Jerzy Miziołek
Jerzy Miziołek (ur. 18 grudnia 1953 w Łowiczu) – polski historyk sztuki, profesor nauk humanistycznych (2008)[1], w latach 2018–2019 dyrektor Muzeum Narodowego w Warszawie.
 Jerzy Miziołek | |
| Państwo działania | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
18 grudnia 1953 |
| profesor nauk humanistycznych | |
| Uniwersytet Warszawski | |
| Dyrektor Muzeum Narodowego w Warszawie | |
| Okres spraw. |
30 listopada 2018–2 grudnia 2019 |
| Poprzednik |
Piotr Rypson (p.o.) |
| Następca |
Łukasz Gaweł (p.o.) |
| Dyrektor Muzeum Uniwersytetu Warszawskiego | |
| Okres spraw. |
2010–2018 |
| Następca |
Hubert Kowalski |
| Odznaczenia | |
| |
Życiorys
edytujStudiował historię sztuki i archeologię śródziemnomorską na Uniwersytecie Jagiellońskim – praca magisterska Przedstawienia procesji w sztuce wczesnochrześcijańskiej (1980)[2]. Studia uzupełniające odbył w Pontificio Istituto di Archeologia Cristiana w Rzymie (1981/1982). Stopień doktora uzyskał na Uniwersytecie Jagiellońskim w 1987 roku, na podstawie dysertacji Sol verus. Studia nad ikonografią Chrystusa w sztuce pierwszego tysiąclecia (pod kierunkiem prof. Lecha Kalinowskiego), która została opublikowana w 1991 przez Ossolineum i w postaci artykułów w pismach zagranicznych. Habilitacja na Uniwersytecie Warszawskim w 1996 (Sogetti classici sui cassoni fiorentini alla vigilia del Rinascimento). Od 2000 roku jest profesorem nadzwyczajnym, a od 2008 zwyczajnym.
W latach 1984–1988 był asystentem i adiunktem w Instytucie Historii Sztuki Uniwersytetu Jagiellońskiego; 1988–1992 adiunkt w Instytucie Sztuki PAN w Warszawie w Pracowni Sztuki Nowożytnej, jednocześnie przewodniczącym Komisji Bibliotecznej. Od 1992 zatrudniony jest na Uniwersytecie Warszawskim – najpierw w Instytucie Historii Sztuki, a od 1997 w Instytucie Archeologii. Od 2001 jest kierownikiem Zakładu Tradycji Antyku w Sztukach Wizualnych, który specjalizuje się w badaniach z pogranicza archeologii śródziemnomorskiej i historii sztuki polskiej i włoskiej. W latach 2002–2016 był profesorem w Szkole Wyższej Psychologii Społecznej, gdzie kierował Katedrą Komunikacji Wizualnej. W latach 2010–2018 był dyrektorem Muzeum Uniwersytetu Warszawskiego.
Odbył stypendia naukowe: Fundacja Lanckorońskich – 1981/1982, 1986, 1987, 1989; Instytutu Warburga w Londynie – 1989; The Getty Research Institute w Los Angeles – 1991, 2006; Harvard University Center for Italian Renaissance Studies – 1994/1995, Kunsthistorisches Institut we Florencji – 1995; Center for Advanced Study in the Visual Arts w Waszyngtonie – 1996, 1997,1998, 2001. W latach 1996–2017 brał udział w przeszło dwudziestu konferencjach międzynarodowych w Europie i USA oraz wygłaszał wykłady m.in. na uniwersytetach w Rochester, Pittsburgu, Cambridge, Londynie, Rzymie, Neapolu, Sienie, Florencji, Wenecji, Szeged, Ołomuńcu, Catanii, Los Angeles.
W 2013 otrzymał nagrodę Ministra Kultury za osiągnięcia w dziedzinie badań nad sztuką, w 2018 - tytuł Kawalera Orderu Zasługi Republiki Włoskiej[3]. Jest członkiem College Art Association of America, Renaissance Society of America, ICOM i Stowarzyszenia Historyków Sztuki w Polsce.
23 listopada 2018 został przez ministra kultury Piotra Glińskiego powołany bez konkursu na stanowisko dyrektora Muzeum Narodowego w Warszawie (MNW) na kadencję 2018–2022[4][5]. Powołanie nastąpiło z dniem 30 listopada 2018[6]. Złożył rezygnację z tej funkcji 2 grudnia 2019[5].
Kontrowersje
edytujW kwietniu 2019 nakazał usunięcie z Galerii Sztuki XX i XXI wieku znajdujących się tam od kilku lat instalacji Natalii LL Sztuka konsumpcyjna (1975) i Katarzyny Kozyry Pojawienie się Lou Salome (2005), informując, że oczyszczenia wystawy ze „skandalizujących” prac domagało się Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego[7]. Po fali krytyki w mediach i proteście-happeningu „Jedzenie bananów przed Muzeum Narodowym” (nawiązanie do tematu instalacji Natalii LL przedstawiającej młodą kobietę ostentacyjnie jedzącą m.in. banany) przywrócił obie instalacje jednocześnie zapowiadając zamknięcie całej galerii[8].
