Leon Strzelecki
Leon Strzelecki (ur. 11 kwietnia 1895 w Piotrkowie Trybunalskim, zm. 7 września 1968 w Londynie) – generał brygady Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.
 Ppor. Leon Strzelecki w okresie służby w Legionach Polskich. | |
 generał brygady
| |
| Data i miejsce urodzenia |
11 kwietnia 1895 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
7 września 1968 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1914–1968 |
| Siły zbrojne | |
| Formacja | |
| Jednostki |
1 Pułk Ułanów Legionów Polskich |
| Stanowiska |
dowódca szwadronu |
| Główne wojny i bitwy |
II wojna światowa |
| Odznaczenia | |
         
| |
.png){kind=small}
Życiorys
edytujUrodził się 11 kwietnia 1895 w Piotrkowie Trybunalskim. Działał w skautingu. Od sierpnia 1914 do lipca 1917 służył Legionach Polskich. Oficer 1 pułku ułanów. 1 listopada 1916 awansował na podporucznika. Po kryzysie przysięgowym został internowany w Beniaminowie.
Od 1918 był oficerem 5 pułku ułanów na stanowisku dowódcy szwadronu[1]. Od 1921 do 1926 w 1 pułku szwoleżerów Józefa Piłsudskiego pełnił obowiązki dowódcy dywizjonu, a następnie kwatermistrza[1]. 31 marca 1924 awansował na majora ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1923 i 5. lokatą w korpusie oficerów jazdy[2].
Podczas przewrotu majowego 1926 został ranny[3]. 2 listopada 1926 został słuchaczem Kursu Normalnego Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie. 23 stycznia 1928 awansował na podpułkownika ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1928 i 11. lokatą w korpusie oficerów kawalerii[4]. 31 października 1928, po ukończeniu studiów i otrzymaniu dyplomu naukowego oficera Sztabu Generalnego, został przydzielony do Centrum Wyszkolenia Kawalerii w Grudziądzu na stanowisko dyrektora nauk. We wrześniu 1930 został wyznaczony na stanowisko dowódcy 1 pułku Ułanów Krechowieckich w Augustowie[5]. 10 grudnia 1931 awansował na pułkownika ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1932 i 4. lokatą w korpusie oficerów kawalerii[6]. W latach 1934–1935 pełnił służbę w Generalnym Inspektoracie Sił Zbrojnych w Warszawie na stanowisku oficera do zleceń. Z dniem 6 marca 1935 został wyznaczony na stanowisko szefa Biura Inspekcji Generalnego Inspektoratu Sił Zbrojnych[7].
W sierpniu 1939 objął dowództwo Podolskiej Brygady Kawalerii w Stanisławowie. Na czele tej wielkiej jednostki kawalerii walczył w kampanii wrześniowej. Uczestnik bitwy nad Bzurą i obrony Warszawy, gdzie był zastępcą dowódcy Zbiorczej Brygady Kawalerii[8].
Po kapitulacji stolicy przebywał w obozach jenieckich. Od 1945 roku służył w 2 Korpusie we Włoszech. Od stycznia 1946 do 1947 dowódca 1 Pułku Ułanów Krechowieckich[1]. Po demobilizacji mieszkał w Wielkiej Brytanii. Naczelny Wódz mianował go generałem brygady ze starszeństwem z 1 stycznia 1964[9].
Zmarł 7 września 1968 w Londynie. Został pochowany na Cmentarzu South Ealing w Londynie[9].
Awanse
edytuj- podporucznik – 1 listopada 1916
- porucznik – 12 października 1918
- rotmistrz – 3 maja 1922 zweryfikowany ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919
- major – 31 marca 1924 ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1923 i 5. lokatą w korpusie oficerów jazdy
- podpułkownik – 23 stycznia 1928 ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1928 i 11. lokatą w korpusie oficerów kawalerii
- pułkownik – 10 grudnia 1931 ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1932 i 4. lokatą w korpusie oficerów kawalerii
- generał brygady – ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1964
Ordery i odznaczenia
edytuj- Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari (30 czerwca 1921)[10]
- Krzyż Niepodległości (12 maja 1931)[11]
- Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (11 listopada 1936)[12]
- Krzyż Walecznych (czterokrotnie, po raz pierwszy w 1921)[13]
- Złoty Krzyż Zasługi (24 maja 1929)[14]
- Srebrny Krzyż Zasługi
- Odznaka Pamiątkowa Generalnego Inspektora Sił Zbrojnych (12 maja 1936)
- Krzyż Komandorski Orderu Krzyża Orła (Estonia, 1937)
- Krzyż Oficerski Orderu św. Sawy (Jugosławia, 24 czerwca 1929)[15]
- Krzyż Oficerski Orderu Legii Honorowej (Francja, 1936)[16]
Przypisy
edytuj- ↑ a b c O kawalerii polskiej XX wieku s. 23–24.
- ↑ Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 32 z 02.04.1924 r.
- ↑ Trzecia lista zabitych i rannych. „Kurier Warszawski”, s. 19, Nr 133 z 16 maja 1926.
- ↑ Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 3 z 28.01.1928 r.
- ↑ Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 14 z 20.09.1930 r.
- ↑ Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 10 z 11.12.1931 r.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 31 sierpnia 1935 roku, s. 94.
- ↑ Głowacki 1985 ↓, s. 240, 308.
- ↑ a b Kryska-Karski i Żurakowski 1991 ↓, s. 171.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 28 z 16 lipca 1921 roku, s. 1149.
- ↑ M.P. z 1931 r. nr 111, poz. 163 „za pracę w dziele odzyskania Niepodległości”.
- ↑ M.P. z 1936 r. nr 263, poz. 468 „za zasługi w służbie wojskowej”.
- ↑ Rozkaz Ministra Spraw Wojskowych L. 2142 z 1921 r. (Dziennik Personalny z 1922 r. Nr 1, s. 77)
- ↑ M.P. z 1929 r. nr 123, poz. 302 „za zasługi na polu wyszkolenia wojska”.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 19 z 12 grudnia 1929 roku, s. 361.
- ↑ Wysokie odznaczenia dla polskich gości. „Nowy Kurjer”, s. 2, Nr 205 z 4 września 1936.
Bibliografia
edytuj- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2018-03-22].
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Ludwik Głowacki: Obrona Warszawy i Modlina na tle kampanii wrześniowej 1939. Wyd. 5. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1985. ISBN 83-11-07109-8.
- Ryszard Juszkiewicz, Andrzej Urbaniak, Dowódcy Polskiego Września, Ciechanów 1989.
- Tadeusz Kryska-Karski, Stanisław Żurakowski: Generałowie Polski niepodległej. Warszawa: Editions Spotkania, 1991.
- Cezary Leżeński, Lesław Kukawski: O kawalerii polskiej XX wieku. Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1991. ISBN 83-04-03364-X.
- Jarosław Szlaszyński, 1 Pułk Ułanów Krechowieckich w Augustowie, „Rocznik Augustowsko-Suwalski” t. VI, s. 89–122, 2006. Suwałki: Augustowsko-Suwalskie Towarzystwo Naukowe. ISSN 1730-9875.