Kultura gwałtu
Kultura gwałtu – określenie hipotezy, w myśl której zjawisko powszechnej przemocy seksualnej, w tym zgwałceń, jest legitymizowane przez niektóre społeczne normy i przekonania, często rozpowszechniane poprzez środki masowego przekazu[1][2][3][4].
Niektóre badania wykazały współwystępowanie mitów dotyczących zgwałceń, obwinianie ofiar i trywializację zjawiska z przejawami rasizmu, homofobii, nietolerancji religijnej i innych form dyskryminacji[5][6].
Powszechność zgwałceń
edytujWedług niektórych źródeł np. w USA 14–25% kobiet zostało zgwałconych przynajmniej raz[7]. Głównymi sprawcami przemocy o charakterze seksualnym są mężczyźni[8], z kolei ofiarami zgwałceń padają przede wszystkim kobiety, np. odsetek zgwałceń na mężczyznach wynosi w USA około 13% wszystkich zanotowanych zgwałceń[9], z kolei sprawcami są przede wszystkim mężczyźni[8].
Mężczyźni częściej zmuszają kobiety do pocałunków[10], a według ankiety przeprowadzonej w USA na grupie około dwustu studentów płci męskiej 40% przyznało się do rozpinania przemocą jakiejś części damskiej garderoby, a 13% przyznało się do wymuszenia siłą stosunku seksualnego[11]. Kobiety częściej ulegają mężczyznom, którzy namawiają i wymuszają stosunek seksualny, w jednej z ankiet przyznało się do tego 44% kobiet[12].
Od 64% do 96% wszystkich popełnionych przez mężczyzn zgwałceń nie zostaje zgłoszona, między 6% a 14,9% mężczyzn dopuściło się zgwałcenia lub usiłowania zgwałcenia[13].
Kulturowe mity tworzące klimat wspierania zgwałceń
edytujKultura gwałtu objawia się także poprzez powszechność przekonań trywializujących znaczenie i zasięg przemocy seksualnej, obwiniających ofiary lub poprzez seksualne uprzedmiotawianie kobiet. Biorąc pod uwagę statystyki zgwałceń oraz obecność owych przekonań wśród społeczeństwa, bardzo wiele kultur zachodnich, muzułmańskich i innych kwalifikuje się pod pojęcie kultury gwałtu[14][15][16][17].
Martha Burt opracowała kwestionariusz, którego celem jest określenie, jak dalece rozpowszechnione są mity wspierające kulturę gwałtu[18][19]:
- Kobieta odwiedzająca na pierwszej randce mężczyznę w domu, sygnalizuje, że zgadza się na kontakty seksualne.
- Nie każda kobieta może zostać zgwałcona.
- Czasami kobiety kłamliwie donoszą o gwałcie, aby zwrócić na siebie uwagę.
- Każda zdrowa kobieta może się oprzeć gwałcicielowi, jeśli naprawdę tego chce.
- Kobiety, chodząc bez stanika, w szortach lub obcisłej bluzce, prowokują do gwałtu.
- W przypadku większości gwałtów ofiara ma złą opinię i skłonność do wielu partnerów seksualnych.
- Jeżeli dziewczyna pozwala na pocałunki i pieszczoty, jej winą jest, gdy sprawy wymkną się spod kontroli i partner wymusi na niej stosunek seksualny.
- Jeżeli autostopowiczka zostanie zgwałcona, zasłużyła na to, gdyż nie powinno się wsiadać do nieznanych samochodów.
- Jeżeli kobieta zadziera nosa i uważa, że to poniżej jej poziomu odzywać się do facetów na ulicy, to powinna dostać nauczkę.
- Wiele kobiet nieświadomie pragnie gwałtu i może bezwiednie tak pokierować sytuacją, że do niego dojdzie.
- Jeżeli kobieta upije się na imprezie i odbędzie stosunek z napotkanym tam mężczyzną, inni mężczyźni mają prawo myśleć, że im też się to należy.
- Wiele kobiet donoszących o gwałcie kłamie, aby się odegrać na oskarżanym mężczyźnie.
- Wiele, a może nawet większość gwałtów, to wymysł kobiet, które stwierdziły, że są w ciąży.