Jego odwołania domagali się związkowcy z NSZZ „Solidarność” zarzucając mu m.in. brak kompetencji w prowadzeniu instytucji kultury oraz chaotyczną politykę programową i kadrową[9]. W czasie pełnienia przez niego funkcji dyrektora z muzeum odeszło ponad 50 osób[5]. Zwolnił on Antoniego Ziembę, przewodniczącego Kolegium Kuratorów MNW[5], oraz Piotra Rypsona (został przez niego zwolniony w tzw. wieku ochronnym bez podania przyczyny)[10].
Zainteresowania naukowe i praca dydaktyczna
edytujJego zainteresowania naukowe koncentrują się na tematyce związanej z symboliką światła, sztuce świeckiej włoskiego Renesansu i recepcji antyku w sztuce włoskiej i polskiej, ze szczególnym uwzględnieniem włoskiego malarstwa świeckiego (cassoni i spalliere) i oddziaływaniem badań archeologicznych na sztukę epoki Oświecenia.
Wyniki badań opublikował m.in. w: "Journal of the Warburg and Courtauld Institutes, Prospettiva, I Tatti Studies, Pegasus, Arte Cristiana, Arte Lombarda, Renaissance Studies, Iconographica, Fontes. Od 2002 prowadzi intensywne badania nad dziejami Uniwersytetu Warszawskiego, co zaowocowało licznymi publikacjami; równolegle z pracą badawczą zajmuje się działalnością dydaktyczną. Był recenzentem siedmiu doktoratów, trzech habilitacji i jednej profesury; pod jego kierunkiem powstały cztery prace doktorskie.
Ważniejsze publikacje
edytuj- Transfiguratio Domini’ in the apse at Mount Sinai and the symbolism of light, „Journal of the Warburg and Courtauld Institutes”, 53, 1990, s. 42–60[11]
- Sol verus. Studia nad ikonografią Chrystusa w sztuce pierwszego tysiąclecia, Wrocław: Ossolineum, 1991[12]
- Soggetti classici sui cassoni fiorentini alla vigilia del Rinascimento, Warszawa: Instytut Sztuki Polskiej Akademii Nauk, 1996[13]
- Cassoni istoriati with „Torello and Saladin”: Observations on the Origins of a New Genre of Trecento Art in Florence, [in:] Italian Panel Painting of the Duecento and Trecento, ed. V. M.Schmidt (Studies in the History of Art, t. 61), New Haven and London 2002, s. 443–469[14]
- Mity, legendy, exempla. Włoskie malarstwo świeckie epoki Renesansu ze zbiorów Karola Lanckorońskiego, Warszawa: Uniwersytet Warszawski. Instytut Archeologii, 2003[15]
- Ars et educatio. Kultura artystyczna Uniwersytetu Warszawskiego, red. Jerzy Miziołek, Warszawa: Uniwersytet Warszawski, 2003[16]
- Inspiracje śródziemnomorskie. Wizja antyku w sztuce Warszawy i innych ośrodków kultury dawnej Polski, Warszawa: Neriton, 2004[17]
- Orpheus and Euridice: Three spalliera panels by Jacopo del Sellaio, “I Tatti Studies”, XII, 2008/2009, s. 117–148[18]
- Muse, baccanti e centauri. I capolavori della pittura pompeiana e la loro fortuna in Polonia, Varsavia: Instituto di Archeologia dell'Università di Varsavia: Instituto Italiano di Cultura di Varsavia, 2010[19]
- Chopin among artists and scholars, Warszawa: University of Warsaw, 2010[20]
- The Villa Laurentina of Pliny the Younger in an Eighteenth Century Vision, Roma: „L'Erma” di Bretschneider, 2016
- Nel segno di Quo Vadis? Roma ai tempi di Nerone e dei primi martiri nelle opere di Sienkiewicz, Siemiradzki, Styka e Smuglewicz, Roma: „L'Erma” di Bretschneider, 2017
- The University of Warsaw. History and Traditions, Warsaw: Wydawnictwa Uniwersytetu Warszawskiego, 2017
- Renaissance Weddings and the Antique. Italian secular Paintings from the Lanckoroński Collection, Roma: L'Erma di Bretschneider, 2018
Przypisy
edytuj- ↑ Prof. Jerzy Miziołek, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI PIB) [dostęp 2019-11-02].
- ↑ Jerzy Miziołek, Przedstawienia procesji w sztuce chrześcijańskiej, „Folia Historiae Artium”, 21, 1985, s. 5-53, ISSN 0071-6723 [dostęp 2019-10-07].
- ↑ Komunikat prasowy Ambasady Republiki Włoskiej [online], 17 października 2018 [dostęp 2019-08-18].
- ↑ Wyborcza.pl [online], warszawa.wyborcza.pl [dostęp 2018-12-06].
