Leon Gliński
Leon Konrad Gliński (ur. 13 lutego 1870[1] w Gorzkowicach, zm. 7 lipca 1918 w Krakowie) – polski lekarz patolog, profesor Uniwersytetu Jagiellońskiego. Autor klasycznego opisu zmian patologicznych w niedoczynności przysadki (choroba Glińskiego–Simmondsa).[2]
| |
| Data i miejsce urodzenia |
13 lutego 1870 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
7 lipca 1918 |
| profesor nadzwyczajny | |
| Alma Mater | |
| Nauczyciel akademicki | |
| Uczelnia |
Uniwersytet Jagielloński |
| Odznaczenia | |
| |
Życiorys
edytujUkończył III Gimnazjum w Warszawie, następnie wstąpił na Uniwersytet Warszawski. Zagrożony aresztowaniem opuścił Królestwo Polskie i udał się do Krakowa, gdzie od 1893 kontynuował studia na Uniwersytecie Jagiellońskim. Podczas studiów wydał skrypt do nauki histologii na podstawie wykładów Napoleona Cybulskiego i podręczników zagranicznych. Jeszcze na studiach był asystentem wolontariuszem w zakładzie anatomii patologicznej Tadeusza Browicza. 16 lipca 1897 otrzymał dyplom doktora wszech nauk lekarskich. W 1899 został etatowym asystentem. W 1905 roku habilitował się i został docentem prywatnym anatomii patologicznej. Przyznano mu stypendium na wyjazd za granicę do Paryża, gdzie uczył się bakteriologii. W 1909 mianowany profesorem nadzwyczajnym, musiał się jednak utrzymywać z etatu drugiego asystenta. Nie mógł mieć wykładów dla studentów, gdyż cały kurs wykładał Browicz. Od 1913 roku otrzymywał pensję ad personam. 24 grudnia 1917 uzyskał tytuł profesora nadzwyczajnego. Podczas I wojny światowej powołany do służby wojskowej w garnizonowym szpitalu w Krakowie.
W latach 1911–1913 opisał zmiany patologiczne w przysadce mózgowej pozostające w związku z ciążą i połogiem. Prace te ukazały się w języku polskim i niemieckim, na rok przed publikacjami Morrisa Simmondsa, uznawanego za odkrywcę charłactwa przysadkowego (zespołu Glińskiego-Simmondsa)[3]. W 1918 roku zaproponowano mu katedrę anatomopatologii w Warszawie. Przeprowadzając sekcję 29 czerwca w szpitalu wojskowym zasłabł, jak się okazało – zachorował na hiszpankę. Niecały miesiąc później zmarł[4]. Pochowany jest na cmentarzu Rakowickim (pas 1, rząd płn).
Był autorem 32 prac naukowych.
Wybrane prace
edytuj- O polipowatych nowotworach mięszanych przełyku. Przegląd Lekarski 41, 1902
- Gliński, Horoszkiewicz. Ueber mikroskopische Vorgänge beim Nabelschnurabfall und deren gerichtsärztliche Bedeutung. Vierteljahrsschrift für gerichtliche Medizin und öffentliches Sanitätswesen 25, 1903
- Nabłoniak złośliwy kosmówki (chorioepithelioma malignum) w świetle nowszych badań. Przegląd Lekarski 44, 1905
- O nerwiaku zwojowym (ganglioneuroma) wraz z opisem własnego przypadku. Przegląd Lekarski 45, 1906
- Z kazuistyki zmian anatomo-patologicznych w przysadce mózgowej. Przegląd Lekarski 52 (1), s. 13-14, 1913
- Ueber die Hypophyse im allgemeinen und ihre Veränderungen während der Schwangerschaft. Klin. therap. Wchnschr. 20, ss. 709; 742; 769, 1913
Odznaczenia
edytujPrzypisy
edytuj- ↑ Gliński Leon Konrad, [w:] Encyklopedia PWN [online], Wydawnictwo Naukowe PWN [dostęp 2021-11-20].
- ↑ Skoczylas Michał M. Historia medycyny a potencjał turystyczny Nadpilicza Środkowego. W: red. Magowska Anita, Pękacka-Falkowska Katarzyna, Owecki Michał. Wybrane problemy historii medycyny. W kręgu epistemologii i praktyki. Poznań: Wydawnictwo Kontekst, 2020, s. 53-75. ISBN 978-83-65275-95-0, treść on-line
- ↑ Maciej Iłowiecki, Dzieje nauki polskiej, Warszawa: Interpress, 1981, s. 193, ISBN 83-223-1876-6, OCLC 830296583.
- ↑ Piotr Szarejko: Słownik lekarzy polskich XIX wieku. Tom 3, Wydawnictwo Naukowe Semper 1995 ISBN 83-85810-82-X s. 204-206
- ↑ Hof- und Staatshandbuch der Österreichisch-Ungarischen Monarchie für das Jahr 1918. Wiedeń: 1918, s. 247.
Linki zewnętrzne
edytuj- Leon Konrad Glinski w bazie Who Named It (ang.)
- Publikacje Leona Glińskiego w bibliotece Polona