Jerzy Kiwerski

polski lekarz ortopeda

Jerzy Edward Kiwerski (ur. 24 czerwca 1937 w Warszawie, zm. 6 lutego 2024[1][2]) – polski lekarz ortopeda, profesor zwyczajny, doktor habilitowany nauk medycznych, rektor Wyższej Szkoły Rehabilitacji w Warszawie, konsultant Oddziału Rehabilitacji, a także były dyrektor Stołecznego Centrum Rehabilitacji, konsultant Centrum Kompleksowej Rehabilitacji, światowej sławy specjalista w dziedzinie ortopedii, traumatologii i rehabilitacji.

Jerzy Edward Kiwerski
Ilustracja
Jerzy Edward Kiwerski w 2008 r.
Data i miejsce urodzenia

24 czerwca 1937
Warszawa

Data śmierci

6 lutego 2024

Zawód, zajęcie

lekarz, rektor, wykładowca

Alma Mater

Pomorski Uniwersytet Medyczny w Szczecinie

Rodzice

Antoni Kiwerski
Halina Kiwerska

Odznaczenia
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Złoty Krzyż Zasługi Medal Komisji Edukacji Narodowej
Odznaka honorowa „Za Zasługi dla Warszawy” (złota) Odznaka honorowa „Za wzorową pracę w służbie zdrowia” (1950–1986)

Życiorys

edytuj

Profesor Jerzy Kiwerski urodził się 24 czerwca 1937 w rodzinie inteligenckiej w Warszawie, w 1954 ukończył naukę w Gimnazjum Wojciecha Górskiego. W 1955 rozpoczął studia lekarskie w Szczecinie, w Pomorskiej Akademii Medycznej. Dyplom ukończenia studiów uzyskał w 1963. W trakcie trwania nauki (w latach 1954-1962) pracował w Zakładzie Anatomii Prawidłowej Pomorskiej Akademii Medycznej, początkowo jako laborant, a następnie na etacie zastępcy asystenta. W 1962 rozpoczął pracę w Zakładzie Anatomii Patologicznej Instytutu Matki i Dziecka w Warszawie na stanowisku asystenta. W latach 1963–1964 odbył staż podyplomowy w Szpitalu Czerniakowskim, a także w Instytucie Matki i Dziecka.

Po odbyciu staży podyplomowych, zgodnie z zainteresowaniami klinicznymi 1 stycznia 1965 rozpoczął pracę w Stołecznym Centrum Rehabilitacji w Konstancinie. Bardzo szybko dał się poznać jako lekarz ze szczególnymi zainteresowaniami naukowymi i dydaktycznymi. W 1967 podówczas Docent Marian Weiss zatrudnił go w nowo powstałej na bazie STOCER Klinice Rehabilitacji Akademii Medycznej. W latach 1967–1977 zostawał kolejno asystentem, starszym asystentem i adiunktem Kliniki. W 1967 po zdaniu odpowiednich egzaminów uzyskał pierwszy stopień, a w 1969 drugi stopień specjalizacji w zakresie rehabilitacji. Jego zainteresowania chirurgią spowodowały, że specjalizował się w ortopedii i traumatologii, uzyskując tytuł specjalisty pierwszego stopnia w 1971, natomiast w 1974 zdobył tytuł drugiego stopnia z ortopedii i traumatologii[3].

W 1971 bronił pracy doktorskiej pod tytułem: "Postrzałowe uszkodzenia nerwów obwodowych", a w 1975 uzyskał stopień doktora habilitowanego na podstawie pracy "Próby zwiększania przydatności ręki tetraplegika drogą stosowania przeszczepów nerwów i stymulatorów implantowanych". 5 lipca 1984 Uchwałą Rady Państwa otrzymał tytuł profesora nadzwyczajnego. 16 lutego 1999 otrzymał nominację Ministra Zdrowia na stanowisko profesora zwyczajnego w Akademii Medycznej w Warszawie.

Profesor Jerzy Kiwerski od 1981 do 2007 był Kierownikiem Katedry i Kliniki Rehabilitacji Akademii Medycznej w Warszawie, a w latach 1991 – 1998 równolegle Naczelnym Dyrektorem Centrum Rehabilitacji im. Prof. Mariana Weissa. W okresie od 1973 do 1999 pełnił funkcję ordynatora oddziału neuroortopedycznego Centrum Rehabilitacji w Konstancinie. Oddział, który prowadził był jedynym tego rodzaju w kraju – zajmował się kompleksowym leczeniem chorych po urazie kręgosłupa.

W latach 1987–1991 był członkiem Krajowego Zespołu Specjalistycznego w dziedzinie rehabilitacji, a także konsultantem regionalnym do spraw rehabilitacji. Od 1982 do 2002 był specjalistą wojewódzkim, dla województwa stołecznego do spraw rehabilitacji. W latach 1981–1990 był kierownikiem programu resortowego MZXII "Rehabilitacja". W latach 2002 – 2008 piastował funkcję konsultanta krajowego w dziedzinie rehabilitacji medycznej[4].

Profesor Jerzy Kiwerski od 2007 był rektorem Wyższej Szkoły Rehabilitacji w Warszawie, a także prowadził wykłady i seminaria w Zakładzie Rehabilitacji Oddziału Fizjoterapii II Wydziału Lekarskiego Warszawskiego Uniwersytetu Medycznego.

Od 1965 pracował również w Stołecznym Centrum Rehabilitacji w Konstancinie i pełnił funkcję konsultanta Oddziału Rehabilitacji.