- ↑ a b c d Tomasz Urzykowski: Miziołek nie jest już dyrektorem Muzeum Narodowego. [w:] Gazeta Stołeczna [on-line]. warszawa.wyborcza.pl, 2 grudnia 2019. [dostęp 2019-12-03].
- ↑ Prof. Jerzy Miziołek nowym dyrektorem Muzeum Narodowego w Warszawie MKiDN – 2018 [online], www.mkidn.gov.pl [dostęp 2018-11-23] (pol.).
- ↑ Tomasz Urzykowski. Żeby nie gorszyć młodzieży. „Gazeta Stołeczna”, s. 1, 27 kwietnia 2019.
- ↑ Piotr Sarzyński. Bananowy szok. „Polityka”, s. 77–78, 8 maja 2019.
- ↑ Tomasz Urzykowski: „Solidarność” chce odwołania dyrektora Muzeum Narodowego. Gliński obiecał protestującym "kontrolę stanu dialogu". [w:] Gazeta Stołeczna [on-line]. warszawa.wyborcza.pl, 25 lipca 2019. [dostęp 2019-12-03].
- ↑ Tomasz Urzykowski: Piotr Rypson zwolniony z Muzeum Narodowego mimo wieku ochronnego. "Spotkamy się w sądzie". [w:] Gazeta Stołeczna [on-line]. warszawa.wyborcza.pl/, 22 grudnia 2018. [dostęp 2019-12-03].
- ↑ Jerzy Miziołek, Transfiguratio Domini in the apse at Mount Sinai and the symbolism of light, „Journal of the Warburg and Courtauld Institutes”, 53, 1990, s. 42-60, DOI: 10.11588/artdok.00002797, ISSN 0075-4390 [dostęp 2019-08-14].
- ↑ Jerzy Miziołek, Sol verus. Studia nad ikonografią Chrystusa w sztuce pierwszego tysiąclecia, Wrocław-Warszawa-Kraków: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1991, DOI: 10.11588/diglit.23925, ISBN 83-04-03642-8, ISSN 0081-7104 [dostęp 2019-08-14] (pol.).
- ↑ Jerzy Miziołek, Soggetti classici sui cassoni fiorentini alla vigilia del Rinascimento, Warszawa: Instytut Sztuki Polskiej Akademii Nauk, 1996, DOI: 10.11588/diglit.22366, ISBN 83-85938-76-1 [dostęp 2019-08-14] (wł.).
- ↑ Jerzy Miziołek, Cassoni istoriati with "Torello and Saladin". Observations on the origins of a new genre of Trecento art in Florence, „Studies in the History of Art”, 61, 2002, DOI: 10.11588/artdok.00006949 [dostęp 2020-06-30].
- ↑ Jerzy Miziołek, Mity, legendy, exempla. Włoskie malarstwo świeckie epoki Renesansu ze zbiorów Karola Lanckorońskiego, Warszawa: Uniwersytet Warszawski, Instytut Archeologii, 2003, DOI: 10.11588/diglit.29967, ISBN 978-83-87496-79-1 [dostęp 2019-08-14] (pol.).
- ↑ Jerzy Miziołek (red.), Ars et educatio. Kultura artystyczna Uniwersytetu Warszawskiego, Warszawa: Uniwersytet Warszawski, 2003, DOI: 10.11588/diglit.23829, ISBN 83-88374-46-X [dostęp 2019-08-14] (pol.).
- ↑ Jerzy Miziołek, Inspiracje śródziemnomorskie. O wizji antyku w sztuce Warszawy i innych ośrodków kultury dawnej Polski, Warszawa: Neriton, 2004, DOI: 10.11588/diglit.31157, ISBN 83-88973-99-1 [dostęp 2019-08-14] (pol.).
- ↑ Jerzy Miziołek, Orpheus and Euridice: Three spalliera panels by Jacopo del Sellaio, „I Tatti Studies”, 12, 2009, s. 117-148, DOI: 10.11588/artdok.00003087, ISSN 0393-5949 [dostęp 2019-08-14] (ang.).
- ↑ Jerzy Miziołek, Muse, Baccanti e Centauri: i capolavori della pittura pompeiana e la loro fortuna in Polonia, Leszek Kazana (tłum.), Varsavia: Istituto di Archeologia dell'Università di Varsavia, Istituto Italiano di Cultura di Varsavia, 2010, ISBN 978-83-61376-48-4 [dostęp 2019-08-14] (wł.).
- ↑ Jerzy Miziołek, Chopin among artists and scholars, Hubert Kowalski, Warsaw: University of Warsaw, 2010, DOI: 10.11588/diglit.23229, ISBN 83-88374-69-9 [dostęp 2019-08-14] (ang.).
Linki zewnętrzne
edytuj- Jerzy Miziołek: publikacje w cyfrowych zasobach Biblioteki Uniwersyteckiej w Heidelbergu [online], uni-heidelberg.de [dostęp 2019-08-14] (niem.).