Las pastewny
Las pastewny – zazwyczaj dębowy lub bukowy las, w którym w średniowieczu wypasano świnie. Cechą charakterystyczną takich lasów jest obecność głównie starych drzew, gdyż młode, wyrastające dopiero pędy były zjadane przez pasące się zwierzęta[potrzebny przypis]. W czasach średniowiecza miarą jakości dąbrowy była liczba świń, które mogła wyżywić. Przeciętnie 25 dorosłych dębów umożliwiało utuczenie jednego wieprza[1]. Wypasanie owiec w drzewostanach stoków bieszczadzkich, rozpoczęte w XVI–XVII w., doprowadziło w nich do zmiany struktury ekosystemu (m.in. recesji niektórych gatunków drzew i innych roślin)[2].
Świadectwem praktyki pasania świń w lasach są nazwy niektórych polskich miejscowości, np. Świniowice. W Świniowicach lasy bukowe i dębowe już nie istnieją[potrzebny przypis]. Przykładem zachowanego do dziś lasu pastewnego jest Langå Egeskov w Langå w Danii (obecnie wypasanie zwierząt w lasach jest zabronione)[3][4].
Przypisy
edytuj- ↑ Marek Bodył: Dębowe owoce. [w:] Echa leśne [on-line]. www.ibles.pl. [dostęp 2014-01-16]. (pol.).
- ↑ Leśnictwo. [w:] Zarząd PK Beskydy >> Charakterystyka [on-line]. beskydy.ochranaprirody.cz. [dostęp 2014-01-16]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-01-16)]. (pol.).
- ↑ Langå Egeskov ved Randers. [w:] Danmarks Naturfond [on-line]. [dostęp 2014-01-16]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-04-13)]. (duń.).
- ↑ Langå Egeskov Langå Egeskov – den ulovlige guldalderskov. [w:] Naturen i Randers [on-line]. Danmarks Naturfredningsforening. [dostęp 2014-01-16]. (duń.).