Karol Krzysztof Bokalski
Karol Krzysztof Bokalski (ur. 7 listopada 1894 w Niemcach, zm. 15 marca 1967 w Warszawie) – pułkownik dyplomowany kawalerii Wojska Polskiego.
 Karol Krzysztof Bokalski (<1934) | |
 pułkownik dyplomowany kawalerii
| |
| Data i miejsce urodzenia |
7 listopada 1894 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
15 marca 1967 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1914–1948 |
| Siły zbrojne | |
| Formacja | |
| Jednostki |
II Brygada Legionów Polskich |
| Stanowiska |
zastępca dowódcy pułku |
| Główne wojny i bitwy |
I wojna światowa |
| Odznaczenia | |
        
| |
.png){kind=small}
.JPG)
Życiorys
edytujUrodził się w rodzinie Karola, inżyniera górnika w kopalni „Flora” w Gołonogu, i Anny ze Strużyńskich. Miał brata Michała Stefana (1900–1966), pułkownika pilota Wojska Polskiego. W 1912 roku ukończył Szkołę Handlową Zgromadzenia Kupców w Będzinie, gdzie od trzeciej klasy należał do patriotycznego Dąbrowskiego Kółka Wycieczkowego[1]. W 1914 roku zgłosił się ochotniczo do II Brygady Legionów Polskich. Brał udział w walkach w Karpatach. Służył w stopniu kaprala w 2 szwadronie ułanów przy 3 pułku piechoty. W czasie szarży pod Rokitną został ranny.
Po zakończeniu I wojny światowej wstąpił do Wojska Polskiego. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu rotmistrza ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku. Był oficerem 5 pułku ułanów zasławskich w Ostrołęce[2]. Od 1 listopada 1925 do 28 października 1927 roku był słuchaczem VI Kursu Normalnego Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie. 3 maja 1926 roku został awansowany na majora ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1925 roku i 15. lokatą w korpusie oficerów kawalerii. Po ukończeniu kursu i uzyskaniu dyplomu naukowego oficera Sztabu Generalnego został przydzielony do 1 Dywizji Kawalerii w Białymstoku na stanowisko szefa sztabu. W kwietniu 1929 roku, po rozformowaniu 1 DK, został wyznaczony na stanowisko zastępcy dowódcy 3 pułku ułanów śląskich w Tarnowskich Górach[3]. 24 grudnia 1929 roku został awansowany na podpułkownika ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1930 roku i 14. lokatą w korpusie kawalerii. W marcu 1932 roku został zastępcą szefa Departamentu Kawalerii Ministerstwa Spraw Wojskowych w Warszawie[4]. Od grudnia 1933 roku był dowódcą 1 pułku ułanów krechowieckich w Augustowie[5]. Na stopień pułkownika został awansowany ze starszeństwem z dniem 19 marca 1937 roku i 4. lokatą w korpusie oficerów kawalerii. Na początku czerwca 1938 roku został przeniesiony na stanowisko szefa Biura Administracji Armii, organu pracy II wiceministra spraw wojskowych – szefa Administracji Armii, generała brygady Aleksandra Litwinowicza[6]
W czasie ewakuacji we wrześniu 1939 roku został przydzielony do eskorty biskupa polowego Józefa Gawliny. Po przedostaniu się do Francji został przydzielony do Polskiego Obozu Wojskowego w Coëtquidan. W 1943 roku został przydzielony z Komendy Centrum Wyszkolenia Służby Etapowej do 1 Dywizji Grenadierów na okres dwóch miesięcy celem odbycia stażu[7]. 21 lipca 1943 roku przydział czasowy został unieważniony[8].
W lutym 1948 roku powrócił do kraju i osiedlił się w Warszawie. Zmarł 15 marca 1967 roku i został pochowany na cmentarzu Powązkowskim (kwatera 86-6-3)[9].
Awanse
edytuj- rotmistrz – zweryfikowany 3 maja 1922 ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku,
- major – 3 maja 1926, ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1925 roku i 15. lokatą w korpusie oficerów kawalerii,
- podpułkownik – 24 grudnia 1929, ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1930 i 14. lokatą w korpusie kawalerii.
Ordery i odznaczenia
edytuj- Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari nr 5399[10]
- Krzyż Niepodległości (6 czerwca 1931)[11]
- Krzyż Walecznych (dwukrotnie)
- Złoty Krzyż Zasługi (dwukrotnie: 10 listopada 1928[12], 18 lutego 1939[13])
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
- Krzyż Oficerski Orderu Korony Rumunii (Rumunia)
- Medal Wojny 1939–1945 (Wielka Brytania)
- Medal Obrony (Wielka Brytania)
Przypisy
edytuj- ↑ Księga jubileuszowa druga. Wydana z okazji 100-lecia I Liceum Ogólnokształcącego im. M. Kopernika w Będzinie
- ↑ Rocznik oficerski 1924 s. 551, 601.
- ↑ Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 9 z 27.04.1929 r.
- ↑ Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 6 z 23.03.1932 r. Rocznik oficerski 1932 s. 142, 438.
- ↑ Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 2 z 26.01.1934 r.
- ↑ Tadeusz Böhm, Z dziejów naczelnych władz wojskowych II Rzeczypospolitej. Organizacja i kompetencje Ministerstwa Spraw Wojskowych w latach 1918–1939, Wydawnictwo „Bellona”, Warszawa 1994, ISBN 83-11-08368-1, s. 223.
- ↑ Rozkazy dzienne 1943 ↓, s. 133.
- ↑ Rozkazy dzienne 1943 ↓, s. 157.
- ↑ Cmentarz Stare Powązki: BOKALSCY, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2020-05-08].
- ↑ Dziennik Personalny 1923.01.11 Nr3
- ↑ M.P. z 1931 r. nr 132, poz. 199 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
- ↑ M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 634 „w uznaniu zasług, położonych w poszczególnych działach pracy dla wojska”.
- ↑ M.P. z 1939 r. nr 45, poz. 76 „za zasługi na polu pracy społecznej”.
Bibliografia
edytuj- Rozkazy dzienne 1 Samodzielnej Brygady Strzelców i 1 Dywizji Grenadierów, sygn. R.27. Instytut Polski i Muzeum im. gen. Sikorskiego w Londynie, 1943. [dostęp 2017-01-14].
- 1. Pułk Ułanów Krechowieckich w Augustowie, Aneks, Dowódcy pułku w okresie postoju w Augustowie 1921–1939.
- KSIĘGA JUBILEUSZOWA druga Wydana z okazji 100-lecia I Liceum Ogólnokształcącego im. M. Kopernika w Będzinie. pierwszeliceum.bedzin.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-04)].
- Stanisław Jan Rostworowski: Nie tylko Pierwsza Brygada (1914–1918) – Z Legionami na bój. Warszawa: P. W. EGROS – Oficyna Wydawnicza, 1993, s. 133, 291. ISBN 83-85253-05-X.
- Stanisław Czerep: II Brygada Legionów Polskich. Warszawa: BELLONA, 1993, s. 127. ISBN 83-85253-05-X.
- Jarosław Szlaszyński, 1 Pułk Ułanów Krechowieckich im. płk. Bolesława Mościckiego, Augustów-Suwałki 2015. ISBN 978-83-61494-92-8.