Kościół Katolicki Mariawitów we Francji
Kościół Katolicki Mariawitów we Francji (fr. Église Catholique de Mariavites) – kościół chrześcijański nurtu katolickiego prawnie działający na terenie Francji[1], mający swoją siedzibę w Montendre, odwołujący się do tradycji denominacji felicjanowskiej mariawityzmu. Biskupem Naczelnym Kościoła Katolickiego Mariawitów we Francji jest biskup André Roy[2].
| Klasyfikacja systematyczna wyznania | |||||||||
| Chrześcijaństwo └ Katolicyzm └ Starokatolicyzm └ Mariawityzm | |||||||||
| Ustrój kościelny | |||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Obrządek |
trydencki, w języku narodowym | ||||||||
| Nurty pobożnościowe |
franciszkanizm, eucharystocentryzm | ||||||||
| Patron |
św. Maria Franciszka | ||||||||
| Siedziba | |||||||||
| Zwierzchnik • tytuł zwierzchnika |
Bp Andre Roy | ||||||||
| Organ ustawodawczy |
Kapituła Generalna Kościoła Katolickiego Mariawitów we Francji, Synod Kościoła Katolickiego Mariawitów we Francji | ||||||||
| Zasięg geograficzny | |||||||||
| |||||||||
| |||||||||
| Strona internetowa | |||||||||
Historia
edytujKościół Katolicki Mariawitów we Francji w latach 1938–1951
edytujKościół został założony w latach 30. XX wieku przez biskupa mariawickiego, Marie Marc Fatôme, który to konsekrowany przez arcybiskupa Marię Michała Kowalskiego miał za zadanie wyprowadzić mariawityzm z Polski do krajów Europy Zachodniej. Do końca II wojny światowej wspólnota utrzymywała pełną łączność doktrynalną z Kościołem Katolickim Mariawitów w Polsce.
Biskup Fatôme pomimo łączności z Kościołem w Polsce nie stosował się do wszystkich reform przeprowadzanych przez abpa Kowalskiego - m.in. do kapłaństwa kobiet. Dowodem na to ma być zapis z dziennika duchownego, który wspomina mariawicką zakonnicę która przybyła do Francji w czasie II wojny światowej - próbowała ona odprawić Mszę wg ustaleń reform Kowalskiego, jednakże Fatôme był temu przeciwny[3].
Duchowieństwo wyświęcone i uformowane za czasów zwierzchnictwa Fatôme również było przeciwne pewnym reformom Kowalskiego. Co prawda, Kościół był jednomyślny w kwestii adoracji Najświętszego Sakramentu i kultu Mateczki, jednakże inne zwyczaje nie spotkały się z akceptacją ze strony mariawitów we Francji[3]. W 1951 r., po śmierci biskupa Fatôme, Kościół zerwał łączność z centralą w Felicjanowie[3].
Współpraca z Kościołem Gallikańskim
edytujNastępca biskupa Fatôme, biskup Piotr Maria Gaston Perrier odrzucił ideę mariawityzmu na rzecz wówczas rosnącego w siłę Kościoła Gallikańskiego i w tym nurcie Kościół działał do roku 1953, obrawszy pozostawioną przez poprzednika kaplicę w Nantes na siedzibę swojego Apostolskiego Kościoła Katolickiego[3]. Wierni i duchowni wierni tradycji mariawickiej we Francji w tamtym czasie pozostawali pod opieką duszpasterską mariawitów z Niemiec.
W sierpniu 1953 r. biskup Helmut Norbert Maas, biskup Kościoła Katolickiego Mariawitów w Niemczech konsekrował biskupa Jeana Andréasa Prévosta, który zastąpił na urzędzie Zwierzchnika Kościoła biskupa Perriera. Biskup Prévost aktywny był w ruchu autonomistów bretońskich, jak również - jako martynista[4] - w masonerii egipskiej, do której należał od 1949 r. (pod imieniem lożowym Combororix). W ramach tej ostatniej brał udział w organizowaniu Loży Macierzystej Bretanii[5], którą w 1965 r. przekształcił w niezależną od centrali paryskiej Wielką Lożę Bretanii w ramach Suwerennego Sanktuarium Gallii, Wielkim Hierofantem (96°) którego został w 1966 r.[6][7].