Według założeń kultury gwałtu wielu obowiązujących przekonań przekierowuje winę za zgwałcenie na ofiarę. Większość Amerykanów powyżej 50. roku życia uważa ofiarę zgwałcenia za współwinną, jeżeli ubierała się wyzywająco[20]. Badania pokazały jednak, że wyzywający ubiór ofiary nie zwiększa ryzyka zgwałcenia, a wręcz onieśmiela napastnika[21]. Większość Amerykanów, w tym także kobiety, jest przekonana o tym, że kobiety lubią być namawiane do seksu. Wielu ludzi jest przekonanych, że gdy kobieta mówi „nie”, myśli „tak”, że wszystkie kobiety lubią silnych i natarczywych mężczyzn oraz że gwałciciele są doprowadzani do szaleństwa przez pożądanie seksualne[22], że kobiety w głębi serca pragną być zgwałcone oraz że kobiety nie mogą zajść w ciążę w wyniku zgwałcenia. Każde z tych przekonań podważa krzywdę, jaka wynika z seksualnej napaści, przenosząc część winy na samą ofiarę. W ten sposób przyczyniają się do tworzenia klimatu pobłażliwości dla sprawców i braku współczucia dla ofiar[23].
Fantazje seksualne i kultura gwałtu
edytujMiędzy 31 a 57% kobiet ma fantazje seksualne, w których są zmuszane do seksu wbrew własnej woli, przy czym dla 9-17% są to fantazje ulubione lub częste[24]. W wielu przypadkach popełnionych zgwałceń błędna interpretacja tego faktu może być pretekstem do podtrzymywania mitu o tym, że kobiety lubią być gwałcone, jednakże 55% tych fantazji ma charakter ściśle lub częściowo awersyjny[25], ponadto między 37 a 57% kobiet zgwałconych waginalnie doświadcza zespołu stresu pourazowego[26]. W około połowy przypadkach podczas fantazji tego typu pojawia się też motyw uwodzenia, co sugeruje brak podłoża masochistycznego[27].
Za częste występowanie fantazji erotycznych dotyczących zgwałceń u kobiet odpowiada prawdopodobnie kultura gwałtu i związana z nią ogólnodostępna pornografia oraz inne obrazy przemocy wobec kobiet[28][29].
Zobacz też
edytujPrzypisy
edytuj- ↑ D. Herman. The Rape Culture. „Culture”. 1, 1988. (ang.).
- ↑ Emilie Buchwald, Pamela R. Fletcher, Martha Roth: Transforming the Rape Culture. Minneapolis: Milkweed Editions, 1995. ISBN 1-57131-204-8. (ang.).
- ↑ Merril D. Smith: Encyclopedia of Rape. 2004, s. 174. (ang.).
- ↑ George Ritzer, Michael J. Ryan: The Concise Encyclopedia of Sociology. 2011, s. 473. (ang.).
- ↑ Allison C. Aosved, Patricia J. Long. Co-occurrence of Rape Myth Acceptance, Sexism, Racism, Homophobia, Ageism, Classism, and Religious Intolerance. „Sex Roles”. 55 (7-8), s. 481-492, 2006. DOI: 10.1007/s11199-006-9101-4. (ang.).
- ↑ E. Suarez, T. M. Gadalla. Stop Blaming the Victim: A Meta-Analysis on Rape Myths. „Journal of Interpersonal Violence”, s. 2010-2035, 2010. DOI: 10.1177/0886260509354503. (ang.).
- ↑ Marry P. Koss. Rape: Scope, impact, interventions, and public policy responses. „American Psychologist”. 48 (10), s. 1062-1069, 1993. DOI: 10.1037/0003-066X.48.10.1062. (ang.).
- ↑ a b Lee Ellis, Kevin Beaver, John Wright: Handbook of Crime Correlates. California: AP, 2009, s. 13. ISBN 978-0-12-373612-3. (ang.).
- ↑ Kristine M. Chapleau, Debra L. Oswald, Brenda L. Russell. Male rape myths: the role of gender, violence, and sexism. „Journal of Interpersonal Violence”. 23 (5), 2008. DOI: 10.1177/0886260507313529. PMID: 18259049. (ang.).
