Klopamid – organiczny związek chemiczny z grupy sulfonamidów. Stosowany jako lek diuretyczny, często w preparatach złożonych o działaniu podobnym do tiazydów.
Klopamid
|
Nazewnictwo
|
|
Nomenklatura systematyczna (IUPAC)
|
4-chloro-N-(2,6-dimetylopiperydyn-1-ylo)-3-sulfamoilobenzamid
|
|
Ogólne informacje
|
Wzór sumaryczny
|
C14H20ClN3O3S
|
Masa molowa
|
345,85 g/mol
|
Identyfikacja
|
Numer CAS
|
636-54-4
|
PubChem
|
2804
|
DrugBank
|
DB13792
|
SMILES
|
CC1CCCC(N1NC(=O)C2=CC(=C(C=C2)Cl)S(=O)(=O)N)C
|
|
InChI
|
InChI=1S/C14H20ClN3O3S/c1-9-4-3-5-10(2)18(9)17-14(19)11-6-7-12(15)13(8-11)22(16,20)21/h6-10H,3-5H2,1-2H3,(H,17,19)(H2,16,20,21)
|
InChIKey
|
LBXHRAWDUMTPSE-UHFFFAOYSA-N
|
|
|
|
Klasyfikacja medyczna
|
ATC
|
C03BA03
|
|
Ma właściwości bardzo zbliżone do hydrochlorotiazydu i, jak leki z grupy tiazydów, działa w końcowym korowym odcinku części wstępującej pętli Henlego oraz w początkowej części kanalika dalszego. Zatrzymanie w kanaliku sodu i wody następuje poprzez zahamowanie wchłaniania zwrotnego jonu chlorkowego. Następstwem są zwiększone wydalanie sodu, potasu i magnezu oraz zatrzymanie wapnia. Różni się od hydrochlorotiazydu dłuższym czasem półtrwania, co pozwala na dawkowanie go raz na dobę. Interakcje i działania niepożądane są podobne do występujących przy stosowaniu tiazydów.