Kościół św. Ducha we Wrocławiu (Tarnogaj)

Kościół św. Ducha we Wrocławiu na Tarnogaju – kościół funkcjonujący w latach 1929–1945, który znajdował się we Wrocławiu przy ul. Nyskiej.

Kościół św. Ducha we Wrocławiu na Tarnogaju

Państwo	Polska
Województwo	dolnośląskie
Miejscowość	Wrocław
Wyznanie	katolickie
Historia
Data poświęcenia	20.01.1929
Data zniszczenia	1945
Data zburzenia	po 1945
Położenie na mapie Wrocławia Kościół św. Ducha we Wrocławiu na Tarnogaju
Położenie na mapie Polski Kościół św. Ducha we Wrocławiu na Tarnogaju
Położenie na mapie województwa dolnośląskiego Kościół św. Ducha we Wrocławiu na Tarnogaju
51°05′02,234″N 17°03′14,594″E

Architektura

Projektantem świątyni był wrocławski architekt Hermann Pfafferott. Kościół wzniesiono z cegły jako okazałą sześcioprzęsłową budowlę na planie krzyża łacińskiego z prostokątną apsydą i kolebkowym sklepieniem. Wzniesiony obiekt posiadał nowoczesną formę z elementami gotycyzującymi. Po zachodniej stronie wzniesiono wysoką wieżę z namiotowym dachem. W skład zespołu wchodził również dom parafialny. Wewnątrz zamontowano organy Sauera z Frankfurtu nad Odrą.

Historia

Mieszkający w Tarnogaju katolicy należeli od 1893 do wrocławskiej parafii św. Henryka. Włączenie miejscowości do Wrocławia w 1904 spowodowało gwałtowny rozwój ludnościowy, w wyniku czego w 1928 obejmująca Tarnogaj parafia katolicka liczyła ponad 21,5 tys. parafian. Stan ten spowodował podjęcie decyzji o budowie nowego kościoła przy ul. Nyskiej. W tym celu w kwietniu 1926 zakupiono działkę budowlaną między dzisiejszą ul. Piękną i Ziębicką. Wykopy pod budowę rozpoczęto w październiku 1927. Jesienią 1928 kościół w stanie surowym był gotowy, a jego konsekracja miała miejsce już 20 stycznia 1929. Liczba katolików wynosiła wówczas 3,6 tys., w 1937 - ponad 4 tys. 1 stycznia 1932 przy kościele erygowano nową parafię Ducha Świętego.

W 1945, podczas oblężenia Wrocławia, kościół znalazł się na linii frontu i został zniszczony w 70%. Z relacji ks. Peikerta wynika, że z uwagi na uszkodzenia nabożeństwa nie były w nim odprawiane już od 4 marca 1945. Ruiny rozebrano w 1954, a funkcje sakralne pełnił barak u zbiegu ulic Kamienieckiej i Gazowej.

Na przełomie lat 50. i 60. XX wieku rozważano odbudowę kościoła w nowej formie i przy wykorzystaniu zachowanych fundamentów. Opracowane wówczas dwa wstępne projekty Jerzego Wojnarowicza i Tadeusza Zipsera nie zostały wykorzystane z powodu braku zezwolenia władz. Ostatecznie w miejscu świątyni stanęła piekarnia, a nowy kościół wzniesiono w eksponowanym miejscu u zbiegu ulic Bardzkiej i Pięknej.