Kick-boxing

Kick-boxing, także kick boxing – dyscyplina sportowa (sport walki), w której walczy się stosując zarówno bokserskie ciosy pięścią, jak i kopnięcia. Sport rozwijający w sposób holistyczny umiejętności fizyczne takie jak: siła, szybkość, wytrzymałość, gibkość, poczucie rytmu. Dodatkowo rozwijający cechy psychiczne m.in.: panowanie nad stresem, poczucie własnej wartości, czy pewność siebie.

Nazwa dyscypliny

Słowo kick oznacza po angielsku "kopnięcie" lub "kopać", boxing oznacza "boks".

W większości języków stosuje się angielską nazwę "kickboxing" (zwykle dostosowaną fonetycznie i ortograficznie do danego języka) na określenie ogółu dyscyplin sportowych, w których walczy się głównie za pomocą kopnięć oraz ciosów bokserskich (we Francji w tym znaczeniu używa się określenia boxe pieds-poings). Jest to jednak uproszczenie, gdyż sporty walki takie jak boks tajski, chińskie sanshou, savate, boks birmański, a także niektóre odmiany taekwondo (głównie ITF) i karate, mimo że wykazują wiele cech wspólnych z kickboxingiem, a ich przedstawiciele startują również w turniejach tej dyscypliny, są w gruncie rzeczy odrębnymi sportami walki.

W ścisłym znaczeniu tego słowa określenie "kick boxing" odnosi się do dyscyplin rozwiniętych przez Japończyków (kick-boxing japoński) i przez Amerykanów (kick-boxing amerykański) w latach 60. i 70. XX wieku. Na określenie amerykańskiego kick-boxingu używa się też nazwy full-contact karate lub w skrócie "full contact".

Historia kick-boxingu

Film "Serce do Walki"

Film był tworzony przez pasjonatów kick-boxingu z klubu Quick Shot Kickboxing, dla których emisja w kinie była wielkim sukcesem. Był to istotny moment w historii kick boxingu w Polsce. Jest to pierwszy polski film poświęcony tej dyscyplinie sportowej. Wszystkie role obejmujące sceny walki obsadzone były przez mistrzów tej dyscypliny. W roli głównej wystąpił Łukasz Wabnic^[1].

W początkowym okresie rozwoju kick-boxingu istniały dwa nurty tego sportu: japoński i amerykański.

Kick-boxing japoński

Japońska forma kick-boxingu powstała przez połączenie technik boksu tajskiego i karate. Rozwinęła się w drugiej połowie lat 60., gdy promotor bokserski Osamu Noguchi, zainspirowany walkami, które widział w Tajlandii, chciał zaszczepić boks tajski w Japonii. W tym celu sprowadzono z Tajlandii trzech tajskich bokserów, aby walczyli przeciwko trzem karatekom ze szkoły Oyamy (którą później nazwano Kyokushin). Japończycy wygrali wówczas 2 z 3 walk. Przy okazji Noguchi i Kenji Kurosaki (obaj instruktorzy Kyokushin) przestudiowali boks tajski i opracowali nowy sport, łączący obie sztuki walki, który Noguchi nazwał "kick-boxingiem". Pierwotnie dozwolone były kopnięcia, uderzenia pięściami, kolanem, łokciem, rzuty z judo, a także właściwe dla karate ciosy głową. Z czasem te dwie ostatnie techniki odrzucono.

Kick-boxing wkrótce stał się bardzo popularny w Japonii, był transmitowany w telewizji, a Tadashi Sawamura został jedną z największych gwiazd tej dyscypliny. Kiedy zakończył swą karierę, popularność kick-boxingu w Japonii zaczęła jednak maleć. Dopiero wraz z założeniem organizacji K-1 w 1993 roku, nastąpił renesans tego sportu.

Kick-boxing amerykański

W połowie lat 70. XX wieku amerykańscy karatecy, sfrustrowani zasadami walki, które nakazywały zadawanie podczas zawodów ciosów z ograniczoną siłą, poszukiwali systemu, w którym mogliby zadawać ciosy pięściami z pełną siłą, a tym samym rywalizować w warunkach bardziej realnej walki.

