Lekkoatletyka na Letnich Igrzyskach Olimpijskich 1936 – sztafeta 4 × 100 m mężczyzn

Letnie Igrzyska Olimpijskie 1936
Lekkoatletyka
Bieg sztafetowy 4 × 100 metrów mężczyzn
	Stany Zjednoczone; (Jesse Owens, Ralph Metcalfe, Foy Draper, Frank Wykoff)
	Włochy; (Orazio Mariani, Gianni Caldana, Elio Ragni, Tullio Gonnelli)
	III Rzesza; (Wilhelm Leichum, Erich Borchmeyer, Erwin Gillmeister, Gerd Hornberger)

Główny artykuł: Lekkoatletyka na Letnich Igrzyskach Olimpijskich 1936.

Bieg sztafetowy 4 × 100 metrów mężczyzn był jedną z konkurencji rozgrywanych podczas XI Letnich Igrzysk Olimpijskich. Biegi zostały rozegrane w dniach 8 i 9 sierpnia 1936 roku na Stadionie Olimpijskim w Berlinie. Wystartowało 60 zawodników z 15 krajów. Sztafeta Stanów Zjednoczonych ustanowiła w finale rekord świata z czasem 39,8 s^[1].

Rekordy

	Zawodnicy	Wynik	Miejsce	Data
Rekord świata Rekord olimpijski	Stany Zjednoczone (Robert Kiesel, Emmett Toppino, Hector Dyer, Frank Wykoff)	40,0 s	Los Angeles	1932-08-07 7 sierpnia 1932_(dts)^[1]

Data		Godzina
8 sierpnia 1936	Eliminacje	15:00
9 sierpnia 1936	Finał	15:15

Rozegrano trzy biegi eliminacyjne. Pierwsze dwa zespoły z każdego biegu awansowały do finału (Q).

Pozycja	Państwo	Zawodnicy	Czas	Uwagi
1.	Stany Zjednoczone	Jesse Owens, Ralph Metcalfe, Foy Draper, Frank Wykoff	41,0	Q, = , = ^[1]
2.	Włochy	Orazio Mariani, Gianni Caldana, Elio Ragni, Tullio Gonnelli	41,1	Q
3.	Południowa Afryka	Eric Grimbeek, Pat Dannaher, Tom Lavery, Marthinus Theunissen	41,7
4.	Finlandia	Toivo Ahjopalo, Toivo Sariola, Palle Virtanen, Aki Tammisto	42,0
–	Japonia	Takayoshi Yoshioka, Monta Suzuki, Mutsuo Taniguchi, Masao Yazawa	DSQ

Pozycja	Państwo	Zawodnicy	Czas	Uwagi
1.	Holandia	Tjeerd Boersma, Wil van Beveren, Chris Berger, Tinus Osendarp	41,3	Q, ^[2]
2.	Argentyna	Juan Lavenás, Antonio Sande, Carlos Hofmeister, Tomás Beswick	41,9	Q
3.	Węgry	Mario Minai, Gyula Gyenes, József Kovács, József Sír	42,0
4.	Wielka Brytania	Charles Wiard, Donald Finlay, Walter Rangeley, Alan Pennington	42,4
5.	Francja	Maurice Carlton, Pierre Dondelinger, Paul Bronner, Robert Paul	42,6
6.	Chiny	Fu Jincheng, Huang Yingjie, Cheng Jinguan, Liu Changchun	44,8

Pozycja	Państwo	Zawodnicy	Czas	Uwagi
1.	III Rzesza	Wilhelm Leichum, Erich Borchmeyer, Erwin Gillmeister, Gerd Hornberger	41,4	Q
2.	Kanada	Sam Richardson, Bruce Humber, Lee Orr, Howard McPhee	41,5	Q
3.	Szwecja	Lennart Lindgren, Irvin Ternström, Östen Sandström, Åke Stenqvist	41,5	^[3]
4.	Szwajcaria	Albert Jud, Bernard Marchand, Georges Meyer, Paul Hänni	42,2	^[4]

Pozycja	Państwo	Zawodnicy	Czas	Uwagi
1.	Stany Zjednoczone	Jesse Owens, Ralph Metcalfe, Foy Draper, Frank Wykoff	39,8	^[1]
2.	Włochy	Orazio Mariani, Gianni Caldana, Elio Ragni, Tullio Gonnelli	41,1
3.	III Rzesza	Wilhelm Leichum, Erich Borchmeyer, Erwin Gillmeister, Gerd Hornberger	41,2
4.	Argentyna	Juan Lavenás, Antonio Sande, Carlos Hofmeister, Tomás Beswick	42,2
5.	Kanada	Sam Richardson, Bruce Humber, Lee Orr, Howard McPhee	42,7
–	Holandia	Tjeerd Boersma, Wil van Beveren, Chris Berger, Tinus Osendarp	DSQ

↑ ^a ^b ^c ^d Progression of IAAF World Records. 2015 Edition [online], IAAF, s. 134 [dostęp 2022-03-04] (ang.).
↑ Janusz Waśko, John Brant, Györgyi Csiki, Andrzej Socha: Golden Century of IAAF Records. National Records Evolution 1912-2012. Zamość: 2013, s. 192. ISBN 978-83-62033-30-0. (ang.).
↑ Janusz Waśko, John Brant, Györgyi Csiki, Andrzej Socha: Golden Century of IAAF Records. National Records Evolution 1912-2012. Zamość: 2013, s. 195. ISBN 978-83-62033-30-0. (ang.).
↑ Janusz Waśko, John Brant, Györgyi Csiki, Andrzej Socha: Golden Century of IAAF Records. National Records Evolution 1912-2012. Zamość: 2013, s. 196. ISBN 978-83-62033-30-0. (ang.).

	Stany Zjednoczone (Jesse Owens, Ralph Metcalfe, Foy Draper, Frank Wykoff)
	Włochy (Orazio Mariani, Gianni Caldana, Elio Ragni, Tullio Gonnelli)
	III Rzesza (Wilhelm Leichum, Erich Borchmeyer, Erwin Gillmeister, Gerd Hornberger)