Kościół św. Józefa Oblubieńca Najświętszej Marii Panny w Lublinie

Kościół św. Józefa Oblubieńca NMP w Lublinie
	nr rej. 223/56 z dnia 22.10.1957 r.
Państwo	Polska
Województwo	lubelskie
Miejscowość	Lublin
Wyznanie	katolickie
Kościół	rzymskokatolicki
Wezwanie	św. Józefa Oblubieńca NMP
Historia
Data zakończenia budowy	1635–44
	Położenie na mapie Lublina Kościół św. Józefa Oblubieńca NMP w Lublinie
	Położenie na mapie Polski Kościół św. Józefa Oblubieńca NMP w Lublinie
	Położenie na mapie województwa lubelskiego Kościół św. Józefa Oblubieńca NMP w Lublinie
	51°14′57,85″N 22°33′55,30″E/51,249403 22,565361
	Multimedia w Wikimedia Commons

Kościół Karmelitów Bosych pw. św Józefa Oblubieńca Najświętszej Marii Panny powstał w XVII w.^[2]

Jego fundatorką była, m.in. już według Ignacego Chodynickiego(inne języki)^[3], Katarzyna z Kretków Sanguszkowa. Według innych źródeł była to Katarzyna z Kretkowskich (piszących się niekiedy z Kretków^[4]) Ligęzina, córka Łukasza Kretkowskiego, wojewody brzeskokujawskiego i Barbara Drzewickiej, wdowa po Adamie Ligęzie^[5]^[6]. To właśnie obraz Ligęziny wisi do dzisiaj w kościele^[7]^[8]^[a].

Lata budowy świątyni to 1635-1644. Budowla posiadała cechy renesansu lubelskiego. Na fasadzie umieszczono figury dwóch świętych, św. Teresy z Ávila oraz św. Jana od Krzyża. Świątynia posiadała jedną nawę z prezbiterium. Kościół wraz z klasztorem, został wzniesiony dla sióstr karmelitanek bosych. Wnętrze utrzymane jest w stylu barokowym. W głównym ołtarzu znajduje się figura Najświętszego Serca Pana Jezusa, zasłaniana obrazem przedstawiającym św. Józefa z Dzieciątkiem Jezus. W świątyni znajdują się ponadto cztery boczne ołtarze - Matki Bożej Szkaplerznej, Świętej Teresy od Jezusa, Chrystusa Ukrzyżowanego oraz Świętego Jana od Krzyża.

W miejscu budowy istniał już dawny dwór wojewody bełskiego Rafała Leszczyńskiego^[9]. Wystawił go, aby podczas sesji Trybunału Koronnego mieć gdzie zamieszkać^[10]. Budowla posiadała cztery narożne baszty i grube mury. Leszczyński nie był katolikiem, wyznawał kalwinizm. Umieścił tu zbór kalwiński, co nie podobało się lublinianom. Po śmierci wojewody, dwór wykupiła Katarzyna z Kretków Sanguszkowa i postanowiła, że zostanie włączony do zabudowań klasztornych karmelitanek.

Siostry mieszkały tu aż do 1807, kiedy to ze spalonego kościoła św. Ducha przenieśli się tu karmelici bosi. Karmelitanki zamieszkały w klasztorze sióstr początek przy ul. Staszica. W 1864 po powstaniu styczniowym w wyniku kasaty zakonu karmelici opuścili klasztor. Władze carskie przeznaczyły budynki na koszary. W 1906 dokonano przebudowy kościoła. Wzbogacono go o neorenesansową kruchtę oraz attykę dzwonnicy. W 1919 kościół ponownie przeszedł w ręce karmelitów. Zakonnicy mieszkają tu do dziś.

W czasach PRL w jednym z budynków klasztornych znajdował się areszt NKWD.