Kazimierz Buncler
Kazimierz Buncler (ur. 5 marca 1896[a], zm. po 1960) – major piechoty Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.
 Kazimierz Buncler (przed 1934) | |
 major piechoty
| |
| Data urodzenia |
5 marca 1896 |
|---|---|
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Stanowiska |
dowódca batalionu |
| Główne wojny i bitwy |
I wojna światowa |
| Odznaczenia | |
    
| |
Życiorys
edytujKazimierz Buncler urodził się 5 marca 1896 w majątku Godzisz, pow. Garwolin, gm. Sobolew, jako syn Ludwika i Walentyny z d. Łuczkowskiej[2]. Do Wojska Polskiego został przyjęty z byłych Korpusów Wschodnich i byłej armii rosyjskiej[3]. Służył w 29 Pułku Strzelców Kaniowskich[3][4].
17 grudnia 1931 został mianowany na stopień majora ze starszeństwem z 1 stycznia 1932 i 31. lokatą w korpusie oficerów piechoty[5]. W czerwcu 1933 został przeniesiony z KOP do 41 Pułku Piechoty im. Marszałka Józefa Piłsudskiego w Suwałkach na stanowisko dowódcy batalionu[3][6]. W 1936 został przesunięty na stanowisko kwatermistrza, a w sierpniu 1939 na stanowisko dowódcy III batalionu. Na jego czele walczył w obronie Warszawy[7]. Po kapitulacji załogi stolicy dostał się do niemieckiej niewoli. Przebywał w Oflagu X A Sandbostel, następnie w Oflagu XC Lubeck, a od 20 kwietnia 1942 do 1945 w Oflagu II C Woldenberg[8].
Kazimierz Buncler był żonaty z Felicją z Bielinków, z którą miał syna Kazimierza ps. „Mik” (ur. 29 września 1926, zm. 17 listopada 1945 w ZSRR), żołnierza 3 Wileńskiej Brygady Armii Krajowej i Oddziału Rozpoznawczego Okręgu Wilno AK[9].
Ordery i odznaczenia
edytuj- Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 5125[4]
- Krzyż Niepodległości – 25 stycznia 1933 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”[10]
- Krzyż Walecznych dwukrotnie[11]
- Złoty Krzyż Zasługi – 10 listopada 1938 „za zasługi w służbie wojskowej”[12][13]
- Medal Międzysojuszniczy „Médaille Interalliée”[14]
Uwagi
edytujPrzypisy
edytuj- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 2 z 26 stycznia 1934 roku, s. 28.
- ↑ Kolekcja VM ↓, s. 1.
- ↑ a b c Kolekcja VM ↓, s. 4.
- ↑ a b Bełdowski 1928 ↓, s. 31.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 12 z 18 grudnia 1931 roku, s. 399.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 28 czerwca 1933 roku, s. 144.
- ↑ Głowacki 1985 ↓, s. 21, 23, 87, 182, 187, 211, 321.
- ↑ Straty ↓.
- ↑ Zygmunt Kłosiński: Buncler Kazimierz „Mik” (1926–1945). Kujawsko-Pomorska Biblioteka Cyfrowa. [dostęp 2020-10-29]. (pol.)..
- ↑ M.P. z 1933 r. nr 24, poz. 33.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 40.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 11 listopada 1938 roku, s. 12.
- ↑ M.P. z 1938 r. nr 259, poz. 612
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 135.
Bibliografia
edytuj- Buncler Kazimierz. [w:] Kolekcja Orderu Wojennego Virtuti Militari; sygn. I.482.64-5460 [on-line]. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2024-09-01].
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2020-03-31].
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Lucjan Bełdowski: Zarys historji wojennej 29-go pułku strzelców kaniowskich. Warszawa: Wojskowe Biuro Historyczne, 1928, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.
- Ludwik Głowacki: Obrona Warszawy i Modlina na tle kampanii wrześniowej 1939. Wyd. 5. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1985. ISBN 83-11-07109-8.
- Program „Straty osobowe i ofiary represji pod okupacją niemiecką”. Fundacja „Polsko-Niemieckie Pojednanie”. [dostęp 2020-10-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-10-11)].