Kiszkowo (województwo wielkopolskie)

wieś w województwie wielkopolskim

Kiszkowowieś (dawniej miasto) w Polsce położona w województwie wielkopolskim, w powiecie gnieźnieńskim, w gminie Kiszkowo[4]. Pierwotnie miasto prywatne wzniesione na prawie magdeburskim. Pierwsza wzmianka 1382. Rozwinięte na planie wydłużonego wrzeciona, mniej więcej pośrodku czworoboczny rynek o zabudowie parterowej i piętrowej. Niedaleko rynku ulokowany kościół parafialny. Należało kolejno między innymi do: Mikołaja Krwawca z Wenecji (sędziego kaliskiego), w XV w. do Korzboków-Kiszkowskich, następnie Niemojewskich, Bojanowskich, Radzimińskich, Zastrowów. Miasto do XIX w.[5]

Kiszkowo
wieś
Ilustracja
Rynek i pomnik Poległym za Ojczyznę
Państwo

 Polska

Województwo

 wielkopolskie

Powiat

gnieźnieński

Gmina

Kiszkowo

Liczba ludności (2022)

1172[2]

Strefa numeracyjna

61

Kod pocztowy

62-280[3]

Tablice rejestracyjne

PGN

SIMC

0584892

Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, blisko centrum na lewo znajduje się punkt z opisem „Kiszkowo”
Położenie na mapie województwa wielkopolskiego
Mapa konturowa województwa wielkopolskiego, w centrum znajduje się punkt z opisem „Kiszkowo”
Położenie na mapie powiatu gnieźnieńskiego
Mapa konturowa powiatu gnieźnieńskiego, po lewej znajduje się punkt z opisem „Kiszkowo”
Położenie na mapie gminy Kiszkowo
Mapa konturowa gminy Kiszkowo, w centrum znajduje się punkt z opisem „Kiszkowo”
Ziemia52°35′26″N 17°15′40″E/52,590556 17,261111[1]
Strona internetowa
Herb Kiszkowa
Centrum Kiszkowa

Położenie i historia

edytuj

Wieś leży nad Małą Wełną. Kiszkowo uzyskało lokację miejską przed 1395 rokiem, zdegradowane przed 1900 rokiem[6].

W latach 1876–1881 w Kiszkowie pracował i tworzył Franciszek Ksawery Tuczyński, który opisał XVIII-wieczną obyczajowość miasteczka w powieści Ofiary zabobonu.

W latach 1954–1972 wieś należała i była siedzibą władz gromady Kiszkowo. W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa poznańskiego.

Miejscowość jest siedzibą gminy Kiszkowo.

Zabytki

edytuj

Kiszkowo w kulturze

edytuj

Kiszkowo zyskało „sławę” dzięki znanemu nawet dzisiaj przysłowiu: ślusarz zawinił, kowala powiesili. Historia niestety jest prawdziwa, dotyczy ona absurdalnego wyroku, gdy na śmierć został skazany jedyny w ówczesnym miasteczku ślusarz. Jednakże miasto posiadało dwóch kowali i by nie zabrakło w Kiszkowie ślusarza, zdecydowano się powiesić kowala[7]. Motyw sądu kiszkowskiego pojawił się m.in. w twórczości publicysty i krytyka literackiego, Antoniego Szabrańskiego (1802–1882) oraz Franciszka Tuczyńskiego. Do historii także przeszedł wyrok sądu kiszkowskiego, gdy na śmierć za uprawianie czarów w 1761 roku życie straciło dziesięć niewinnych kobiet spalonych w Gorzuchowie[8]. Na kanwie tych wydarzeń powstał film dokumentalny[9].

Galeria

edytuj

Ludzie związani z Kiszkowem

edytuj

Zobacz też

edytuj

Przypisy

edytuj
  1. Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 5 listopada 2023, identyfikator PRNG: 53456
  2. NSP 2021: Ludność w miejscowościach statystycznych [online], Bank Danych Lokalnych GUS, 19 września 2022 [dostęp 2022-10-06].
  3. Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2022, s. 479 [zarchiwizowane 2022-10-26].
  4. Rozporządzenie Ministra Administracji i Cyfryzacji z dnia 13 grudnia 2012 r. w sprawie wykazu urzędowych nazw miejscowości i ich części (Dz.U. z 2013 r. poz. 200)
  5. Teresa Ruszczyńska, Aniela Sławska, Katalog zabytków sztuki w Polsce t.5, z.3.
  6. Robert Krzysztofik, Lokacje miejskie na obszarze Polski. Dokumentacja geograficzno-historyczna, Katowice 2007, s. 38-39.
  7. Wielkopolska ciekawie.Kościoły drewniane Puszczy Zielonki [dostęp 2021-08-17]
  8. Wielkopolska ciekawie.Zielarki z Gorzuchowa czyli o paleniu czarownic [dostęp 2021-08-17]
  9. Dawid Jung, Gorzuchowskie zielarki - fakty i legenda [w:] 13 pomysłów na Gniezno i okolice. Przewodnik tematyczny dla turystów (red. nauk. prof. Armin Mikos von Rohrscheidt), Gniezno 2016, s. 140

Bibliografia

edytuj

Linki zewnętrzne

edytuj