Pod koniec 1958 r., z inicjatywy Prevosta, Kościół Mariawitów w Europie zachodniej ogłosił swoją autonomię. Sam Prevost został Zwierzchnikiem generalnym nowo powołanej struktury, a także sekretarzem generalnym synodu jej biskupów. Przy tej okazji oświadczył w swoim organie La Vie Nouvelle (na Boże Narodzenie 1958 r.):
Ten nowy zwrot, konieczny wobec oddalenia od Kościoła-Matki (znajdującego się w Polsce Ludowej), jak również wobec różnic w trajektoriach rozwoju (tutaj znajdujemy się w krajach misyjnych, podczas gdy w Europie wschodniej mamy znaczną liczbę wiernych i ważne klasztory), w niczym nie zmienia samego mariawityzmu i jego nauk, co najwyżej w kwestiach drugorzędnych i dyscyplinarnych. Synod Biskupów potwierdza swoje posłuszeństwo wobec Głowy Kościoła, umiłowanego brata Rafaela [Wojciechowskiego], wybranego przez wszystkie kościoły mariawickie świata na Tron Apostolski Nowego i Wiecznego Przymierza Miłosierdzia i Miłości.
Ta sytuacja trwała jedynie rok; pod koniec 1959 r., po denuncjacji ze strony Jacques’a Georges’a Niseta, biskupa belgijskiego[8], mariawicka Stolica Apostolska zdjęła Prevosta z urzędu i przeniosła go do stanu świeckiego. Równocześnie na rektora Misji Mariawickiej we Francji wyznaczony został były sekretarz Fatôme'a, brat Michel Lagrue. W tym charakterze uczestniczył on w obchodach stulecia urodzin Mateczki w Felicjanowie w Święto Zesłania Ducha Świętego w 1962 r. We wrześniu 1963 r. siostra Beatrycze napisała do historyka Emile Appolis'a: "to oczywiste, że biskup Prevost i jego trzej wierni nie mogą w żaden sposób reprezentować kościoła"[9].
W roku 1964 Prevost, wraz z grupą przyjaciół, założył Chrześcijański Kościół Mariawicki, z synodem w następującym składzie: Eugène Vitry de Villegrande z Tunisu, arcybiskup-prymas; R.C. Bradley z Anglii, wikariusz generalny; Georges Dupont-De Gols z Belgii (o sukcesji gnostyckiej)[10], sekretarz generalny; Prevost z Francji, który, z tytułem generała zakonu, wziął na siebie administrację kościoła i funkcję przewodniczącego synodu biskupów, Bruno Meier z Niemiec; Włoch Severino Zavagno z Udine, redaktor biuletynu Progredire[11]; Fernandez Jane z Kuby. Większość z tych biskupów nie posiadała sukcesji mariawickiej, ale Prevost udzielał im warunkowej sakry, o ile nadarzyła się okoliczność. W tym samym roku powołał do życia Gnostycki Kościół Chrześcijański (w którym przyjął imię "Tau Synesius III")[9][12].
Swoje funkcje w Katolickim Kościele Mariawitów we Francji oraz w Suwerennym Sanktuarium Galii pełnił on do 1968 roku, kiedy to przeniósł się w celach zawodowych do Algierii, skąd powrócił w 1984 lub 1987 r.[6][13]
Po nim kolejno władzę w Kościele przejął biskup Joseph-Robert Bonnet, konsekrowany 5 maja 1956 r. przez biskupów Prevosta i Maasa na prośbę biskupa Williama Henry’ego Francisa Brothers'a, uważającego się za zwierzchnika mariawitów w Stanach Zjednoczonych. Biskup Bonnet miał stać się konsekratorem Patricka Truchemotte, głowy jednego z odłamów Kościoła Gallikańskiego, który w ten sposób uzyskał sukcesję mariawicką[13]. W jakiś czas potem biskup Bonnet przestał udzielać się w Kościele Mariawitów. Po 1970 r. Kościół Mariawitów został mimowolnie wchłonięty przez ten Kościół Gallikański, skutkiem czego sakramenty dla wiernych mariawickich często sprawowali duchowni Kościoła Narodowego Francji. Po powrocie do Francji, w 1996 r., biskup Prévost wyznaczył na swojego wikariusza apostolskiego biskupa Jacques’a Bersez[14], również dawnego członka Suwerennego Sanktuarium Gallii[15].
Z Suwerennym Sanktuarium Gallii (reaktywowanym) związany był także inny biskup Katolickiego Kościoła Mariawitów we Francji - Jean Bernadac, który został jego Wielkim Hierofantem po śmierci Prévosta (zmarłego 20 czerwca 1999 r.). Chrześcijańskim Kościołem Gnostyckim kieruje zaś obecnie, pod imieniem Tau Andréas Jacobus, obecny zwierzchnik Katolickiego Kościoła Mariawitów we Francji, bp André Roy, który przejął tę funkcję po śmierci swojego brata i współkonsekratora, Bernarda ("Tau Basilidesa III", konsekrowanego przez Jeana Andréasa Prévosta 24 stycznia 1998 r.[4])[14][16].
