Kamienica przy ulicy Archidiakońskiej 6 w Lublinie

Kamienica Archidiakońska 6 – zabytkowa dwupiętrowa kamienica na Starym Mieście w Lublinie. Wpisana do rejestru zabytków pod numerem AA/1047 z dnia 25.11.1991. Obecną formę uzyskała na początku XX wieku. Znajduje się w zwartym ciągu zabudowy ulicy Archidiakońskiej, pomiędzy zabytkowymi kamienicami numer 4 i Grodzka 7. Budynek podpiwniczony jest jedną kondygnacją piwnic.

Kamienica Archidiakońska 6
Zabytek: nr rej. A/1047 z 25.11.1991[1]
Ilustracja
Kamienica Archidiakońska 6
Państwo

 Polska

Miejscowość

Lublin

Typ budynku

kamienica miejska

Styl architektoniczny

eklektyczny

Kondygnacje

3

Rozpoczęcie budowy

XVI w.

Pierwszy właściciel

Stanisław i Barbara Machała

Położenie na mapie Lublina
Mapa konturowa Lublina, blisko centrum u góry znajduje się punkt z opisem „Kamienica Archidiakońska 6”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, po prawej nieco na dole znajduje się punkt z opisem „Kamienica Archidiakońska 6”
Położenie na mapie województwa lubelskiego
Mapa konturowa województwa lubelskiego, blisko centrum na lewo znajduje się punkt z opisem „Kamienica Archidiakońska 6”
Ziemia51°14′54,68″N 22°34′08,83″E/51,248522 22,569119

Historia

edytuj

Pierwsza wzmianka o istnieniu w tym miejscu budynku pochodzi z 1565 roku. Nie ma pewności czy był to budynek drewniany czy już murowany, wiadomo tylko, że w czasie wielkiego pożaru Lublina w 1575 roku dom, wówczas własność Pawła Machała doszczętnie spłonął. Połowę placu zakupił Lemca, a Paweł Machała na pozostałej postawił nową murowana kamienicę. W 1608 roku potomkowie Pawła Machały sprzedali posiadłość małżeństwo Szembeków. Jan Szembek był burmistrzem Lublina. Przebudował kamienicę, po jego śmierci żona Zuzanna sprzedała kamienicę. W 1662 roku w spadku otrzymała ją Wiktoria Wiśniewska, od której nazwiska nazywano kamienicę Wiśniewską. W 1782 roku kamienica została rozebrana, w 1818 roku plac zakupił Karol Rozenberg, który na terenie działek zajmowanych obecnie przez kamienice Archdiakońaka 4 i 5 praz Złota 4 i 7 zbudował zakład „balneologiczno–zdrojowy”, wraz z pomieszczeniami gospodarskimi, jak stajnie i powozownie. Od 1875 roku prawo własności do tego terenu posiadała rodzina Gewerców, którzy na początku XX wieku postanowili zbudować kamienicę. Cała rodzina Gewerców zginęła w czasie II wojny światowej, a kamienica wraz z terenem przeszła na własność Skarbu Państwa.

Przypisy

edytuj
  1. Rejestr zabytków nieruchomych – województwo lubelskie [online], Narodowy Instytut Dziedzictwa, 30 września 2024, s. 66 [dostęp 2014-02-28].

Literatura

edytuj