Kos 6290
Kos – mały, stacjonarny, lampowy odbiornik radiowy w obudowie z tworzywa sztucznego. Pierwszy produkt „Diory”[2], w którym jako chassis użyto płytki z tworzywa izolacyjnego. Wbrew często spotykanym opiniom, Kos nie był odbiornikiem wykonanym na płytce drukowanej. W radiu Kos płyta stanowiła wyłącznie podstawę, a elementy były lutowane bezpośrednio pomiędzy sobą lub łączone za pomocą przewodów. Niemniej użycie lekkiej konstrukcji odbiornika w miejsce metalowego chassis pozwoliło na stworzenie radia lekkiego i niewielkich rozmiarów. Płytka ustawiona pionowo, na środku ma prostokątny otwór, przez który wystaje magnes głośnika. Antena ferrytowa. Zasilanie autotransformatorowe z prostownikiem selenowym, jednopołówkowym. Na nieistniejącej już stronie internetowej firmy DIORA odbiornik wymieniany był jako jeden z kamieni milowych w rozwoju firmy. W czasach produkcji (1961 r.) kosztował 850 zł i był promowany jako „mały, nowoczesny, drugi odbiornik w domu”.
 Ściana przednia | |
| Typ | |
|---|---|
| Producent | |
| Państwo | |
| Lata produkcji |
1960–1961 |
| Dane techniczne | |
| Zakresy fal | |
| Fale długie |
160 – 280 kHz |
| Fale średnie |
550 – 1550 kHz |
| Fale krótkie |
6 – 18 MHz |
| Inne | |
| Napięcie zasilania |
220 V |
| Wymiary |
260x165x135 mm |
| Masa |
3,2 kg |
Podstawowe parametry i właściwości
edytuj- układ elektr.: superheterodyna
- lampy: ECH81, EBF89, ECL82 + prostownik selenowy SPS5A
- zakresy fal: długie, średnie
- zasilanie: napięcie przemienne, 220 V
- elementy regulacyjne:
- potencjometr siły głosu z wyłącznikiem (lewa gałka)
- przełącznik zakresów (prawa gałka)
- strojenie (duża tarcza na ściance czołowej)
- gniazda: antena zewnętrzna, uziemienie
- wymiary: 260x165x135 mm, masa ok. 3,2 kg
- rok produkcji: 1960–1961
Przypisy
edytuj- ↑ Stare Radio | Diora, Kos 6290 [online], oldradio.pl [dostęp 2024-04-23].
- ↑ Jerzy Waglewski, Gdyby nie Nowak, „[[Przegląd Techniczny]] Innowacje” (28/1979), Warszawa: Wydawnictwo Czasopism i Książek Technicznych "Sigma", Przedsiębiorstwo Naczelnej Organizacji Technicznej., 15 lipca 1979, s. 18–20.