Kamienne Mleko
Kamienne Mleko – jaskinia w Wyżniej Bramie Chochołowskiej w Dolinie Chochołowskiej w Tatrach Zachodnich[1]. Ma dwa otwory wejściowe na wysokości 1098[2] i 1096[3] metrów n.p.m. położone w skałach 100 metrów ponad dawnym schroniskiem Blaszyńskich[2], w obrębie Zawiesistej[3]. Długość jaskini wynosi 430 metrów, a jej deniwelacja 30,3 metra[4]. Występuje w niej tzw. „kamienne mleko” (miękkie utwory naciekowe), stąd nazwa[2].
| Plan jaskini | |
| |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Położenie | |
| Właściciel | |
| Długość |
430 m |
| Głębokość |
15,8 m |
| Deniwelacja |
30,3 m |
| Wysokość otworów |
1096 i 1098 m n.p.m. |
| Wysokość otworów nad dnem doliny |
70 m |
| Ekspozycja otworów |
ku S |
| Data odkrycia |
14 czerwca 1933 roku |
| Odkrywca |
S Zwoliński, J. Zahorski i K. Niechaj |
| Kod |
(nr inwentarzowy PIG) T.D-04.03 |
Położenie na mapie Karpat  | |
Położenie na mapie Tatr  | |
 49°14′46″N 19°48′44″E/49,246022 19,812233
| |
Opis jaskini
edytujW dużej wnęce skalnej znajdują się blisko siebie dwa otwory wejściowe. Głównym jest lewy. Prowadzi on ciasnym korytarzem do salki, a dalej przez szczelinę i próg do Komory pod Progiem (po drodze w bok odchodzi komin kończący się salką), skąd odchodzi parę korytarzy. Jeden z nich, bardzo ciasny, prowadzi do prawego otworu jaskini. Ciąg główny idzie prosto aż do rozgałęzienia, gdzie skręca w lewo, a na wprost prowadzi ciąg do Mlecznych Rur. Korytarz w ciągu głównym rozszerza się i idzie do komina (w bok odchodzą kończące się ślepo korytarze). Wspinając się kominem, dochodzi się do górnego piętra jaskini. Ciąg główny prowadzi tymczasem prosto do rozgałęzienia. Idąc prosto, po kilkunastu metrach dociera się do szczeliny kończącej się ślepo. W prawo znajduje się niepozorne wejście w zawalisko – Zawał. Po pokonaniu go dochodzi się do Salki po Zawale, a dalej do ciasnych korytarzyków, z których jeden prowadzi do Ostatniej Salki.
Mleczne Rury. Ciąg zaczyna się korytarzem w kształcie rury, doprowadzającym do rozgałęzienia. Jeden korytarz prowadzi do błotnego syfonu, drugim przez niewielką salkę dochodzi się do najniższego punktu w jaskini, trzeci idzie do Salki Fikro.
Górne piętro jaskini. Nad kominem rozpoczynają się trzy ciągi. Dwa po kilkunastu metrach kończą się ślepo, trzeci biegnie do szczeliny, gdzie znajduje się najwyższy punkt w jaskini[4].
Przyroda
edytujJaskinia jest dawnym przepływem podziemnym Chochołowskiego Potoku. Można w niej spotkać stałe kałuże (np. w Ostatniej Salce) oraz okresowe (np. w Komorze pod Progiem)[4].
Jaskinia ma bardzo bogatą szatę naciekową. Na ścianach występują grube warstwy mleka wapiennego, są też stalaktyty, stalagmity, polewy naciekowe i nacieki grzybkowe[5].
Zimują w niej nietoperze.
Historia odkryć
edytujJaskinię odkryli w 1933 roku Jerzy Zahorski, Stefan Zwoliński i K. Niechaj, którzy pokonali ok. 70 metrów korytarzy[2]. Opisali i nazwali ją Stefan i Tadeusz Zwolińscy. Dalsze badania miały miejsce w latach 1950–51 (Kazimierz Kowalski i Władysław Danowski)[6].
Salkę Fikro odkryli w listopadzie 2005 roku Jakub Nowak i Rafał Suski. Ostatnią Salkę odkrył w grudniu 2007 roku Jakub Nowak, a w marcu 2008 roku Izabella Luty poznała końcowe korytarze w Mlecznych Rurach[4].
Przypisy
edytuj- ↑ Jaskinie Tatr [online], 17 sierpnia 2017 [dostęp 2018-10-22] [zarchiwizowane z adresu 2017-08-17].
- ↑ a b c d Zofia Radwańska-Paryska, Witold Henryk Paryski: Wielka encyklopedia tatrzańska. Poronin: Wydawnictwo Górskie, 2004, s. 490. ISBN 83-7104-009-1.
- ↑ a b Jarosław Januszewski, Grzegorz Głazek, Witold Fedorowicz-Jackowski: Tatry i Podtatrze, atlas satelitarny 1:15 000. Warszawa: GEOSYSTEMS Polska Sp. z o.o., 2005, s. 98. ISBN 83-909352-2-8.
- ↑ a b c d Jaskinie Polski, Państwowy Instytut Geologiczny – Państwowy Instytut Badawczy [online], jaskiniepolski.pgi.gov.pl [dostęp 2016-03-06].
- ↑ Jaskinie Tatrzańskiego Parku Narodowego. Jaskinie Doliny Chochołowskiej i dolinek reglowych, Grodzicki J. (red.), PTPNoZ, Warszawa 1991, ISBN 83-00-03525-7
- ↑ Oficjalna Polska Strona Taternictwa Jaskiniowego przy KTJ PZA – opis jaskini, plan. www.sktj.pl. [dostęp 2016-01-12].