- ↑ Spencer Rathus: Psychologia współczesna. Gdańsk: GWP, 2004, s. 545-546. ISBN 83-89120-94-1.
- ↑ Karen Rapaport, Barry R. Burkhart. Personality and attitudinal characteristics of sexually coercive college males. „Journal of Abnormal Psychology”. 93 (2), 1984. (ang.).
- ↑ M. P. Koss, C. A. Gidycz, N. Wiśniewski. The scope of rape: incidence and prevalence of sexual aggression and victimization in a national sample of higher education students. „Journal of Consulting and Clinical Psychology”. 55 (2), 1987. (ang.).
- ↑ David Lisak, Paul Miller. Repeat Rape and Multiply Offending Among Undetected Rapist. „Violence and Victims”. 17 (1), 2002. (ang.).
- ↑ Researching the “Rape Culture” of America: An Investigation of Feminist Claims about Rape. „The Real Issue Reprint”. 14 (2), 1995. A Publication of Christian Leadership Ministries. (ang.).
- ↑ Teboho Maitse. Political change, rape, and pornography in postapartheid South Africa. „Gender & Development”. 6 (3), 1998. DOI: 10.1080/741922834. (ang.).
- ↑ Upendra Baxi , The Second Gujarat Catastrophe], t. 37 (34), Economic and Political Weekly, 2002, s. 3519-3531, JSTOR: 4412519 (ang.).
- ↑ Dr. Patricia Rozee , Resisting a Rape Culture [online], raperesistance.org [dostęp 2013-03-22] [zarchiwizowane z adresu 2013-12-19] .
- ↑ Martha R. Burt. Cultural myths and supports for rape. „Journal of Personality and Social Psychology”. 38 (2), s. 217-230, 1980. PMID: 7373511. (ang.).
- ↑ Spencer Rathus: Psychologia współczesna. Gdańsk: GWP, 2004, s. 546. ISBN 83-89120-94-1.
- ↑ Nancy Gibbs. When is it rape?. „Time”, 1991. (ang.).
- ↑ Theresa Beiner. Sexy Dressing Revisited: Does Target Dress Play in a Part in Sexual Harassment Cases. „Duke Journal of Gender Law & Policy”. 14 (125), s. 125-152, 2007.
- ↑ Elizabeth Powell: Sex on Your Terms. Allyn & Bacon, 1996. (ang.).
- ↑ Spencer Rathus: Psychologia współczesna. Gdańsk: GWP, 2004, s. 549. ISBN 83-89120-94-1.
- ↑ Joseph W. Critellia, Jenny M. Bivonaa. Women's Erotic Rape Fantasies: An Evaluation of Theory and Research. „Journal of Sex Research”. 45 (1), s. 57-70, 2008. DOI: 10.1080/00224490701808191. (ang.).
- ↑ Jenny Bivonaa, Joseph Critellia. The Nature of Women's Rape Fantasies: An Analysis of Prevalence, Frequency, and Contents. „Journal of Sex Research”. 46 (1), s. 33-45, 2009. DOI: 10.1080/00224490802624406. (ang.).
- ↑ Randy Thornhill, Craig Palmer: A Natural History of Rape: Biological Bases of Sexual Coercion. MIT, 2000. ISBN 0-262-20125-9. (ang.).
- ↑ Eugene J. Kanin. Female rape fantasies: A victimization study. „Victimology”. 7 (1-4), s. 114-121, 1982. (ang.).
- ↑ Neil M. Malamuth. Rape fantasies as a function of exposure to violent sexual stimuli. „Archives of Sexual Behavior”. 10 (1), s. 33-47, 1981. (ang.).
- ↑ John Briere, Lilliam Esses. Women's Attitudes and Fantasies About Rape as a Function of Early Exposure to Pornography. „Journal of Interpersonal Violence”. 7 (4), s. 454-461, 1992. DOI: 10.1177/088626092007004002. (ang.).
Bibliografia
edytuj- Andrew E. Taslitz: Rape and the Culture of Courtroom. 1999. (ang.).
- Cheryl B. Anderson: Women, Ideology and Violence. 2004. (ang.).
- Michael Parenti: The Culture Struggle. 2005. (ang.).
- Sarah Projansky: Watching Rape. 2001. (ang.).