Leon Gajewicz

Leon Gajewicz
Pełne imię i nazwisko	Leon Wincenty Gajewicz
Data i miejsce urodzenia	9 marca 1855 ; Kielce
Data i miejsce śmierci	22 października 1933 ; Łódź
Miejsce spoczynku	Stary Cmentarz w Łodzi
Zawód, zajęcie	prawnik, adwokat, urzędnik, dziennikarz
Narodowość	polska
Edukacja	wyższe
Alma Mater	Cesarski Uniwersytet Warszawski
Wyznanie	rzymskokatolicyzm
Małżeństwo	Aniela Rosicka
	Odznaczenia
	Multimedia w Wikimedia Commons

Leon Gajewicz (ur. 9 marca 1855 w Kielcach, zm. 22 października 1933 w Łodzi) – polski prawnik, urzędnik, dziennikarz, publicysta.

Życiorys

Syn Franciszka i Franciszki. Po ukończeniu gimnazjum w Kielcach w 1874 r. rozpoczął studia na Wydziale Prawa Cesarskiego Uniwersytetu Warszawskiego. Po skończeniu studiów pracował jako sekretarz Sądu Okręgowego w Warszawie.

W 1882 r. został adwokatem przysięgłym i w tym samym roku przybył do Łodzi, gdzie w 1883 r. otworzył kancelarię adwokacką.

Był sekretarzem, a następnie dyrektorem biura Towarzystwa Kredytowego Miejskiego w Łodzi.

Był także dziennikarzem, drukował swoje prace w „Gazecie Sądowej Warszawskiej”. Współpracował również z „Dziennikiem Łódzkim”, „Gońcem Łódzkim” i „Kurierem Łódzkim Ilustrowanym” (1911). Czasami drukował też w czasopismach „Kurier Łódzki” (1906–1911), „Tygodnik Łódzki”, „Dzień”, „Giewont” oraz w prasie warszawskiej. Wykazywał szczególne zainteresowanie sprawami teatru. Był współredaktorem Jednodniówki na dochód wielkiej kwesty ogólnokrajowej „Ratujcie dzieci” wydanej w Łodzi 11 czerwca 1916 r.

3 czerwca 1886 r. poślubił Anielę Rosicką, córkę Andrzeja Rosickiego – byłego prezydenta Łodzi i długoletniego dyrektora Towarzystwa Kredytowego Miejskiego w Łodzi^[1]. Ich córką była Zofia Wanda – żona Jan Stypułkowskiego^[2], wydawcy i właściciela łódzkich dzienników w okresie międzywojennym „Kuriera Łódzkiego” i „Echa”.

Zmarł 22 października 1933 r., trzy dni później został pochowany na Starym Cmentarzu w Łodzi przy ul. Ogrodowej 39 w części katolickiej^[3]^[4].

Ordery i odznaczenia

Złoty Krzyż Zasługi (9 listopada 1932)^[5]

Przypisy

↑ Kronika Łódzka. Ślub. „Dziennik Łódzki”. Rok III (nr 123), s. 2, kol. 4, 1886-06-05. Zdzisław Kułakowski (red.). Łódź: Stefan Kossuth. ISSN 1898-3111. [dostęp 2017-09-09].
↑ LeszekL. Olejnik LeszekL., Z dziejów prasy łódzkiej. „Kurier Łódzki” i „Echo” - wydawnictwa Jana Stypułkowskiego (1919-1939), 1995, ISSN 0208-6050 [dostęp 2021-11-01] (pol.).
↑ „Łódzki Głos Obywatelski”. Nr 11, 1933. Łódź.
↑ ś.†p. Leon Gajewicz [nekrolog]. „Echo”. Rok IX (nr 293), s. 2, 1933-10-23. Franciszek Probst (red. nacz.). Łódź: Władysław Stypułkowski. [dostęp 2017-09-09].
↑ M.P. z 1932 r. nr 259, poz. 297 „za zasługi na polu pracy społecznej”.

Bibliografia

Andrzej Kempa: Sylwetki łódzkich dziennikarzy i publicystów. Jerzy Wilmański (przedmowa). Łódź: Oficyna Bibliofilów, 1991, seria: Herbarz Łodzi Przemysłowej (z. 2).
Stanisław Rachalewski: Zastygły nurt życia. Łódź, która odeszła. Zygmunt Kowalewski (przedmowa). Łódź: 1938.

[1] Kronika Łódzka. Ślub. „Dziennik Łódzki”. Rok III (nr 123), s. 2, kol. 4, 1886-06-05. Zdzisław Kułakowski (red.). Łódź: Stefan Kossuth. ISSN 1898-3111. [dostęp 2017-09-09].

[:0-2] LeszekL. Olejnik LeszekL., Z dziejów prasy łódzkiej. „Kurier Łódzki” i „Echo” - wydawnictwa Jana Stypułkowskiego (1919-1939), 1995, ISSN 0208-6050 [dostęp 2021-11-01] (pol.).

[3] „Łódzki Głos Obywatelski”. Nr 11, 1933. Łódź.

[4] ś.†p. Leon Gajewicz [nekrolog]. „Echo”. Rok IX (nr 293), s. 2, 1933-10-23. Franciszek Probst (red. nacz.). Łódź: Władysław Stypułkowski. [dostęp 2017-09-09].

[5] M.P. z 1932 r. nr 259, poz. 297 „za zasługi na polu pracy społecznej”.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]