Kościół dzisiaj
edytuj17 października 1998 roku biskupi Jacques Bersez (jako główny konsekrator) oraz biskupi Jean Prevost, Jean Bernadac oraz Bernard Roy (jako współkonsekratorzy) konsekrowali nowego biskupa sufragana i koadiutora generalnego Kościoła Katolickiego Mariawitów we Francji - ks. André Roya, który od 1 maja 1999 r. formalnie pełni urząd Biskupa Naczelnego Kościoła Katolickiego Mariawitów we Francji.
Biskup Roy stworzył 4 marca 2011 r. dla par gejowskich Przysięgę Wzajemnej Wierności na Pismo Święte, różną od małżeństwa, jednakże mająca rangę sakramentu w Kościele Katolickim Mariawitów we Francji[17].
Prowincja Kościoła w Polsce
edytuj11 lutego 2018 r. bp André Roy objął swoją jurysdykcją starokatolicki Zakon Braci Mniejszych Miłosierdzia Bożego, ustanawiając jego Przełożonym Generalnym ks. Kazimierza Dorocińskiego, który przyjął imiona Maria Kazimierz od Najświętszego Serca Pana Jezusa[18]. W listopadzie 2018 ks. Kazimierz Dorociński konwertował na prawosławie[a], zakańczając misję Kościoła w Polsce. Od jego działalności odcięły się pozostałe Kościoły mariawickie działające na terenie Polski: Kościół Starokatolicki Mariawitów i Kościół Katolicki Mariawitów.
Zwierzchnicy Misji Kościoła Katolickiego Mariawitów we Francji
edytuj- 1938–1951 – bp Maria Marc Fatôme
- 1951–1953? – bp Piotr Maria Gaston Perrier[2]
- 1953–1959 – bp Jean Andréas Prévost[2][9]
- 1959–? brat Michel Lagrue[9]
Zwierzchnicy Chrześcijańskiego Kościoła Mariawitów
edytujBiskupi Gallikańscy kontynuujący spuściznę Chrześcijańskiego Kościoła Mariawitów
edytujZwierzchnicy Kościoła Katolickiego Mariawitów we Francji (reaktywowanego)
edytujUwagi
edytuj- ↑ Przyjmując jurysdykcję niekanonicznego Apostolskiego Kościoła Prawosławnego na Ukrainie.
Przypisy
edytuj- ↑ ÉGLISE CATHOLIQUE MARIAVITE FRANCISCAINE OECUMÉNIQUE [online] [dostęp 2018-02-11] (fr.).
- ↑ a b c d e f g h i Acte de Consécration et Succession Co-consécrateur [online], Site de eglisecathomariavitesenfrance ! [dostęp 2018-02-11] [zarchiwizowane z adresu 2018-02-12] (fr.).
- ↑ a b c d Vie de l'Eglise de 1993 à aujourd'hui [online], Site de eglisecathomariavitesenfrance ! [dostęp 2018-02-11] [zarchiwizowane z adresu 2018-02-12] (fr.).
- ↑ a b Mgr Jean Andréas Prévost, fondateur de l’église Gnostique Chrétienne, „ÉGLISE GNOSTIQUE CHRÉTIENNE”, 24 grudnia 2013 [dostęp 2018-07-01] (fr.).
- ↑ Inicjatywa wyszła ze strony innego działacza na rzecz autonomii bretońskiej i masona rytu egipskiego, zmarłego tragicznie w 1965 r. Gérarda Toublanca. Po tym, jak Wielki Sekretariat Zakonu Memphis-Misraïm kierowany przez Roberta Ambelain cofnął jurysdykcję Loży Macierzystej Bretanii ze względu na jej nadmiernie polityczny charakter, Prévost uzyskał ją od Wielkiego Wyniosłego Suwerennego Sanktuarium "Superum", lub Zenitu Wenecji (odłam Gastone Marchiego).
- ↑ a b Chronologie du S.G.A.T.G. [online], Souverain Grand Sanctuaire Traditionnel des Gaules [dostęp 2018-06-29] [zarchiwizowane z adresu 2018-06-29] (fr.).
- ↑ Gérard. Galtier, Maçonnerie égyptienne, Rose-Croix et Néo-Chevalerie : les fils de Cagliostro, [Monaco]: Editions du Rocher, 1989, ISBN 2-268-00778-2, OCLC 23238395 [dostęp 2018-06-29].
- ↑ Konsekrowanego przez Prevosta w 1957 r.
