Leon Błaszkowski
Leon Błaszkowski (ur. 9 kwietnia 1857, zm. 26 kwietnia 1935) – prawnik polski, sędzia Sądu Najwyższego.
| Data urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Miejsce spoczynku | |
| Zawód, zajęcie | |
| Dzieci | |
| Odznaczenia | |
| |
Po I wojnie światowej był pierwszym w niepodległej Polsce prezesem Sądu Okręgowego w Warszawie, później został sędzią Sądu Najwyższego. Działał w polskim Kościele ewangelicko-reformowanym; był radcą Konsystorza Ewangelicko-Reformowanego w Królestwie Polskim, prezesem Kolegium Kościelnego zboru warszawskiego ewangelicko-reformowanego (1915–1919), prezesem Synodu Kościoła Ewangelicko-Reformowanego.
Był żonaty z Miladą z Krostów. Miał czworo dzieci (synów Leona Józefa, 1890–1962, prawnika i Henryka, 1893–1966, inżyniera mechanika kolejnictwa, oraz córki Helenę, zamężną Zakrzewską, 1895–1974 i Zofię, 1895–1982; obie córki były chemiczkami i fizyczkami). Leon Błaszkowski został pochowany na cmentarzu ewangelicko-reformowanym w Warszawie (kwatera B-1-5)[1].
Odznaczenia
edytuj- Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (2 maja 1923)[2]
Przypisy
edytuj- ↑ śp. Leon Błaszkowski
- ↑ Order Odrodzenia Polski. Trzechlecie pierwszej kapituły 1921–1924. Warszawa: Prezydium Rady Ministrów, 1926, s. 16.
Bibliografia
edytuj- Jadwiga i Eugeniusz Szulcowie, Cmentarz ewangelicko-reformowany w Warszawie. Zmarli i ich rodziny, Państwowy Instytut Wydawniczy, Warszawa 1989