Kultura hamburska
Kultura hamburska – kultura archeologiczna paleolitu schyłkowego, która ok. 14 tys. lat p.n.e., jako pierwsza wkroczyła na Niż Środkowoeuropejski[1]. Wydzielona na podstawie znalezisk na stanowisku Meiendorf k. Hamburga[2][1]. Stanowiła formę kontynuacji kultury magdaleńskiej[1].
Jej przedstawiciele prowadzili selektywne polowania na renifery przy użyciu łuku[1]. Do charakterystycznych wyrobów kultury hamburskiej należały ostrza z zadziorem, które służyły najpewniej jako groty strzał i oszczepów, oraz asymetryczne przekłuwacze typu Zinken, do oprawiania kości[1].
Na ziemiach polskich narzędzia kamienne kultury hamburskiej znajdujemy na Dolnym Śląsku i w Wielkopolsce[1]. Największe stanowisko tej kultury na całym Niżu Środkowoeuropejskim odkryto w miejscowości Myszęcin w woj. lubuskim. Prace archeologiczne prowadził mgr Michał Sip z Fundacji Patrimonium z Poznania. Do innych ważnych stanowisk należą:: Olbrachcice, Siedlnica, Liny[1].
Zobacz też
edytujPrzypisy
edytuj- ↑ a b c d e f g Piotr Kaczanowski, Janusz Krzysztof Kozłowski, Najdawniejsze dzieje ziem polskich (do VII w.), Kraków: Fogra, 1998 (Wielka historia Polski), s. 87-88, ISBN 83-85719-35-0.
- ↑ Michel Brézillon, Encyklopedia kultur pradziejowych, WAiF, Warszawa, 1981, ISBN 83-221-0143-0