Leonard Skulski
Leonard Skulski (ur. 1 stycznia 1897 w Rohatynie, zm. ?) – podpułkownik Wojska Polskiego.
 podpułkownik
| |
| Data i miejsce urodzenia |
1 stycznia 1897 |
|---|---|
| Data śmierci |
? |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne |
|
| Formacja | |
| Jednostki | |
| Stanowiska |
dowódca pułku |
| Główne wojny i bitwy |
I wojna światowa |
| Odznaczenia | |
   
| |
.png){kind=small}
Życiorys
edytujUrodził się w Rohatynie, ówczesnym mieście powiatowym Królestwa Galicji i Lodomerii, w rodzinie Franciszka i Anny. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości został przyjęty do Wojska Polskiego. 25 września 1919, jako podoficer byłych Legionów Polskich, pełniący służbę w 4 pułku piechoty Legionów, został mianowany z dniem 1 października 1919 podporucznikiem w piechocie[1].
Został zweryfikowany w stopniu porucznika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 w korpusie oficerów piechoty[2][3]. W latach 20. był przydzielony do 4 pp Leg. w Kielcach[4][5][6]. Z dniem 8 stycznia 1925 został przeniesiony do Korpusu Ochrony Pogranicza[7][8]. 27 stycznia 1930 został mianowany kapitanem ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1930 i 22. lokatą w korpusie oficerów piechoty[9]. W marcu 1931 został przeniesiony z KOP do 24 pułku piechoty w Łucku[10][11]. Na stopień majora został mianowany ze starszeństwem z 19 marca 1937 i 104. lokatą w korpusie oficerów piechoty[12]. W 1939 był dowódcą III batalionu 24 pp. Na jego czele walczył w kampanii wrześniowej.
Dostał się do niewoli niemieckiej, przebywał w Oflagu II C Woldenberg[13][14], Oflagu X A Sandbostel i Oflagu X C Nienburg. Po wyjściu z niewoli został oficerem ludowego Wojska Polskiego. Rozkazem Nr 25 z dnia 19 sierpnia 1945 został wyznaczony członkiem komitetu redakcyjnego miesięcznika „Przegląd Piechoty”[15]. Awansowany do stopnia podpułkownika. W 1949 został dowódcą 26 pułku piechoty.
Ordery i odznaczenia
edytuj- Krzyż Niepodległości (28 grudnia 1933)[16][17][18]
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1 października1946)[19]
- Krzyż Walecznych
- Srebrny Krzyż Zasługi (31 października 1928)[20]
Przypisy
edytuj- ↑ Dz. Rozk. MSWojsk. ↓, Nr 93 z 25 października 1919 roku, poz. 3490.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 436.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 379.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 134.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 130.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 232.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 75 z 21 lipca 1925 roku, s. 397.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 143.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 2 z 28 stycznia 1930 roku, s. 25.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 26 marca 1931 roku, s. 123.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 71, 554.
- ↑ Rybka i Stepan 2003 ↓, s. 381.
- ↑ Oflag II C Woldenberg. Wczoraj i dziś, s. 145
- ↑ Straty ↓.
- ↑ Rozkaz Nr 25. Wznowienie wydawania miesięcznika „Przegląd Piechoty”.. „Przegląd Piechoty”. Z. 1, s. 3, sierpień 1945. Warszawa: Departament Piechoty i Kawalerii. [dostęp 2021-06-15].
- ↑ M.P. z 1934 r. nr 23, poz. 35 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości” - zamiast uprzednio nadanego Medalu Niepodległości (M.P. z 1932 r. nr 92, poz. 124).
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 19 marca 1934 roku, s. 107.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 4 lipca 1932 roku, s. 334.
- ↑ M.P. z 1947 r. nr 25, poz. 121 „za bohaterskie czyny i dzielne zachowanie się w walce z niemieckim najeźdźcą oraz za gorliwą pracę i sumienne wypełnianie obowiązków służbowych”.
- ↑ M.P. z 1928 r. nr 258, poz. 614 „za zasługi w służbie granicznej”.
Bibliografia
edytuj- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2020-03-31].
- Dziennik Rozkazów Ministerstwa Spraw Wojskowych. Śląska Biblioteka Cyfrowa. [dostęp 2017-03-05].
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935–1939. Kraków: Fundacja Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego, 2003. ISBN 83-7188-691-8.
- Program „Straty osobowe i ofiary represji pod okupacją niemiecką”. Fundacja „Polsko-Niemieckie Pojednanie”. [dostęp 2021-06-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-10-11)].