Kwas cyjanurowy

Kwas cyjanurowy
	tautomeria kwasu cyjanurowego
Nazewnictwo
	Nomenklatura systematyczna (IUPAC)
	1,3,5-triazyna-2,4,6-triol
	Ogólne informacje
Wzór sumaryczny	C3H3N3O3
Inne wzory	C; 3N; 3(OH); 3
Masa molowa	129,07 g/mol
Wygląd	białe kryształy
	Identyfikacja
Numer CAS	108-80-5
PubChem	7956
SMILES
	C1(=O)NC(=O)NC(=O)N1
InChI
	InChI=1S/C3H3N3O3/c7-1-4-2(8)6-3(9)5-1/h(H3,4,5,6,7,8,9)
	InChIKey
	ZFSLODLOARCGLH-UHFFFAOYSA-N
Właściwości
	Gęstość
	1,75 g/cm³ (25 °C); ciało stałe
	Rozpuszczalność w wodzie
	2,59 g/kg (25 °C)
	w innych rozpuszczalnikach
	rozpuszczalny w stężonym kwasie solnym, słabo w acetonie, benzenie i etanolu
Temperatura topnienia	powyżej 330 °C; powyżej 360 °C
logP	−1,31
Kwasowość (pKa)	pKa1 6,88; pKa2 11,40; pKa3 13,5
Niebezpieczeństwa
	Karta charakterystyki: dane zewnętrzne firmy Sigma-Aldrich [dostęp 2017-12-11]
	Globalnie zharmonizowany system; klasyfikacji i oznakowania chemikaliów
	Substancja nie jest klasyfikowana jako; niebezpieczna według kryteriów GHS; (na podstawie podanej karty charakterystyki).
Numer RTECS	XZ1800000
	Podobne związki
Podobne związki	triazyna
	Jeżeli nie podano inaczej, dane dotyczą; stanu standardowego (25 °C, 1000 hPa)
	Multimedia w Wikimedia Commons

Kwas cyjanurowy – organiczny związek chemiczny, cykliczny trimer kwasu cyjanowego.

Otrzymywanie

Po raz pierwszy został zsyntetyzowany przez Friedricha Wöhlera w 1829 roku w wyniku termicznego rozkładu mocznika i kwasu moczowego^[3]. Obecnie przemysłowe metody produkcji opierają się na rozkładzie mocznika z wydzieleniem amoniaku w temperaturze powyżej 175 °C^[4].

3H
2N−CO−NH
2 → C
3N
3(OH)
3 + 3NH
3

↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f CRC Handbook of Chemistry and Physics, William M.W.M. Haynes (red.), wyd. 97, Boca Raton: CRC Press, 2016, s. 3-130, 5-90, 5-145, ISBN 978-1-4987-5429-3 (ang.).
↑ ^a ^b Kwas cyjanurowy (nr 185809) – karta charakterystyki produktu Sigma-Aldrich (Merck) na obszar Polski. [dostęp 2017-12-11]. (przeczytaj, jeśli nie wyświetla się prawidłowa wersja karty charakterystyki)
↑ F.F. Wöhler F.F., On the decomposition of urea and uric acid at high temperature, „Ann. Phys. Chemie”, 15, 1829, s. 619–630 .
↑ K.K. Huthmacher K.K., D.D. Most D.D., Cyanuric Acid and Cyanuric Chloride, [w:] Ullmann’s Encyclopedia of Industrial Chemistry, Weinheim: Wiley‐VCH, 2005, ISBN 978-3-527-30385-4 (ang.).