Doprowadziło to do narodzin tzw. full-contact karate. W tym nowym sporcie dopuszczalne były uderzenia pięścią oraz kopnięcia w głowę, a pożądanym zakończeniem walki był nokaut przeciwnika. Zawodnicy wzorem boksu zaczęli zakładać rękawice. Pierwsze pojedynki odbywały się na typowych dla karate matach i nie obowiązywał podział na kategorie wagowe. Później jednak standardem stał się ring bokserski oraz wprowadzono limity wagowe. Wśród największych gwiazd pierwszej generacji kick-bokserów byli tacy zawodnicy jak Bill Wallace, Benny Urquidez oraz Joe Lewis.

Formuły

Rywalizacja sportowa odbywa się według licznych regulaminów i formuł, wśród których można wyróżnić między innymi:^[2]

full contact: dozwolone są wszystkie techniki nożne i bokserskie powyżej pasa, z minimalną liczbą 8 kopnięć podczas rundy, jeśli zawodnik nie zada 8 kopnięć traci 1 punkt; nie wolno kopać kolanem ani uderzać łokciem; walka odbywa się na ringu bokserskim, standardowo trwa 3x2 min.
low kick: dozwolone są wszystkie techniki bokserskie oraz kopnięcia do wysokości głowy, nie ma minimalnej liczby kopnięć na minutę, nie wolno kopać kolanem ani uderzać łokciem; walka odbywa się na ringu, standardowo trwa 3x2 min.
K-1: formuła wprowadzona i spopularyzowana przez japońską organizację K-1, dozwolone są wszelkie techniki bokserskie, obrotowe uderzenia pięścią, kopnięcia oraz ciosy kolanami, bez względu na wysokość; nie wolno uderzać łokciem; walka odbywa się na ringu, standardowo trwa 3x3 lub 5x3 min
pointfighting (dawniej semi contact): formuła nastawiona głównie na szybkość zawodników; walka jest przerywana i punktowana po każdym czystym trafieniu przeciwnika; ograniczona siła uderzeń; walka odbywa się na tatami, wyjątkowo na ringu, standardowo trwa 3x2 min.
light contact: forma walki ciągłej w której zawodnicy muszą wykazać się umiejętnością walki technicznej; walka odbywa się na ringu, parkiecie lub tatami, standardowo trwa 3x2 min.
kick light: forma walki ciągłej z kopnięciami od uda w górę oraz ograniczoną siłą uderzeń; walka odbywa się na ringu, parkiecie lub tatami.

Techniki kopnięć

Podstawowe:

kopnięcie frontalne (ang. front kick)
kopnięcie okrężne (ang. roundhouse kick, round kick lub turning kick)
kopnięcie boczne (ang. side kick)
kopnięcie opadające (ang. axe kick)
kopnięcie haczące (ang. heel kick)
kopnięcie ścinające

Obrotowe:

Z wyskoku:

Z wyskokiem i obrotem:

Stopnie szkoleniowe w kick-boxingu

Stopnie szkoleniowe w kick-boxingu dzielą się na:

uczniowskie
mistrzowskie

Stopnie uczniowskie

10. biały pas
9. biały pas z żółtym zakończeniem pasa
8. żółty pas
7. żółty pas z pomarańczowym zakończeniem pasa
6. pomarańczowy pas
5. zielony pas
4. niebieski pas
3. brązowy pas z niebieskim zakończeniem pasa
2. brązowy pas
1. brązowy pas z czarnym zakończeniem pasa

Stopnie mistrzowskie

czarny pas

Przypisy

↑ Wyborcza.pl [online], czestochowa.wyborcza.pl [dostęp 2024-02-04] .
↑ Polski Związek Kickboxingu [online], www.pzkickboxing.pl [dostęp 2017-11-24] (pol.).

Linki zewnętrzne

[1] Wyborcza.pl [online], czestochowa.wyborcza.pl [dostęp 2024-02-04] .

[2] Polski Związek Kickboxingu [online], www.pzkickboxing.pl [dostęp 2017-11-24] (pol.).

[1]

[2]