Laurent Louis Adrian Bonnin
Laurent Louis Adrian Bonnin (ur. 24 kwietnia 1865 w Vivonne, zm. 20 marca 1926 w Paryżu)[1] – generał dywizji armii francuskiej.
 generał dywizji
| |
| Data i miejsce urodzenia |
24 kwietnia 1865 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
20 marca 1926 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1883–1923 |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki |
12e bataillon de chasseurs à pied |
| Stanowiska |
dowódca grupy operacyjnej |
| Główne wojny i bitwy |
wojna chińsko-francuska, |
| Odznaczenia | |
    
| |
Życiorys
edytujLaurent Bonnin był synem Louisa Benjamina i Marie Philomène Arnoux[1].
17 listopada 1883 wstępuje do wojska francuskiego i otrzymuje przydział do 12 batalionu strzelców pieszych (12e bataillon de chasseurs à pied). 31 października 1886 zostaje odkomenderowany do Akademii Wojskowej w Saint Cyr, którą kończy w 1888 (71 promocja de Châlons)[2] i zostaje mianowany podporucznikiem piechoty morskiej[1].
Od 1 stycznia 1892 był oficerem francuskich wojsk kolonialnych. Służył w Indochinach, odbył kampanię tonkinską (w Wietnamie) 1890–1892 i walczył w Kochinchinie. Był oficerem 4 pułku piechoty morskiej (4e régiment d'infanterie de marine). Od 1 stycznia 1894 przeniesiony do 4 pułku w Tulonie a następnie po dwóch latach wysłany ponownie do Tonkinu. W Indochinach służy do stycznia 1897 i powraca w szeregi 4 pułku. 8 kwietnia 1898 zostaje awansowany do stopnia kapitana. Od stycznia 1899 służy w Kochinchinie. W styczniu 1900 przeniesiony do 1er régiment de tirailleurs annamites. 10 lipca 1913 był dowódcą batalionu w 21 pułku piechoty morskiej (21e régiment d'infanterie de marine)[1].
W I wojnie światowej dowódca pułku piechoty i brygady piechoty na froncie niemieckim. Mianowany generałem brygady w 1917. W latach 1918–1919 dowódca 7 Dywizji Strzelców Polskich w Armii Polskiej we Francji. W Polsce dowódca Grupy Operacyjnej swojego imienia na froncie bolszewickim. W 1921 został odznaczony polskim Krzyżem Walecznych (czterokrotnie)[3]. Po powrocie do Francji dowódca dywizji piechoty w Syrii. Od 1923 w stanie spoczynku z awansem na generała dywizji.
5 września 1898 w Pont-l’Abbé-d’Arnoult poślubił Règine Fernande Marie Clotilde Roussie (4.III.1876–1958)[1][4]. Miał syna Jacques’a (1888–1965)[4].
Ordery i odznaczenia
edytuj- Wielki Oficer Legii Honorowej – 23 kwietnia 1923[1]
- Komandor Legii Honorowej - 18 kwietnia 1918[1]
- Oficer Legii Honorowej - 10 lipca 1913[1]
- Kawaler Legii Honorowej - 29 grudnia 1892[1]
- Krzyż Walecznych (czterokrotnie)
Przypisy
edytuj- ↑ a b c d e f g h i Ecole Navale / Espace tradition / Officiers célèbres [online], ecole.nav.traditions.free.fr [dostęp 2019-02-23].
- ↑ https://www.saint-cyr.org/medias/editor/files/1886-1888-71e-promotion-de-chalons.pdf
- ↑ „W zamian za otrzymane wstążeczki biało-amarantowe b. armii gen. Hallera”; Rozkaz Ministra Spraw Wojskowych L. 2034 z 1921 r. (Dziennik Personalny z 1921 r. Nr 41, s. 1617)
- ↑ a b Anatole Roussie [online], Site Officiel de la Mairie de Pont l’Abbé d’Arnoult [dostęp 2019-02-23] (fr.).
Bibliografia
edytuj- H.P. Kosk, Generalicja polska, t. 2, Oficyna Wydawnicza „Ajaks”, Pruszków 1998.