 4 lipca 1952
Grób Leszka Drogosza na cmentarzu Nowym w Kielcach

Życiorys

edytuj

Syn Stefana. Pierwsze treningi bokserskie rozpoczął w 1948 roku[2]. Dwa lata później został w Szczecinie mistrzem Polski juniorów w wadze papierowej[3]. W wieku 19 lat zadebiutował w barwach narodowych podczas międzypaństwowego meczu w Budapeszcie pomiędzy reprezentacją Polski a Węgrami. W nagrodę za dobrą postawę w walce z doświadczonym Solyomą otrzymał dzieła Włodzimierza Lenina i Karola Marksa[2].

W 1953 roku reprezentował Polskę podczas mistrzostw Europy w Warszawie. Walczył w wadze lekkopółśredniej – w pierwszym starciu pokonał po zaciętej walce Wiktora Miednowa, następnie zwyciężył Belga Marcela Van De Keere i Rumuna Francisca Ambrușa[4]. W finale wygrał z Irlandczykiem Terrym Milliganem, zdobywając złoty medal[5]. Sukces ten powtórzył dwa lata później w Berlinie Zachodnim, kiedy to po raz drugi został mistrzem kontynentu, pokonując w decydującej walce Węgra Pála Budaiego[6]. Swój trzeci złoty medal mistrzostw Europy, tym razem już w wadze półśredniej, wywalczył w 1959 roku w Lucernie. W półfinale zwyciężył Bruno Guse z NRD, zaś w pojedynku finałowym wygrał z Włochem Carmelo Bossim[7].

Drogosz trzykrotnie reprezentował Polskę podczas igrzysk olimpijskich. W 1952 roku w Helsinkach dotarł do ćwierćfinału, w którym przegrał z późniejszym finalistą, Włochem Sergio Caprarim[8]. Cztery lata później w Melbourne przegrał w pierwszej walce z reprezentującym ZSRR Ormianinem Władimirem Jengibarjanem[9]. W 1960 roku wywalczył w Rzymie brązowy medal olimpijski w wadze półśredniej, przegrywając w półfinale wskutek kontrowersyjnego werdyktu z Jurijem Radoniakiem z ZSRR[10].

Reprezentował barwy Stali SHL Kielce, Legii Warszawa (z którą trzykrotnie w latach 1954–1956 zdobył drużynowe mistrzostwo Polski), ŁTS Łabędy i Błękitnych Kielce. Osiem razy wywalczył tytuł indywidualnego mistrza kraju: 1953 (waga lekkopółśrednia), 1954, 1955, 1958, 1960, 1961, 1964 i 1967 (waga średnia)[11].

W latach 1952–1960 wystąpił 33 razy w reprezentacji Polski, wygrywając 31 razy i dwa razy przegrywając. Stoczył w ringu 377 walk, z których wygrał 363 i przegrał 14. Po zakończeniu kariery bokserskiej był trenerem Błękitnych Kielce i Igloopolu Dębica. Jego wychowankami byli m.in. dwukrotny medalista mistrzostw Europy i olimpijczyk Witold Stachurski oraz Alfons Stawski, olimpijczyk, późniejszy trener Błękitnych Kielce.

W latach 1952–1956 należał do ZMP, a od 1956 roku do PZPR[12]. Ponadto w latach 1990–1994 Drogosz był radnym kieleckiej rady miasta[11].

Zwycięzca (nadzwyczajnego, gdyż przeprowadzonego dopiero w 1988) plebiscytu na najlepszego sportowca Polski „Przeglądu Sportowego” w 1953[11]. W 1954 roku otrzymał tytuł Zasłużonego Mistrza Sportu[13], zaś w 1996 Zasłużonego Działacza Kultury Fizycznej[14]. W 1971 został wybrany do grona „Honorowej Trybuny Trenerów”, dziesięciu najlepszych trenerów-wychowawców w Polsce w akcji ZMS, PKOl i redakcji „Sztandaru Młodych” (1971)[15]. Został odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi (1953, za zasługi i osiągnięcia w dziedzinie kultury fizycznej i sportu)[16], Krzyżem Kawalerskim (1960) i Oficerskim (2001)[17] Orderu Odrodzenia Polski[11], Brązowym Odznaczeniem im. Janka Krasickiego (1971)[18], Medalem 40-lecia Polski Ludowej[19], Medalem 30-lecia Polski Ludowej[12]. Siedmiokrotnie – w 1952, 1953, 1958, 1959, 1961, 1962 i 1966 – został wybrany najpopularniejszym sportowcem Kielecczyzny w plebiscycie „Słowa Ludu”[20]. Na początku 2001 roku zajął pierwsze miejsce w konkursie „Echa Dnia” na najlepszego sportowca województwa kieleckiego XX wieku[21]. Jego brat, Henryk, był motocyklistą[22].

