Konstanty Romanow (1858–1915)

Konstanty Konstantynowicz Romanow
	Константи́н Константи́нович Романов
	wielki książę
Dynastia	Romanowowie
Data i miejsce urodzenia	10 sierpnia (22 sierpnia) 1858 ; Strelna
Data i miejsce śmierci	2 lipca (15 lipca) 1915 ; Pawłowsk
Ojciec	Konstanty Romanow
Matka	Aleksandra Sachsen-Altenburg
Żona	Elżbieta Sachsen-Altenburg
Dzieci	Iwan, Gabriel, Tatiana, Konstanty, Oleg, Igor, Jerzy, Natalia, Wiera
	Odznaczenia
	Multimedia w Wikimedia Commons

Konstanty Konstantynowicz Romanow (ros. Константи́н Константи́нович Романов; ur. 10 sierpnia^?/22 sierpnia 1858 w Strelna; zm. 2 lipca^?/15 lipca 1915 w Pawłowsku) – wielki książę rosyjski, erudyta, muzyk, poeta i aktor^[1].

Życiorys

Konstanty był drugim synem wielkiego księcia Konstantego Mikołajewicza Romanowa i jego żony wielkiej księżnej Aleksandry Józefównej. Był siostrzeńcem królowej Marii Hanowerskiej i wnukiem cara Mikołaja I. Od młodości przejawiał zainteresowanie literaturą, sztuką i muzyką. Został wysłany do szkoły Marynarki Wojennej Imperium Rosyjskiego.

W latach 1874 i 1876 odbył podróż morską na pokładzie fregaty Swietłana po Oceanie Atlantyckim i Morzu Śródziemnym. W 1876 roku zdał egzamin do Morskiego Korpusu Kadeckiego, uczelni morskiej w Sankt Petersburgu i został awansowany do stopnia chorążego marynarki. Brał udział w wojnie rosyjsko tureckiej (1877–1878). Został odznaczony Orderem Świętego Jerzego 4 klasy 17 października 1877 roku. W maju 1878 roku został awansowany do stopnia porucznika.

Był wielkim mecenasem sztuki rosyjskiej. Przewodził Rosyjskiemu Towarzystwu Muzycznemu. Jego talent muzyczny spotkał się z uznaniem. Należał do grona przyjaciół między innymi Piotra Czajkowskiego. Dużo pisał. Publikował wiersze pod pseudonimem K.R.^[2] Należał do kilku klubów literackich. Tłumaczył na język rosyjski Schillera i Goethego. Zdaniem wielkiego księcia Aleksandra Michałowicza Romanowa, był autorem najlepszego przekładu szekspirowskiego Hamleta^[3]. W Pułku Izmaiłowskim Lejbgwardii organizował Izmaiłowskie spotkania poświęcone literaturze rosyjskiej^[4]. Artystów i poetów przyjmował również w swojej rezydencji w Pałacu Marmurowym w Petersburgu^[5].

Kochał teatr. Sam pisał sztuki teatralne^[5] i grał główne role w amatorskich spektaklach w Teatrze Ermitażu Pałacu Zimowego. Pełnił obowiązki prezesa Cesarskiej Akademii Nauk^[4]. Nie odgrywał większej roli politycznej, ale poprzez swoje działania i przedsięwzięcia artystyczne wpływał na łagodzenie wojskowych metod wychowawczych^[4].

Małżeństwo i potomstwo

Elżbieta z wielkim księciem Konstantym

27 kwietnia 1884 Konstanty poślubił w Sankt Petersburgu Elżbietę Sachsen-Altenburg (1865–1927), córkę księcia Maurycego (Moritza) Sachsen-Altenburg (1829–1907), i jego żony, księżniczki Augusty Luizy Adelajdy Sachsen-Meiningen (1843–1919). Konstanty i Elżbieta mieli dziewięcioro dzieci:

księcia Iwana (Ioanna) (1886–1918),
księcia Gabriela (Gawriłła) (1887–1955),
księżniczkę Tatianę (1890–1970),
księcia Konstantego (1891–1918),
księcia Olega (1892–1914),
księcia Igora (1894–1918),
księcia Jerzego (1903–1938),
księżniczkę Natalię (*/† 1905),
księżniczkę Wierę (1906–2001).

