Jewgienij Ptuchin

Jewgienij Sawwicz Ptuchin (ros. Евгений Саввич Птухин, ur. 18 lutego^?/3 marca 1902 w Jałcie, zm. 23 lutego 1942) – radziecki generał porucznik lotnictwa, Bohater Związku Radzieckiego (1940).

Jewgienij Ptuchin

Евгений Птухин

generał porucznik lotnictwa
Data i miejsce urodzenia	3 marca 1902 Jałta
Data śmierci	23 lutego 1942
Przebieg służby
Lata służby	1918–1941
Siły zbrojne	Armia Czerwona Wojskowe Siły Powietrzne
Stanowiska	dowódca Sił Powietrznych Leningradzkiego Okręgu Wojskowego, dowódca Sił Powietrznych Kijowskiego Specjalnego Okręgu Wojskowego
Główne wojny i bitwy	wojna domowa w Rosji, hiszpańska wojna domowa, wojna zimowa, front wschodni (II wojna światowa)
Odznaczenia

Życiorys

Od 1905 mieszkał z rodziną w Moskwie. Uczył się w szkole technicznej, której nie ukończył z powodu ciężkiego położenia materialnego rodziny. W lutym 1918 wstąpił ochotniczo do Armii Czerwonej, w marcu 1918 został członkiem RKP(b). Brał udział w wojnie domowej na Froncie Południowym, Południowo-Zachodnim i Zachodnim, walcząc z armią Denikina, a także w wojnie z Polską. W 1923 ukończył szkołę lotniczą w Jegorjewsku, później szkołę lotniczą w Borisoglebsku, w 1925 został dowódcą klucza. W grudniu 1927 objął dowództwo oddziału lotniczego w 2 Brygadzie Lotniczej Sił Powietrznych Białoruskiego Okręgu Wojskowego w Witebsku, w 1929 skończył kursy doskonalenia kadry dowódczej przy Wojskowej Akademii Powietrznej im. Żukowskiego i został dowódcą komisarzem 15 samodzielnej eskadry lotnictwa myśliwskiego, w maju 1934 dowódcą komisarzem 450 Mieszanej Brygady Lotniczej w Smoleńsku, a w lipcu 1935 dowódcą 453 (później 142) brygady myśliwców w Bobrujsku. 28 listopada 1935 otrzymał stopień kombriga. Od maja 1937 do stycznia 1938 jako starszy doradca wojskowy dowódcy republikańskich sił powietrznych i dowódca grupy myśliwców brał udział w wojnie domowej w Hiszpanii, uczestnicząc w walkach powietrznych, w których strącił co najmniej jeden samolot wroga. Był ranny. W kwietniu 1938 został dowódcą Sił Powietrznych Leningradzkiego Okręgu Wojskowego, w 1939 ukończył kursy doskonalenia kadry dowódczej przy Akademii Sztabu Generalnego. Od 22 lutego 1938 miał stopień komkora (z pominięciem stopnia komdiwa). Podczas wojny z Finlandią w styczniu 1940 został naczelnikiem Sił Powietrznych Frontu Północno-Zachodniego. Umiejętnie dowodził lotnictwem podczas tej wojny, m.in. podczas przełamywania linii Mannerheima. Od maja 1940 do stycznia 1941 i ponownie od marca 1941 był dowódcą Sił Powietrznych Kijowskiego Specjalnego Okręgu Wojskowego, od stycznia do marca 1941 pełnił funkcję naczelnika Głównego Zarządu Obrony Przeciwlotniczej Armii Czerwonej. 4 czerwca 1940 otrzymał stopień generała porucznika.

Po ataku Niemiec na ZSRR został dowódcą Sił Powietrznych Frontu Południowo-Zachodniego, jednak już 24 czerwca 1941 (po dwóch dniach) został odwołany ze stanowiska i wezwany do Moskwy, gdzie został aresztowany. 13 lutego 1942 postanowieniem specjalnej narady przy Ludowym Komisarzu Spraw Wewnętrznych ZSRR (Ławrientiju Berii) został skazany na śmierć i następnie rozstrzelany. Uchwałą Prezydium Rady Najwyższej ZSRR z 15 maja 1943 został pozbawiony wszystkich odznaczeń. 6 października 1954 został pośmiertnie zrehabilitowany przez Wojskowe Kolegium Sądu Najwyższego ZSRR, a 22 maja 1965 Prezydium Rady Najwyższej ZSRR zdecydowało o przywróceniu mu odznaczeń.

Odznaczenia

• Złota Gwiazda Bohatera Związku Radzieckiego (21 marca 1940)
• Order Lenina (dwukrotnie, 22 października 1937 i 21 marca 1940)
• Order Czerwonego Sztandaru (8 marca 1938)
• Order Czerwonej Gwiazdy (25 maja 1936)
• Medal jubileuszowy „XX lat Robotniczo-Chłopskiej Armii Czerwonej” (1938)