Kościół Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny w Mirocinie Dolnym

Kościół pw. Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny w Mirocinie Dolnym – kościół filialny parafii pw. św. Jerzego w Mirocinie Górnym, dekanat Kożuchów, diecezja zielonogórsko-gorzowska.

Kościół Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny w Mirocinie Dolnym

nr rej. 298 z dnia 12 kwietnia 1961 r.
kościół filialny
Kościół od strony południowej
Państwo	Polska
Miejscowość	Mirocin Dolny
Wyznanie	katolickie
Kościół	rzymskokatolicki
Parafia	pw. św. Jerzego w Mirocinie Górnym
Wezwanie	Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny
Wspomnienie liturgiczne	15 sierpnia
Historia Data zakończenia budowy koniec XIII wieku
Dane świątyni Świątynia • materiał bud. • kamień i ruda darniowa
Położenie na mapie gminy Kożuchów Kościół Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny w Mirocinie Dolnym
Położenie na mapie Polski Kościół Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny w Mirocinie Dolnym
Położenie na mapie województwa lubuskiego Kościół Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny w Mirocinie Dolnym
Położenie na mapie powiatu nowosolskiego Kościół Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny w Mirocinie Dolnym
51°44′51″N 15°34′17″E

Historia

Zbudowany na wzniesieniu w zachodniej części wsi kościół gotycki powstał w końcu XIII w. nosząc wówczas wezwanie św. Andrzeja. W roku 1271 wieś, jak i zapewne kościół przekazany został przez księcia głogowskiego Konrada pod patronat zakonowi żeńskiemu z Nowogrodu Bobrzańskiego. Do połowy XV w. kościół należał do parafii w Mirocinie Górnym. Samodzielna parafia utworzona została po 1522 r. W końcu XIX w. świątynia popadła w ruinę z powodu opuszczenia. Do dziś kościół przetrwał w stanie praktycznie niezmienionym, remont generalny przeszedł w roku 1946. W 1948 świątynię poświęcono i ponownie włączono do parafii w Mirocinie Górnym. Ponownego remontu dokonano w końcu XX w.

Architektura

Jest to jednonawowa, bezwieżowa bryła z kamienia i rudy darniowej, z prostokątnym prezbiterium i dobudowaną od strony północnej zakrystią. Nawa będąca szerszą od prezbiterium dobudowana została w czasie późniejszym. Obie części posiadają osobne wejścia od strony południowej, przez dwa ostrołukowe, ceglane portale. Do XIX w. kościół posiadał drewnianą dzwonnicę, w której znajdowały się dwa dzwony z 1523 r. i 1615 r. Kościół przykryty jest dachem dwuspadowym, a nad zakrystią pulpitowym. Okna kościoła ostrołukowe z rozglifieniem obustronnym. Na szczególną uwagę zasługują średniowieczne okucia drzwi z motywami zwierzęcymi. Całość otacza kamienny mur z XV wieku.

Galeria

• 
  Widok od wschodu - prezbiterium i zakrystia.
• 
  Kapliczka przy kościele.
• 
  Okucia z kościelnych drzwi.

Bibliografia

• Zespół pod redakcją Tomasza Andrzejewskiego, Kożuchów Zarys dziejów, Kożuchów 2003.
• Zespół pod redakcją Iwony Perut-Gierasimczuk, Czas architekturą zapisany, Zielona Góra 1998.
• Krzysztof Garbacz, Szlakiem zabytkowych miast. Przewodnik po południowej części województwa lubuskiego, Zielona Góra 2005.
• Tomasz Andrzejewski, Budowle sakralne powiatu nowosolskiego Nowa Sól 2007.
• Tomasz Andrzejewski, Miejscowości powiatu nowosolskiego. Rys historyczny Nowa Sól 2004.