Kamienica przy ulicy Kościuszki 47 w Katowicach

Kamienica przy ulicy T. Kościuszki 47 w Katowicach
	nr rej. A/1322/23 z 15 grudnia 2023
	; Kamienica od frontu (2017)
Państwo	Polska
Województwo	śląskie
Miejscowość	Katowice
Adres	ul. T. Kościuszki 47,; 40-048 Katowice
Typ budynku	kamienica mieszkalno-usługowa
Architekt	Louis Dame
Inwestor	Hermann Krämer
Ukończenie budowy	1897
	Położenie na mapie Katowic Kamienica przy ulicy Kościuszki 47
	Położenie na mapie Polski Kamienica przy ulicy Kościuszki 47
	Położenie na mapie województwa śląskiego Kamienica przy ulicy Kościuszki 47
	50°15′07,2″N 19°00′53,7″E/50,252000 19,014917
	Multimedia w Wikimedia Commons

Kamienica przy ulicy T. Kościuszki 47 w Katowicach – narożna kamienica mieszkalno-usługowa znajdująca się w Śródmieściu Katowic, przy ulicy Tadeusza Kościuszki 47, róg z ulicą Józefa Rymera.

Jest ona budynkiem narożnym, czterokondygnacyjnym z użytkowym poddaszem. Zwieńczona szczytami o formie opartej na łuku wklęsło-wypukłym. Elewację budynku ozdabiają wykusze, balkony i gzymsy.

Historia

Obiekt pochodzi z ok. 1897 roku, a rozbudowany został ok. 1910 roku^[2]. Architektem budynku był Louis Dame, natomiast inwestorem Hermann Krämer. Właścicielami kamienicy byli między innymi: w roku 1897 Hermann Krämer – kupiec, (właściciel hurtowni żelaza i metali, kontraktowy dostawca dla Huty Pokój), w 1935 roku Walter Krämer – kupiec, w 1936 Agnieszka i Wincent Wybraniec (właściciel firmy „Termak”, przedsiębiorstwa budowy dróg smołowcowych). W budynku tym od 1913 roku mieszkał Hans Bellmer – inżynier naczelny, ojciec artysty Hansa Bellmera. W latach 1935–1936 w kamienicy znajdowały się: biuro handlowe Eryka Berlinera, biuro prokurenta Olszewskiego, biuro adwokackie dr Guzy oraz stolarnia Ewalda. W 1937 roku dobudowano front domu do istniejącego skrzydła kamienicy nr 47 od ulicy Rymera (wykonawca: Fa. „Caloria”, wł. inż. A. Heiss, Sokolska 10), w 1939 roku miała miejsce zmiana poddasza na lokale mieszkalne.

Dane statystyczne

1897 – 11 zameldowanych osób (5 robotników, 2 rzemieślników, 1 księgowy, 2 pomocników kreślarza, 1 policjant, 1 telegrafista)
1899 – 11 osób (2 robotników, 4 rzemieślników, 2 księgowych, 1 policjant, 1 telegrafista, 1 przedsiębiorca)
1903 – 11 osób (właściciel, 2 robotników, 1 wdowa, 2 księgowych, 1 policjant, 2 telegrafistów, 2 przedsiębiorców)
1914 – 20 osób (3 wdowy, 2 kupców, 5 rzemieślników, 3 inżynierów, 3 robotników, 2 bez przynależności do stanu zawodowego, 1 urzędnik, 3 inżynierów)
1935/1936 – 18 osób (5 urzędników, 4 kolejarzy, 2 wdowy, 1 kupiec, 1 robotnik, 1 bez przynależności do stanu zawodowego).