Kobiernice
Kobiernice (wil.: Kywnik) – wieś w Polsce położona w województwie śląskim, w powiecie bielskim, w gminie Porąbka. Miejscowość położona w dwóch mezoregionach Pogórza Śląskiego i Beskidu Małego. Przez miejscowość przebiega droga krajowa nr 52 i droga wojewódzka nr 948.
| wieś | |
 Centrum Kobiernic | |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Powiat | |
| Gmina | |
| Wysokość |
330 m n.p.m. |
| Liczba ludności (2022) |
3353[2] |
| Strefa numeracyjna |
33 |
| Kod pocztowy |
43-356[3] |
| Tablice rejestracyjne |
SBI |
| SIMC |
0064661 |
Położenie na mapie gminy Porąbka  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa śląskiego  | |
Położenie na mapie powiatu bielskiego  | |
 49°51′09″N 19°12′56″E/49,852500 19,215556[1]
| |
| Strona internetowa | |
Wieś królewska starostwa oświęcimskiego w powiecie śląskim województwa krakowskiego w końcu XVI wieku[4].
Części wsi
edytuj| SIMC | Nazwa | Rodzaj |
|---|---|---|
| 0064684 | Kobiernice Dolne | część wsi |
| 0064690 | Kobiernice Górne | część wsi |
| 0064678 | Międzymoście | część wsi |
| 0064709 | Mieszczyńsko | część wsi |
| 0064750 | Podgrodzie | przysiółek |
| 0064767 | Wołek | przysiółek |
| 0064738 | Zastruże | część wsi |
| 0064744 | Zawodzie | część wsi |
Historia
edytujMiejscowość powstała prawdopodobnie na początku XV wieku jako osiedle należące do zamku Wołek. Wzmiankowana została po raz pierwszy w akcie podziału księstwa oświęcimskiego w 1445 jako Coberniky[7].
Według austriackiego spisu ludności z 1900 r. w Kobiernicach w 220 budynkach na obszarze 857 hektarów mieszkało 1445 osób, co dawało gęstość zaludnienia równą 168,6 os./km², z tego 1418 (98,1%) mieszkańców było katolikami, 25 (1,7%) wyznawcami judaizmu a 2 grekokatolikami, 1439 (99,6%) było polsko- a 2 niemieckojęzycznymi[8].
Pod koniec listopada 1944 roku oddział Armii Ludowej pod dowództwem Szymona Stanisławka ps. "Sowa" dokonał w miejscowości zarekwirowania żywności i ubrania dla partyzantów przebywających w schronach w Beskidach oraz dla grupy Żydów znajdujących się pod opieką oddziałów AL. W drodze powrotnej do bazy oddział był ścigany przez policję i miejscowych osadników. Partyzantom udało się wydostać z obławy bez strat[9].
W latach 1954–1972 wieś należała i była siedzibą władz gromady Kobiernice. W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa bielskiego.
Zabytki
edytuj
W miejscowości znajduje się zabytkowy dworek przy ul. Parkowej niedaleko szkoły podstawowej oraz ruiny (fragment muru) zamku Wołek. W 2005 został zburzony kościół św. Urbana z XIX w..
Religia
edytujNa terenie wsi działalność duszpasterską prowadzi Kościół Rzymskokatolicki (parafia św. Urbana).
Przypisy
edytuj- ↑ Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 5 listopada 2023, identyfikator PRNG: 54884
- ↑ NSP 2021: Ludność w miejscowościach statystycznych [online], Bank Danych Lokalnych GUS, 19 września 2022 [dostęp 2022-10-06].
- ↑ Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2013, s. 484 [zarchiwizowane z adresu 2014-02-22].
- ↑ Województwo krakowskie w drugiej połowie XVI wieku ; Cz. 2, Komentarz, indeksy, s. 94.
- ↑ Rozporządzenie Ministra Administracji i Cyfryzacji z dnia 13 grudnia 2012 r. w sprawie wykazu urzędowych nazw miejscowości i ich części (Dz.U. z 2013 r. poz. 200)
- ↑ TERYT (Krajowy Rejestr Urzędowego Podziału Terytorialnego Kraju). Główny Urząd Statystyczny. [dostęp 2015-11-18].
- ↑ Gmina Porąbka: Historia Czańca oraz gminy Porąbka. [dostęp 2015-07-20].
- ↑ Gemeindelexikon der im Reichsrate vertretenen Königreiche und Länder, bearbeitet auf Grund der Ergebnisse der Volkszählung vom 31. Dezember 1900, XII. Galizien. Wien: 1907.
- ↑ Józef Bolesław Garas „Oddziały Gwardii Ludowej i Armii Ludowej 1942 – 1945” Wydawnictwo MON 1971 str. 433
Linki zewnętrzne
edytuj- Kobiernice, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. IV: Kęs – Kutno, Warszawa 1883, s. 203.
- Kobiernice, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. XV, cz. 2: Januszpol – Wola Justowska, Warszawa 1902, s. 94.