Joe Riggs
Joe Riggs, właśc. Joseph Riggs (ur. 23 września 1982[1] w Sanford) – amerykański zawodnik mieszanych sztuk walki (MMA), mistrz World Extreme Cagefighting w wadze średniej z 2005. W swojej karierze związany m.in. z Strikeforce, Ultimate Fighting Championship czy Bellator MMA. Od 2017 walczył w M-1 Global[1].
| |
| Pełne imię i nazwisko |
Joseph Jonathan Riggs |
|---|---|
| Pseudonim |
Diesel |
| Data i miejsce urodzenia | |
| Obywatelstwo | |
| Wzrost |
183 cm |
| Masa ciała |
84 kg |
| Styl walki | |
| Kategoria wagowa | |
| Klub |
TNT MMA |
| Bilans walk zawodowych[a] | |
| Liczba walk |
70 |
| Zwycięstwa |
49 |
| Przez nokauty |
37 |
| Przez poddania |
7 |
| Przez decyzje |
4 |
| Porażki |
18 |
| Remisy |
1 |
| Nieodbyte |
2 |
| |
Kariera MMA
edytujW MMA zadebiutował 26 września 2001 pokonując Ryana Roatha. Przez kolejne lata walczył na lokalnych galach, głównie Rage in the Cage, gdzie pokonywał m.in. Kendalla Grove'a, przegrywał zaś z Travisem Fultonem. 21 sierpnia 2004 zadebiutował w Ultimate Fighting Championship, pokonując Joe Doerksena. 19 maja 2005 został mistrzem World Extreme Cagefighting w wadze średniej, wygrywając z Robem Kimmonsem po ciosach w parterze[2]. Następnie związał się na stałe z UFC tocząc w latach 2005-2006 siedem pojedynków (bilans 3-4), pokonując w tym czasie Chrisa Lytle'a, Nicka Diaza i Jasona Von Flue'a. Przegrywał natomiast m.in. z ówczesnym mistrzem wagi półśredniej Mattem Hughesem przez poddanie (początkowo pojedynek miał status mistrzowski lecz Riggs nie zrobił wymaganego limitu wagowego[3]) czy Diego Sanchezem przez nokaut. Po porażce z Sanchezem został zwolniony z UFC, po czym związał się z konkurencyjnym Strikeforce na prawie trzy lata. W latach 2007–2010 w samym Strikeforce uzyskał bilans 4-3, notując zwycięstwo m.in. nad Philem Baronim oraz porażki z utytułowanymi zawodnikami: Kazuo Misakim i Jayem Hieronim.
W latach 2012–2013 zdobywał pas mistrzowski Rage in the Cage w wadze półciężkiej oraz wygrał reality show Fight Master: Bellator MMA (wyprodukowanym przez Spike TV)[4]. W 2014 ponownie związał się z UFC, lecz już w pierwszej walce od powrotu przegrał przez TKO z powodu kontuzji szyi. Do 2016 stoczył jeszcze trzy pojedynki – jeden wygrany z Ronem Stallingsem oraz dwa przegrane z Patrickiem Côté i Chrisem Camozzim. Po porażce z tym ostatnim został z organizacji zwolniony[5].
9 września 2017 pokonał Shoniego Cartera przez poddanie po ciosach w parterze[6].
Osiągnięcia
edytuj- 2002: mistrz Rage in the Cage w wadze ciężkiej
- 2003: mistrz Art of War w wadze ciężkiej
- 2003-2004: mistrz Rage in the Cage w wadze średniej
- 2004: mistrz Xtreme Cage Fighter w wadze półciężkiej
- 2005-2006: mistrz World Extreme Cagefighting w wadze średniej
- 2010: tymczasowy mistrz Kanady King of the Cage w wadze średniej[9]
- 2012: mistrz Rage in the Cage w wadze półciężkiej[10]
- 2013: Fight Master: Bellator MMA – zwycięzca programu w wadze półśredniej
- 2017: mistrz Warrior Xtreme Cagefighting w wadze średniej
- 2017: mistrz ZP Fight Night w wadze półciężkiej[6]
Przypisy
edytuj- ↑ a b Statystyki i rekord Joe Riggsa na sherdog.com [online] [dostęp 2017-07-23] (ang.).
- ↑ Profil na ufc.com. ufc.com. (ang.).
- ↑ Scott Newman: UFC 56: Full Force review. sportsoratory.com, 18.04.2006. (ang.).
- ↑ Jeff Cain: Joe Riggs Defeats Mike Bronzoulis to Win Bellator MMA: Fight Master Title. mmaweekly.com, 02.11.2013. (ang.).
- ↑ Zane Simon: Noons and Riggs among latest fighters removed from UFC roster. bloodyelbow.com, 13.04.2016. (ang.).
- ↑ a b Wynik walki Joe Riggs vs. Shonie Carter. tapology.com. [dostęp 2017-09-12]. (ang.).
- ↑ RITC 43 – The Match. fcfighter.com, 2003. (ang.).
- ↑ RITC 60 – Results Riggs KO’s Renken in 28 seconds!. fcfighter.com, 2004. (ang.).
- ↑ Thorne Eager and Ready for Joe Riggs. topmmanews.com, 04.11.2010. (ang.).
- ↑ Joe Riggs Fighting Aaron Brinks For Vacant RITC Light-Heavyweight Title. fcfighter.com, 25.04.2012. (ang.).