Zmarł w domu 7 września 2012 z powodu nowotworu[23]. 13 września 2012 prochy Leszka Drogosza spoczęły na cmentarzu Nowym w Kielcach[24].

Jedna z kieleckich ulic nosi imię Leszka Drogosza.

Kariera aktorska

edytuj

Jeszcze w trakcie kariery sportowej zaczął występować w filmach. Zadebiutował w 1966 roku w filmie Bokser, w którym zagrał pięściarza Jacka Walczaka. Po wejściu na ekrany tego filmu, będący zawodnikiem Błękitnych Kielce Drogosz decyzją Polskiego Związku Bokserskiego otrzymał zakaz walk w boksie amatorskim, opierając się na przepisach AIBA, wzbraniających występów w zawodach amatorskich pięściarzom, którzy zagrali w filmie i otrzymali za to gratyfikację finansową[25]. Wystąpił także m.in. w dwóch produkcjach Andrzeja Wajdy – Polowaniu na muchy oraz Krajobrazie po bitwie. Zagrał również w serialach 6 milionów sekund i Dwie strony medalu[26].

Filmografia

edytuj

Przypisy

edytuj
  1. ↑ Nie żyje Leszek Drogosz, „czarodziej ringu”. wprost.pl. [dostęp 2012-09-07].
  2. ↑ a b Gwiazdy po latach: Czarodziej ringu błyszczał również przed kamerą. przegladsportowy.pl. [dostęp 2012-01-05].
  3. ↑ Sławomir Stachura, Mirosław Rolak: 70 lat pięściarstwa na Kielecczyźnie. Kielce: Okręgowy Związek Bokserski w Kielcach, 1999, s. 17.
  4. ↑ Sławomir Stachura, Mirosław Rolak: op.cit., s. 20.
  5. ↑ 10.European Championships – Warsaw, Poland – May 18-24 1953. amateur-boxing.strefa.pl. [dostęp 2012-01-05]. (ang.).
  6. ↑ 11.European Championships – West Berlin, FRG – May 27 – June 5 1955. amateur-boxing.strefa.pl. [dostęp 2012-01-05]. (ang.).
  7. ↑ 13.European Championships – Luzern, Switzerland – May 24-31 1959. amateur-boxing.strefa.pl. [dostęp 2012-01-05]. (ang.).
  8. ↑ Sławomir Stachura, Mirosław Rolak: op.cit., s. 19.
  9. ↑ Lech Drogosz. sports-reference.com. [dostęp 2012-01-05]. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-03-27)]. (ang.).
  10. ↑ Sławomir Stachura, Mirosław Rolak: op.cit., s. 25.
  11. ↑ a b c d DROGOSZ LESZEK MELCHIOR. olimpijski.pl. [dostęp 2012-01-05]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-08-23)].
  12. ↑ a b Kto jest kim w Polsce 1984. Wyd. 1. Warszawa: Wydawnictwo Interpress, 1984, s. 177. ISBN 83-223-2073-6.
  13. ↑ Sławomir Stachura, Mirosław Rolak: op.cit., s. 98.
  14. ↑ Sławomir Stachura, Mirosław Rolak: op.cit., s. 97.
  15. ↑ Sport. Nauczycielka WF z Sanoka Wanda Lichnowska wśród 10 najlepszych trenerów – wychowawców. „Nowiny”, s. 2, nr 153 z 5 czerwca 1971. 
  16. ↑ M.P. z 1953 r. nr 57, poz. 720.
  17. ↑ M.P. z 2007 r. nr 17, poz. 290 – pkt 2.
  18. ↑ Spotkanie z laureatami „Honorowej Trybuna Sportowej”. „Nowiny”, s. 2, nr 156 z 8 czerwca 1971. 
  19. ↑ Kto jest kim w Polsce 1989, Wydawnictwo Interpress, Warszawa 1989, s. 241.
  20. ↑ Wybierzemy najpopularniejszych – lista kandydatów. slowo.com.pl. [dostęp 2018-07-26]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-07)]. (pol.).
  21. ↑ Marek Michniak, Antoni Pawłowski: Świętokrzyski Leksykon Sportowy. Kielce: Słowo Kibica, 2002, s. 44. ISBN 83-909812-7-0.
  22. ↑ Marek Michniak, Antoni Pawłowski: op.cit., s. 43.
  23. ↑ Nie żyje Leszek Drogosz – legenda świętokrzyskiego sportu. echodnia.eu, 7 września 2012.
  24. ↑ Dorota Kułaga: Pogrzeb Leszka Drogosza. echodnia.eu, 13 września 2012.
  25. ↑ Drogosz zawieszony w prawach amatora. „Nowiny”, s. 2, nr 58 z 9 marca 1967. 
  26. ↑ Leszek Drogosz. filmpolski.pl. [dostęp 2012-01-05].

Bibliografia

edytuj

Linki zewnętrzne

edytuj
Źródło: „https://pl.wiki.x.io/w/index.php?title=Leszek_Drogosz&oldid=73691634”