Kazimierz Kupiszewski
Kazimierz Kupiszewski (ur. 8 stycznia 1897 w Książnicach Wielkich, zm. 2 stycznia 1973 w Czerwonej Górze k. Chęcin) – podoficer Wojska Polskiego w II Rzeczypospolitej, kawaler Orderu Virtuti Militari.
| |
 plutonowy
| |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
2 stycznia 1973 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1914–1921 |
| Siły zbrojne |
|
| Formacja | |
| Jednostki |
2 pułk piechoty LP |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
  
| |
.png){kind=small}
Życiorys
edytujUrodził się w rodzinie Macieja (rolnika) i Apolonii z domu Owca.
Po ukończeniu czterech klas szkoły powszechnej rozpoczął pracę w niemieckich fabrykach, a po powrocie do kraju pracował w zakładzie stolarskim. W dniu 1 września 1914 wstąpił w Bochni do Legionów Polskich i otrzymał przydział do 6 kompanii w II batalionie 2 pułku piechoty. Następnie został przeniesiony do 9 kompanii w III batalionie 3 pułku piechoty. Od dnia 6 lipca 1916 przebywał w niewoli rosyjskiej, a od 1917 (po rewolucji lutowej) służył w I Korpusie Polskim w Rosji. Po aresztowaniu przez bolszewików powrócił pod koniec marca 1918 do Polski[1][2].
Od 1 listopada 1918 w odrodzonym Wojsku Polskim, brał udział w rozbrajaniu Niemców i Austriaków w Będzinie. Następnie wcielony do 11 pułku piechoty Ziemi Będzińskiej. Uczestnik wojny polsko-bolszewickiej[3]. W toku działań wojennych awansowany do stopnia kaprala[4]. W dniu 31 lipca 1920 sekcja pod jego dowództwem odparła w rejonie wsi Ugły kilkukrotne ataki radzieckiej jazdy, co uniemożliwiło bolszewikom zajście polskich pozycji od tyłu. Za wykazaną podczas tej akcji odwagę odznaczony został Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari[1]. Nadanie to zostało następnie potwierdzone dekretem Wodza Naczelnego marszałka Józefa Piłsudskiego L.2648 z 28 lutego 1921 roku (opublikowanym w Dzienniku Personalnym Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 11 z dnia 19 marca 1921 r.)[4].
Zdemobilizowany w 1921, zaczął gospodarować na ponadpięciohektarowym gospodarstwie rolnym otrzymanym w wyniku reformy. Na mocy zarządzenia z dnia 18 października 1932, podpisanego przez Prezydenta Rzeczypospolitej Ignacego Mościckiego, nadano Kazimierzowi Kupiszewskiemu Krzyż Niepodległości – za pracę w dziele odzyskania niepodległości[5].
W okresie okupacji hitlerowskiej działał w strukturach ZWZ–AK pod pseudonimem „Nieborze” i w Batalionach Chłopskich (szkolił członków tej organizacji), brał także udział w tajnym nauczaniu. Po wyzwoleniu działał w Stronnictwie Ludowym i ZSL, udzielał się społecznie. Zmarł w Czerwonej Górze i pochowany został na cmentarzu w Książnicach Wielkich[1][3].
Życie prywatne
edytujOd 1922 żonaty z Heleną z domu Kudełko, z którą mieli ośmioro dzieci: Felicję, Mariannę, Henryka, Stanisława, Władysława, Zofię, Helenę, Jadwigę i Mieczysława[3][2].
Ordery i odznaczenia
edytujPrzypisy
edytuj- ↑ a b c Muzeum Józefa Piłsudskiego w Sulejówku ↓.
- ↑ a b c d e Polak (red.) 1993 ↓, s. 109.
- ↑ a b c Polak (red.) 1991 ↓, s. 83.
- ↑ a b Dziennik Personalny MSWojsk. ↓, Nr 11 z 19 III 1921, s. 479.
- ↑ Monitor Polski ↓, Nr 245 z 24 X 1932, poz. 270, s. 1.
Bibliografia
edytuj- Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792–1945. T. 2/1. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1991. ISBN 83-900510-0-1.
- Dzienniki Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych z lat 1920–1937. [dostęp 2020-01-20].
- Monitor Polski Nr 245 z 1932, poz. 270, s. 1. 24 października 1932. [dostęp 2020-01-21].
- Muzeum Józefa Piłsudskiego w Sulejówku. Wykaz Legionistów Polskich 1914–1918. Kupiszewski Kazimierz. [dostęp 2020-01-21].
- Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792–1945. T. 2/2. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1993. ISBN 83-900510-0-1.