Klęczany (województwo podkarpackie)

wieś w województwie podkarpackim

Klęczanywieś w Polsce położona w województwie podkarpackim, w powiecie ropczycko-sędziszowskim, w gminie Sędziszów Małopolski[5].

Klęczany
wieś
Ilustracja
Drewniany dom w Klęczanach
Państwo

 Polska

Województwo

 podkarpackie

Powiat

ropczycko-sędziszowski

Gmina

Sędziszów Małopolski

Liczba ludności (2011)

1495[2][3]

Strefa numeracyjna

117

Kod pocztowy

39-127[4]

Tablice rejestracyjne

RRS

SIMC

0660860

Położenie na mapie gminy Sędziszów Małopolski
Mapa konturowa gminy Sędziszów Małopolski, po prawej znajduje się punkt z opisem „Klęczany”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, na dole po prawej znajduje się punkt z opisem „Klęczany”
Położenie na mapie województwa podkarpackiego
Mapa konturowa województwa podkarpackiego, po lewej znajduje się punkt z opisem „Klęczany”
Położenie na mapie powiatu ropczycko-sędziszowskiego
Mapa konturowa powiatu ropczycko-sędziszowskiego, po prawej znajduje się punkt z opisem „Klęczany”
Ziemia50°04′25″N 21°47′17″E/50,073611 21,788056[1]

W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa rzeszowskiego.

Części wsi

edytuj
Integralne części wsi Klęczany[6][5][7]
SIMC Nazwa Rodzaj
0660877 Budy część wsi
0660890 Majdan część wsi

Historia

edytuj

Po raz pierwszy wieś pojawia się w dokumentach w latach 1447-1487, jako własność Marcina Sopichowskiego. W rękach jego rodziny wieś pozostawała do XVII wieku, stanowiąc część klucza będziemyskiego obok Trzciany, Dąbrowy, Księżomostu.

W II poł. XVI wieku żyło w Klęczanach i w Będziemyślu łącznie 24 kmieci, 13 zagrodników i 15 komorników. W latach 1729–1730 Klęczany, wraz z Dąbrową, Będziemyślem, Księżomostem i Krzywą, przeszły w ręce Michała Potockiego. Po śmierci Michała, Będziemyśl i Klęczany były zaopatrzeniem wdowy po nim, Marcjanny z Ogińskich. W II poł. XVIII wieku wieś przechodziła kilkakrotnie z rąk Piotra Potockiego do jego brata, Antoniego i z powrotem.

Od 1912 działa we wsi Ochotnicza Straż Pożarna. Pierwszym naczelnikiem był Tomasz Bocheński. Również od 1912 wieś ma własną szkołę. Początkowo jednoklasowa, mieściła się w domu Floriana Birkowskiego, później przeniesiono ją do domu Franciszka Polka. Jej pierwszym kierownikiem był Stanisław Sochacki. W 1922 na potrzeby szkoły wzniesiono mały budynek, mieszczący jedną salę lekcyjną i niewielkie mieszkanie dla nauczyciela. Po II wojnie światowej budynek rozbudowano. Budowę nowej szkoły wraz z salą gimnastyczną ukończono w 1996.

Miejscowość posiada drużynę piłkarską Plon Klęczany (w sezonie 2014/2015 drużyna występuje w rozgrywkach "A" klasy dębickiej).

Parafia

edytuj

Początkowo Klęczany należały do parafii w Sędziszowie, zaś od 1925 związane były z parafią w Będziemyślu. W roku 1987 powstała w Klęczanach parafia pw. św. Maksymiliana M. Kolbego należąca do dekanatu Rzeszów Zachód. W 1990 ukończono budowę kościoła parafialnego[8].

Zobacz też

edytuj

Przypisy

edytuj
  1. Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 5 listopada 2023, identyfikator PRNG: 53843
  2. Wieś Klęczany w liczbach [online], Polska w liczbach [dostęp 2018-04-18], liczba ludności na podstawie danych GUS.
  3. GUS: Ludność - struktura według ekonomicznych grup wieku. Stan w dniu 31.03.2011 r.. [dostęp 2018-04-18].
  4. Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2013, s. 474 [zarchiwizowane z adresu 2014-02-22].
  5. a b GUS. Rejestr TERYT
  6. Rozporządzenie Ministra Administracji i Cyfryzacji z dnia 13 grudnia 2012 r. w sprawie wykazu urzędowych nazw miejscowości i ich części (Dz.U. z 2013 r. poz. 200)
  7. KSNG: Wykaz urzędowych nazw miejscowości i ich części. opublikowany [w:] Dz.U. z 2013 r. poz. 200 ze zmianami w Dz.U. z 2015 r. poz. 1636. [dostęp 2018-01-06]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-05-22)]. (pol.).
  8. Parafia na stronie diecezji

Bibliografia

edytuj

Linki zewnętrzne

edytuj

Klęczany (3), [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. IV: Kęs – Kutno, Warszawa 1883, s. 143.