Lac de l’Eychauda
Lac de l’Eychauda – jezioro we francuskich Alpach Delfinackich, w górskiej grupie Écrins. Jedno z trzech największych jezior w tej grupie górskiej i jednocześnie największe jezioro karowe we francuskich Alpach[2].
 Jezioro Eychauda ze stoków Rocher de l’Yret | |
| Położenie | |
| Państwo | |
|---|---|
| Wysokość lustra |
2514 m n.p.m. |
| Morfometria | |
| Powierzchnia |
0,15 km²[1] |
| Hydrologia | |
| Rodzaj jeziora |
słodkie, polodowcowe |
Położenie na mapie Francji  | |
Położenie na mapie regionu Prowansja-Alpy-Lazurowe Wybrzeże  | |
Położenie na mapie Alp Wysokich  | |
 44°55′55″N 6°28′41″E/44,931944 6,478056
| |
Położenie
edytujJezioro leży we wschodniej części grupy Écrins. Położone jest w grupie szczytu Pointe des Arcas (3480 m n.p.m.), w kotle polodowcowym, znajdującym się w dolinie lodowca Séguret Foran. Jezioro leży ok. 800–1000 m od jego aktualnego czoła, ale odległość ta zwiększa się na skutek szybkiego cofania się tego lodowca. Od północy nieckę jeziora otacza łukiem grzbiet zwany Crête des Grangettes, który w kierunku wschodnim, przez przełęcz Col des Grangettes (2685 m n.p.m.), przechodzi w szczyt Roc de la Montagnolle (2828 m n.p.m.)[3].
Leży w regionie Briançonnais, w departamencie Alpy Wysokie, w regionie administracyjnym Prowansja-Alpy-Lazurowe Wybrzeże. Znajduje się w granicach Parku Narodowego Écrins.
Charakterystyka
edytujJezioro Eychauda jest typowym jeziorem lodowcowym, powstałym w cyrku lodowcowym – zagłębieniu powstałym na przedpolu cofającego się lodowca dolinnego[4]. Znaczną głębokość i rozległość tego karu należy tłumaczyć szczególnym układem tektonicznym, dzięki któremu lodowiec był w stanie owo zagłębienie wydrążyć (podłoże ze skał osadowych, zwłaszcza z czarnych łupków, znacznie miększych w porównaniu ze skałami tworzącymi ściany kotliny). Z kolei próg zamykający nieckę jeziora jest granitowy[5].
Eychauda jest jeziorem proglacjalnym, stosunkowo młodym, chociaż istniało już z końcem małej epoki lodowej (w połowie XIX w.)[2]. Zasilane jest głównie drobnym ciekiem wodnym, wypływającym spod lodowca Séguret Foran[4]. Nie posiada powierzchniowego odpływu. Nadmiar wód, przesączający się przez zamykający misę jeziorną próg, pojawia się na powierzchni dopiero znacznie niżej, w dolince Vallon de Chambran, zasilając potok zwany Torrent de l’Eychauda (w dorzeczu Durance). Jezioro przez większą część roku jest pokryte lodem. Rozmarza jedynie na 3–4 miesiące, a bryły lodu – pływające w jego mleczno-niebieskich wodach jeszcze z początkiem sierpnia – nie należą do rzadkości[6].
Jest jeziorem oligotroficznym. Wody jeziora są zimne i zawierają wiele zawiesiny mineralnej. Z racji długotrwałego utrzymywania się pokrywy lodowej zimą są mało zasobne w tlen. Życie w nich jest bardzo ubogie. W latach 50. i 60. XX w. próbowano je zarybić pstrągiem – niewielka populacja tych ryb utrzymuje się w zbiorniku jeszcze do chwili obecnej[4][6].
Turystyka
edytujJezioro jest dość często odwiedzane przez turystów, wędrujących przebiegającym w pobliżu szlakiem turystycznym GR 54. Wycieczkę odbywa się zwykle z przysiółka Chambran (1719 m n.p.m.) w dolinie potoku Eychauda, idąc w górę jego doliny. By nie wracać tą samą drogą, można kontynuować wycieczkę w formie pętli, przez przełęcz Col des Grangettes i Col de l’Eychauda (2425 m n.p.m.)[7].
Przypisy
edytuj- ↑ Lac de l’Eychauda (2514m) [online], lacsdemontagne.fr [dostęp 2021-02-17].
- ↑ a b Marie Gardent: Inventaire et retrait des glaciers dans les Alpes françaises depuis la fin du Petit Âge Glaciaire. Thèse de doctorat de géographie. Université de Grenoble, 2014, s. 308.
- ↑ Carte touristique 1:100 000 nr 54 „Grenoble. Gap”.
- ↑ a b c Marie-Geneviève Nicolas, Le lac de l’Eychauda. Parc national des Ecrins – Pelvoux [online], Park Narodowy Écrins [dostęp 2021-02-17].
- ↑ Le lac de l’Eychauda [online], Park Narodowy Écrins [dostęp 2021-02-17].
- ↑ a b Le lac de l’Eychauda [online], Park Narodowy Écrins [dostęp 2021-02-17].
- ↑ Lac de l’Eychauda (2514m) [online], AltitudeRando [dostęp 2021-02-17].
Bibliografia
edytuj- Carte touristique 1:100 000 nr 54 „Grenoble. Gap”, wyd. 3, IGN France, Paris 1977.