Kontrtorpedowce typu Lampo
Kontrtorpedowce typu Lampo – włoskie niszczyciele zaprojektowane i wyprodukowane w Niemczech[1].
 „Lampo” w 1901 r. | |
| Kraj budowy | |
|---|---|
| Użytkownicy | |
| Stocznia | |
| Wycofanie |
1924 |
| Dane taktyczno-techniczne | |
| Wyporność |
348 t |
| Długość |
60 m |
| Szerokość |
6,5 m |
| Zanurzenie |
2,6 m |
| Napęd |
maszyna parowa 6000 KM |
| Prędkość |
30 węzłów |
| Zasięg |
2000 mil przy 12 węzłach |
| Załoga |
56 |
| Uzbrojenie |
1 armata 76,2 mm |
Po nieudanym „Fulmine” zdecydowano zamówić dwie serie kontrtorpedowców w zagranicznych stoczniach, jedną z nich był niemiecki typ Lampo, drugim angielski typ Nembo.
Sześć okrętów typu Lampo budowanych w niemieckiej stoczni Schichau powstało w latach 1900-1902[2] (Gardiner podaje lata 1899-1900[3]). Była to typowa dla Schichau konstrukcja z tego okresu, o niskiej dzielności morskiej[2]. Pewną nowinką było wprowadzenie pomostu nawigacyjnego zamiast wcześniej używanych prostych kiosków[1].
Wszystkie sześć jednostek wzięło udział w wojnie włosko-tureckiej, w trakcie której stracono jedną z nich, „Freccia” po tym, jak weszła na mieliznę nieopodal Trypolisu 12 października 1911 roku. W latach 1915–1918 pozostałe pięć jednostek zostało zaadaptowane na minowce. W latach 1922–1924 „Euro” był używany jako okręt-cel. „Dardo”, „Lampo” i „Ostro” zostały wycofane ze służby w 1920 roku, „Euro” i „Strale” w roku 1924[3].
Przypisy
edytuj- ↑ a b Bernard Ireland: The Illustrated Guide To Destroyers And Frigates. 2009. ISBN 978-1-84681-336-8. (ang.).
- ↑ a b Eric Osborne: Destroyers: An Illustrated History Of Their Impact (Weapons and Warfare). ABC-Clio. ISBN 1-85109-479-2.
- ↑ a b Robert Gardiner, Przemysław Budzbon, Randal Gray: Conway’s All the world’s fighting ships, 1906-1921. London: Conway Maritime Press, 1985. ISBN 0-85177-245-5. (ang.).