Johann Balthasar Liesch von Hornau

Johann Balthasar Liesch von Hornau (ur. 1592 r., zm. 1661 r.) – duchowny katolicki, biskup pomocniczy wrocławski od 1625 roku.

Johann Balthasar Liesch von Hornau
Data urodzenia

4 sierpnia 1592

Data śmierci

13 września 1661

Wyznanie

katolicyzm

Kościół

rzymskokatolicki

Prezbiterat

1618

Nominacja biskupia

6 listopada 1625

Sakra biskupia

25 marca 1626

Życiorys

edytuj

Urodził się w 1592 roku. Studiował w Rzymie, gdzie przyjął święcenia kapłańskie w 1618 roku oraz w Perugi, gdzie uzyskał rok później doktorat z teologii. Był kanonikiem kapituły w Landshut w Bawarii oraz kapituły katedralnej we Wrocławiu. 6 listopada 1625 roku został mianowany przez papieża Urbana VIII biskupem tytularnym Nicopolis i biskupem pomocniczym diecezji wrocławskiej. Jego konsekracja biskupia miała miejsce 25 marca 1626 roku. Zarządzał biskupstwem podczas nieobecności jego ordynariuszy: Karola Ferdynanda Wazy i Leopolda Wilhelma Habsburga[1].

W latach 1639–1641 jako członek kapituły zarządzał Księstwem nyskim. W okresie tym zasłynął wyjątkowym okrucieństwem i bezwzględnością w zwalczaniu czarów, które jakoby miały nawiedzić Nysę. Doprowadził do wybudowania pieca przeznaczonego do palenia czarownic by nadążyć z wykonywaniem wyroków. Ofiary, które przyznawały się do winy i okazywały skruchę w akcie łaski przed spaleniem tracono mieczem, pozostałe zaś duszono. Zachowane do dziś akta dokumentują 27 egzekucji jednak z umów zawieranych z katami wynika, że liczba ofiar była znacznie wyższa[2].

Podczas wojny trzydziestoletniej był zmuszony uchodzić z diecezji przed Szwedami. Był uwikłany w konflikt między Polakami a Ślązakami[1]. Założył fundację dla 12 wikariuszy, którzy muzyką i śpiewem mieli uświetniać nabożeństwa w katedrze[3].

Przypisy

edytuj
  1. a b P. Nitecki, Biskupi Kościoła w Polsce w latach 965–1999, Warszawa 2000, s. 250.
  2. Małgorzata Radziewicz: Procesy o czary na pograniczu nysko-jesenickim. muzeum.nysa.pl. [dostęp 2018-04-17].
  3. Encyklopedia Wrocławia, pod red. J. Harasimowicza, Wrocław 2001, s. 456.

Bibliografia

edytuj