Komputerowa gra labiryntowa
Komputerowa gra labiryntowa (gra komnatowa, labiryntówka, komnatówka) – gatunek gier komputerowych o charakterze logiczno-zręcznościowym[1]. W Polsce do cech charakterystycznych tego gatunku zaliczano:
- umiejscowienie akcji gry w labiryncie, sieci połączonych ze sobą pomieszczeń. Gry tego rodzaju wymagają zwykle dobrej pamięci i orientacji przestrzennej[2][3];
- brak płynnego przesuwu ekranu – na ekranie widoczne jest tylko jedno pomieszczenie naraz, a gracz, wychodząc poza krawędź ekranu, trafia do kolejnej komnaty[4];
- obecność elementów zręcznościowych (np. unikanie przeciwników) i logicznych (szukanie potrzebnych przedmiotów, odnajdywanie drogi w labiryncie)[2][5];
- brak rozwijającej się w trakcie gry fabuły[2].
W prasie anglojęzycznej funkcjonowało określenie maze game, oznaczające dosłownie „gra labiryntowa”, jednak było ono stosowane szerzej niż w Polsce; stosowano je do wszelkiego rodzaju gier z akcją dziejącą się w labiryncie, niezależnie od stylu rozgrywki[6].
Komputerowa gra labiryntowa w Polsce
edytujPrawdopodobnie pierwszą polską grą labiryntową był Wiking z 1987 roku, działający na komputerach ZX Spectrum[7]. W 1990 roku wydana została na komputery Atari XL/XE Misja, która osiągnęła dużą popularność. Sukces gry zachęcił innych programistów do naśladownictwa i w latach 90. powstało w Polsce wiele gier labiryntowych[8] – do najważniejszych należą Miecze Valdgira (1991)[5], Hans Kloss (1992)[9] oraz Electro Body (1992)[10].
Do tego gatunku zaliczano w Polsce także niektóre gry zagraniczne, takie jak pochodzące z lat 80. Jet Set Willy, Knight Lore, Starquake lub Montezuma’s Revenge[4][2]. W grach tego rodzaju niektórzy autorzy doszukują się protoplastów późniejszych gier przygodowych oraz umiejscowionych w labiryntach gier first-person shooter, takich jak Doom[2][1].
Przypisy
edytuj- ↑ a b Popularna encyklopedia mass mediów. Józef Skrzypczak (red.). Poznań: Kurpisz, 1999, s. 174. ISBN 83-88276-12-3.
- ↑ a b c d e Piotr Gawrysiak, Piotr Mańkowski, Aleksy Uchański: Biblia komputerowego gracza. Warszawa: Iskry, 1998, s. 58-61. ISBN 83-207-1606-3.
- ↑ Słovar. „Top Secret”. Kwiecień/maj 2/91. s. 21.
- ↑ a b Hans Kloss. „Secret Service”. Wrzesień/październik 2014 (97). s. 92-94.
- ↑ a b Bartłomiej Kluska, Mariusz Rozwadowski: Bajty polskie. Wyd. 1. Łódź: Wydawnictwo Orka, 2011, s. 117. ISBN 978-83-927229-1-5.
- ↑ Spectrum Software Guide. „Crash”, s. 66-67, April 1984.
- ↑ Kluska i Rozwadowski 2011, s. 53.
- ↑ Bartłomiej Kluska: Opowieści z krypty: Poza Granice. Polygamia.pl, 2009-12-15. [dostęp 2015-02-05]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-02-08)]. (pol.).
- ↑ Kluska i Rozwadowski 2011, s. 119.
- ↑ Kluska i Rozwadowski 2011, s. 152.