Karabin Fiodorowa

Automat Fiodorowa
Państwo	Imperium Rosyjskie; ZSRR
Rodzaj	karabin automatyczny
	Historia
Prototypy	1913–1916
Produkcja	1916–1925
Wyprodukowano	ok. 3200 egz.
	Dane techniczne
Kaliber	6,5 mm
Nabój	6,5 × 50 mm SR
	Wymiary
Długość	1045 mm
Długość lufy	520 mm
	Masa
broni	4,4 kg (bez magazynka)
	Inne
Prędkość pocz. pocisku	660 m/s
Szybkostrzelność teoretyczna	600 strz./min
	Multimedia w Wikimedia Commons

Karabin Fiodorowa (ros. Aвтомат Фёдорова^[a], pol. automat Fiodorowa, karabin wz. 16) – rosyjski karabin automatyczny skonstruowany podczas I wojny światowej przez Władimira Fiodorowa.

Historia

Karabin Fiodorowa był udoskonaloną wersją karabinu wz. 1912 (wyprodukowanego w krótkiej serii i testowanego w warunkach bojowych). Podstawową zmianą w stosunku do poprzednika była zmiana naboju. Nietypowy, opracowany specjalnie dla tej broni nabój 6,5 mm zastąpiono japońskim nabojem 6,5 x 50 mm SR Arisaka. Duże ilości tej amunicji zostały w czasie I wojny światowej zakupione wraz z karabinami Arisaka Typ 30 w Japonii. Już po rewolucji październikowej Fiodorow próbował stworzyć kompletny system broni w skład którego miał wejść karabin, ręczny i ciężki karabin maszynowy strzelające amunicją 6,5 mm i mające wiele podzespołów wspólnych. Dzięki zastosowaniu stosunkowo słabego naboju 6,5 mm (słabszego od rosyjskich nabojów karabinowych 7,62 × 54 mm R), automatyka broni działała dobrze^[1]. Karabin został przyjęty do uzbrojenia armii carskiej i w stosunkowo niewielkiej liczbie użyty bojowo podczas I wojny światowej^[1].

Produkcję karabinu Fiodorowa zakończono w 1925 roku. W tym samym roku wycofano go z uzbrojenia jako broń strzelającą nietypową amunicją. Zmagazynowane karabiny ponownie trafiły w ręce żołnierzy Armii Czerwonej na przełomie 1939 i 1940 roku w czasie wojny zimowej. Przyczyną uzbrojenia żołnierzy w broń magazynowaną od 14 lat był brak pistoletów maszynowych. W latach 1935–1939 w ZSRR wyprodukowano około 4000 egzemplarzy pistoletów maszynowych PPD, zbyt mało jak na potrzeby armii walczącej z oddziałami fińskimi wyposażonymi w duże ilości pistoletów maszynowych Suomi.

Po wznowieniu w 1940 roku produkcji pm. PPD karabiny Fiodorowa ponownie zmagazynowano. Ponieważ strzelały one japońskim nabojem 6,5 × 50 mm SR, w latach 40 XX wieku, nieznana ich liczba została przekazana oddziałom chińskich komunistów walczących z Japończykami.

Opis konstrukcji

Karabin Fiodorowa był indywidualną bronią samoczynno-samopowtarzalną. Zasada działania oparta na krótkim odrzucie lufy. Ryglowanie zamka ryglami wahliwymi. Mechanizm spustowy kurkowy umożliwia strzelanie ogniem pojedynczym lub ciągłym. Zasilanie z wymiennych magazynków łukowych o pojemności 25 naboi. Otwarte przyrządy celownicze składały się z muszki i celownika krzywkowego ze szczerbiną. Kolba drewniana stała, połączona z łożem.

Uwagi

↑ trl. Awtomat Fiodorowa

Przypisy

↑ ^a ^b Michał Mackiewicz, AK i M16 w: "Przegląd strzelecki Arsenał" nr 5(100)/2013, s. 7

Bibliografia

Encyklopedia Techniki Wojskowej, JerzyJ. Modrzewski (red.), CzesławC. Czarnogórski (red.), EdmundE. Bamburski, Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1987, ISBN 83-11-07275-2, OCLC 835884142 .
Zygmunt Czarnotta, Zbigniew Muszyński, Wojna zimowa, Wydawnictwo Altair 1994, ISBN 83-86217-03-0
Szczepan Twardoch, Muzeum Wojska w Pekinie, Strzał 11/2004. ISSN 1644-4906

[1] trl. Awtomat Fiodorowa

[ak-2] Michał Mackiewicz, AK i M16 w: "Przegląd strzelecki Arsenał" nr 5(100)/2013, s. 7

[a]

[1]