Leon Buśko (1894–1920)
Leon Buśko (ur. 31 marca 1894 w Samborze, zm. 17 sierpnia 1920 pod Zadwórzem) – porucznik piechoty Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.
 porucznik piechoty
| |
| Data i miejsce urodzenia |
31 marca 1894 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
17 sierpnia 1920 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Stanowiska |
dowódca kompanii |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
 
| |
.png){kind=small}
Życiorys
edytujUrodził się w Samborze, ówczesnym mieście powiatowym Królestwa Galicji i Lodomerii[1].
W czasie I wojny światowej walczył w szeregach cesarsko-królewskiej Obrony Krajowej. Jego oddziałem macierzystym był 33 Pułk Piechoty Obrony Krajowej (w 1917 przemianowany na Pułk Strzelców Nr 33). Na stopień aspiranta oficerskiego został mianowany ze starszeństwem z 1 sierpnia 1915, a na stopień podporucznika ze starszeństwem z 1 sierpnia 1916 w korpusie oficerów rezerwy[2][3].
25 września 1919 został przyjęty do Wojska Polskiego z byłej armii austro-węgierskiej, z zatwierdzeniem posiadanego stopnia porucznika ze starszeństwem z 1 listopada 1918, zaliczony do Rezerwy armii z równoczesnym powołaniem do służby czynnej na czas wojny i przydzielony do Obozu Ćwiczebnego Lwów[4]. Później został przeniesiony do 54 Pułku Piechoty Strzelców Kresowych, w którym dowodził 3. kompanią[5][6]. Według kapitana Józefa Kuty, autora „Zarysu historji wojennej” porucznik Buśko poległ 17 sierpnia 1920 w bitwie pod Zadwórzem[7]. Został umieszczony na „Liście strat Wojska Polskiego”, opublikowanej w 1934[8][6].
Mimo tego 25 listopada 1920 został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu porucznika, w grupie oficerów byłej armii austriacko-węgierskiej[9]. Ponadto figurował w „Alfabetycznym spisie oficerów rezerwy” z 1922, jako porucznik rezerwy 86 Pułku Piechoty[10] oraz „Rocznikach Oficerskich” z 1923 i 1924, jako kapitan rezerwy 4 Pułku Strzelców Podhalańskich[11][12]. W opublikowanym w 1934 „Roczniku Oficerskim Rezerw” został umieszczony na „liscie oficerów zaginionych na terenie działań wojennych”, jako kapitan ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 w korpusie oficerów rezerwy piechoty[13].
Ordery i odznaczenia
edytuj- Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 3800 pośmiertnie[14]
- Brązowy Medal Waleczności[2][3]
Przypisy
edytuj- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. WBH. [dostęp 2021-01-08]..
- ↑ a b Ranglisten 1916 ↓, s. 80.
- ↑ a b Ranglisten 1918 ↓, s. 115, 349.
- ↑ Dz. Rozk. Wojsk. Nr 93 z 25 października 1919 roku, poz. 3516.
- ↑ Kula 1929 ↓, s. 20.
- ↑ a b Olczak 2017 ↓, s. 75.
- ↑ Kula 1929 ↓, s. 20, 26.
- ↑ Lista strat 1934 ↓, s. 87.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 48 z 15 grudnia 1920 roku, s. 1345.
- ↑ Spis oficerów rezerwy 1922 ↓, s. 32.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 386, 482.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 332, 423.
- ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 11, 1058.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 1 z 26 stycznia 1922 roku, s. 13.
Bibliografia
edytuj- Ranglisten der K. K. Landwehr und der K. K. Gendarmerie 1916. Wiedeń: 1916.
- Ranglisten der K. K. Landwehr und der K. K. Gendarmerie 1918. Wiedeń: 1918.
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2021-01-07].
- Alfabetyczny spis oficerów rezerwy. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922-05-01.
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Lista strat Wojska Polskiego. Polegli i zmarli w wojnach 1918-1920. Warszawa: Wojskowe Biuro Historyczne, 1934.
- Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, 1934.
- Józef Kula: Zarys historji wojennej 54-go pułku strzelców kresowych. Warszawa: Wojskowe Biuro Historyczne, 1929, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.
- Wiesław Olczak: 12 Dywizja Piechoty. Warszawa: Edipresse Polska SA, 2017, seria: Wielka Księga Piechoty Polskiej 1918–1939. ISBN 978-83-7945-604-8.