Koń trojański

Koń trojański – zbudowany podczas wojny trojańskiej wielki drewniany koń, w którym ukryli się wojownicy greccy w czasie zdobywania Troi, pozorując jednocześnie odstąpienie od oblężenia. Obrońcy miasta, za namową wojownika Sinona, wbrew przestrogom królewny Kasandry i kapłana Laokoona wciągnęli konia do miasta. Tam w nocy Achajowie wyszli z ukrycia, otworzyli bramy wojownikom i w ten sposób zdobyli miasto. Wydarzenie to wspomniane jest w Odysei Homera, a jego opis znajduje się w Eneidzie Wergiliusza.

Najstarsze wyobrażenie konia trojańskiego na wazie z Mykos

Giovanni Domenico Tiepolo, Koń trojański (National Gallery w Londynie)

Koń trojański miał zostać wykonany z drewna jodłowego. U starożytnych Greków jodła była drzewem poświęconym Posejdonowi oraz Artemidzie i wiązano je także z kultem Dionizosa. Zakładano zatem, że obrońcy Troi zechcą ustawić konia wewnątrz murów miasta, na ofiarę dla bogów.

Określenie „koń trojański” jest synonimem podstępnego, przynoszącego zgubę i zniszczenie podarunku.

Zobacz też

• koń trojański – rodzaj szkodliwego oprogramowania komputerowego