Odznaczenia

Order Świętego Andrzeja Apostoła Pierwszego Powołania – 26 września 1858^[6],
Order Świętego Aleksandra Newskiego – 26 września 1858,
Order Świętej Anny – 26 września 1858,
Order Orła Białego (Rosja) – 1865,
Order Świętego Stanisława (Rosja) – 11 czerwca 1865,
Order Świętego Jerzego 4 stopnia^[7] – 17 października 1877,
Medal Pamiątkowy za Wojnę Rosyjsko-Turecką 1877–1878^[8] – 2 maja 1878,
Order Świętego Włodzimierza – 4 klasy 1883, 3 klasy 1896, 2 klasy 1903 i 1 klasy 1913,
Order Zbawiciela – 10 sierpnia 1875,
Saski Ernestyński Order Domowy – 15 marca 1878,
Legia Honorowa – 30 sierpnia 1878,
Pour le Mérite – 26 listopada 1878,
Order Daniły I (Czarnogórski Order Niepodległości) – 1882,
Order Świętego Aleksandra^[9] – 1883.

Galeria

Książę według Osipa Brossa
Obraz autorstwa Ilji Riepina, 1891
Wielki Książę Konstanty

Przypisy

↑ Jan Sobczak, Mikołaj II – ostatni car Rosji. Studium postaci i ewolucji władzy, Pułtusk-Warszawa 2009, s. 310
↑ Edward Radziński, Aleksander II. Ostatni Wielki Car, Wydawnictwo Magnum, Warszawa 2005, s. 399
↑ Romanow 2004 ↓, s. 105.
↑ ^a ^b ^c Romanow 2004 ↓, s. 106.
↑ ^a ^b Энциклопедия Санкт-Петербурга [online], web.archive.org, 8 marca 2016 [dostęp 2021-12-15] [zarchiwizowane z adresu 2016-03-08] .
↑ Wielcy książęta – synowie i wnukowie cesarzy uzyskiwali go podczas chrztu
↑ Order był nadawany w 4 klasach
↑ Ustanowiony 17 kwietnia 1878
↑ Jedno z odznaczeń państwowych Księstwa i Królestwa Bułgarii, ustanowione w 1881

Bibliografia

Aleksander Michajłowicz Romanow: Byłem Wielkim Księciem. Koniec dynastii. Białystok: Unikat, 2004.
Andrzej Andrusiewicz, Carowie i Cesarze Rosji. Szkice biograficzne., Warszawa 2001.
Edward Radziński, Aleksander II. Ostatni Wielki Car, Wydawnictwo Magnum, Warszawa 2005.
Jan Sobczak, Mikołaj II – ostatni car Rosji. Studium postaci i ewolucji władzy, Pułtusk-Warszawa 2009.

Linki zewnętrzne

[1] Jan Sobczak, Mikołaj II – ostatni car Rosji. Studium postaci i ewolucji władzy, Pułtusk-Warszawa 2009, s. 310

[2] Edward Radziński, Aleksander II. Ostatni Wielki Car, Wydawnictwo Magnum, Warszawa 2005, s. 399

[CITEREFRomanow2004105-3] Romanow 2004 ↓, s. 105.

[CITEREFRomanow2004106-4] Romanow 2004 ↓, s. 106.

[:0-5] Энциклопедия Санкт-Петербурга [online], web.archive.org, 8 marca 2016 [dostęp 2021-12-15] [zarchiwizowane z adresu 2016-03-08] .

[6] Wielcy książęta – synowie i wnukowie cesarzy uzyskiwali go podczas chrztu

[7] Order był nadawany w 4 klasach

[8] Ustanowiony 17 kwietnia 1878

[9] Jedno z odznaczeń państwowych Księstwa i Królestwa Bułgarii, ustanowione w 1881

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]