- ↑ a b c d e Emile Appolis, Église des derniers temps: l'Église Mariavite, „Archives de sociologie des religions” (19), 1956, s. 51-67.
- ↑ Georges’a A. W. Dupont-De Golsa konsekrować miał (zdaniem autorów Independent Bishops: An International Directory) pisarz i okultysta Jehan Gislain de L’Isle de Falcon de Saint-Geniès (pseudonimujący się "markiz de Saint-Geniès"). "Markiz" zaangażowany był w Zakon Rycerzy Szmaragdowego Krzyża, którego Wielkim Mistrzem Dupont-De Gols był na początku lat sześćdziesiątych XX wieku. Stowarzyszenie o niemal identycznej nazwie, Zakon Szmaragdowego Krzyża, było jedną z organizacji założonych przez zwolenników Josephina Peladana po rozwiązaniu przez niego Zakonu Katolickiego Różokrzyża w 1897 r., a którego jednym z trzech założycieli (i bodaj jedynym poświadczonym) był inny Belg (przez jakiś czas działający w Paryżu), redaktor, poeta i mag Maurice Boué (de Villiers). Dupont-De Gols był także zwolennikiem seksozofii Camille Spiessa, której poświęcił trzy krótkie broszury.
- ↑ Twórca mającej dopełniać ideę Marinettiego, teoretyka futuryzmu, koncepcji "Futuryzmu-Faszyzmu-Spirytualizmu", przez co w czasach Mussoliniego znajdował się pod obserwacją policji politycznej. Źródło
- ↑ Podwójna przynależność do kościołów, jednego egzoterycznego (publicznego), drugiego ezoterycznego (wewnętrznego), zamkniętego dla nieinicjowanych, jest sytuacją typową dla niektórych kościołów tradycji neogallikańskiej (Gazinet), silnie związanych z zakonami martynistycznymi i masonerią egipską. Zwyczaj ten datuje się od czasów konsekracji przez patriarchę kościoła gallikańskiego, Louisa-Marie François Giraud, dwóch zwierzchników kościoła gnostyckiego, a zarazem przywódców odłamów masonerii egipskiej i zakonu martynistów: Jeana-Baptiste Bricaud w 1913 r. i Constantina Chevillon w 1936 r. Obydwaj byli aktywni zarówno w kościele gallikańskim, jak i gnostyckim. W niektórych rytuałach teurgicznych pożądany jest udział duchownych. Gnostycki kościół Crześcijański nie sprawuje kultu publicznego, jak wynika z informacji na stronie: http://eglisegnostiquechretienne.com
- ↑ a b Thierry Teyssot, Comprendre Notre Succession Apostolique [online], gallican.org [dostęp 2018-06-29].
- ↑ a b Tous nos Evêques,tous nos Prêtres et membres du clergé mineurs et majeurs sont valide selon le rite de Vatican II et reconnus par le Pape François, car nous sommes un Ordre pauvre au service des pauvres. [online], Site Jimdo de frereandreexorciste! [dostęp 2018-06-29] [zarchiwizowane z adresu 2018-06-29] (fr.).
- ↑ http://www.facebook.com/NR.Ottaviano/posts/1750011048570054 Polemika Frédérica Garniera, Wielkiego Hierofanta "Suwerennego Sanktuarium Tradycjonalistycznego Galii" nt. "filiacji Prevosta". Odnośny fragment brzmi: "Que savent les membres de sa famille, de la façon régulière de transmettre une charge, puisqu’aucun n’était maçon actif de l’obédience - et encore moins du Souverain Sanctuaire - ? Pour ce qui est de Jacques Bersez, membre du Souverain Sanctuaire du temps de Jean Prévost, qui aurait validé Dieu seul sait quoi au sujet de A.D. et de sa prétendue Grande Maitrise, que le lecteur nous permette encore de le mettre en garde : il faut savoir qu’il ne faisait plus partie de l'Ordre depuis bien longtemps et ne se sentait plus concerné par les affaires inhérentes à cette structure maçonnique... ce sont là les propos de Jacques Bersez."
- ↑ Consulter les annonces du JO Association< [online], journal-officiel.gouv.fr [dostęp 2018-06-29] (fr.).
- ↑ Eglise Catholique des Mariavites en France, „blaye33390” [dostęp 2018-06-29].
- ↑ L'Ordre des Frères Mineurs de la Miséricorde Divine [online], Site de eglisecathomariavitesenfrance ! [dostęp 2018-02-12] [zarchiwizowane z adresu 2018-02-13] (fr.).
Linki zewnętrzne
edytuj- Oficjalna strona Kościoła Katolickiego Mariawitów we Francji. eglisecatholiquemariavitesenfrance.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-08-29)].