Dorobek naukowy

edytuj
  • Ponad 700 prac publikowanych (w tym 100 obcojęzycznych), 520 wygłoszonych referatów (w tym 110 obcojęzycznych);
  • Autorstwo, redakcja lub współredakcja 28 podręczników, monografii;
  • Ponad 500 referatów wygłoszonych na kongresach i sympozjach krajowych i zagranicznych[5].

Najważniejsze osiągnięcia naukowe

edytuj
  • Wyjaśnienie mechanizmu urazu nerwu obwodowego w jamie postrzałowej;
  • Elektrodiagnostyka uszkodzeń rdzenia kręgowego;
  • Wykorzystanie funkcjonalnej stymulacji rdzenia kręgowego do wymuszenia użytecznej funkcji porażonej ręki;
  • Przywrócenie prostej funkcji porażonej ręki przez przeszczep nerwu mięśniowo-skórnego na nerw pośrodkowy;
  • Wprowadzenie w Polsce stabilizacji złamanego zęba kręgu obrotowego śrubą dociskową;
  • Wprowadzenie wszczepów z ceramiki korundowej w chirurgii kręgosłupa;
  • Opracowanie kompleksowej metody leczenia uszkodzeń rdzenia kręgowego;
  • Recenzowanie ponad 180 projektów naukowych (KBN, MNiSW)[6].

Dorobek dydaktyczny

edytuj
  • Promowanie 4 habilitacji, 28 doktoratów, ponad 120 prac magisterskich i 230 prac licencjackich;
  • Recenzowanie 32 prac habilitacyjnych, 44 doktoratów oraz około 150 prac magisterskich, a także 30 wniosków o nadanie tytułu profesora i jednego o nadanie tytułu doktora honoris causa;
  • Recenzowanie około 450 prac do periodyków (udział w pracach 15 Komitetów Redakcyjnych, w tym 5 zagranicznych);
  • Kierowanie blisko 90 specjalizacjami lekarskimi w zakresie rehabilitacji i chirurgii urazowej;
  • 30 lat dydaktyki podyplomowej na kursach specjalizacyjnych i atestacyjnych do egzaminu państwowego z rehabilitacji medycznej;
  • Organizowanie egzaminów specjalizacyjnych i przewodnictwo komisjom egzaminacyjnym;
  • 50 lat wykładów i seminariów oraz ćwiczeń klinicznych w zakresie rehabilitacji medycznej dla studentów WUM, AWF i WSR[7].

Przynależność do towarzystw naukowych

edytuj
  • Członek, założyciel oraz Prezes Polskiego Towarzystwa Rehabilitacji (1992 – 1998 r.), członek honorowy Towarzystwa – od 2002 r.;
  • Członek i założyciel Polskiego Towarzystwa Inżynierii Biomedycznej, Vice Przewodniczący Zarządu Głównego – 2010 r.;
  • Vice Przewodniczący (1996-1999 r.), a następnie Przewodniczący (1999 – 2007 r.) Komitetu Rehabilitacji, Kultury Fizycznej i Integracji Społecznej Polskiej Akademii Nauk;
  • Członek Komitetu Biocybernetyki i Inżynierii Biomedycznej Polskiej Akademii Nauk – od 1993 r.;
  • Wieloletni członek Polskiego Towarzystwa Ortopedów i Traumatologów, dwukrotnie Vice Przewodniczący, dwukrotnie Przewodniczący Sekcji Spondyloortopedii PTOiT;
  • Członek założyciel Polskiego Towarzystwa Biomechaniki oraz Polskiego Towarzystwa Inżynierii Medycznej;
  • Członek założyciel Polskiego Towarzystwa Rehabilitacji Neurologicznej, członek Zarządu;
  • Ekspert Narodowego Centrum Badań i Rozwoju - od 2012 r.;
  • Przedstawiciel Polski w European Board of Physical Medicine and Rehabilitation (1998 – 2008 r.);
  • Członek International Society of Paraplegia, Spine Society of Europe;
  • Członek Research Board of the American Biographical Institute – 2001 r.;
  • Członek Komitetów Redakcyjnych wielu (12) fachowych periodyków;
  • Cytowany w licznych międzynarodowych wydawnictwach biograficznych;
  • Man of the Year 2001, Man of the Year 2004, Man of the Year 2005 (ABI);
  • Członek wielu innych krajowych i międzynarodowych Towarzystw[8].

Odznaczenia i wyróżnienia

edytuj

Przypisy

edytuj
  1. Jerzy Kiwerski, Warszawa, 09.02.2024 - kondolencje [online], nekrologi.wyborcza.pl [dostęp 2024-02-09].
  2. Adam Stępień, Odszedł prof. dr hab. Jerzy Edward Kiwerski [online], Akademia Wychowania Fizycznego we Wrocławiu, 8 lutego 2024 [dostęp 2024-02-09] (pol.).
  3. Kiwerski i inni, Rehabilitacja medyczna, Warszawa: Wydawnictwo Lekarskie PZWL, [cop. 2005], ISBN 83-200-3055-2, OCLC 749679751.
  4. Marek Krasuski, Moi Nauczyciele [online], krasuski.com [dostęp 2017-09-04] [zarchiwizowane z adresu 2022-08-18] (pol.).
  5. Janusz. Kapuścik, Wspó·lcześni uczeni polscy : s·lownik biograficzny / 2 H – ·L., Warszawa: Ośrodek Przetwarzania Informacji, 1999, ISBN 83-905295-6-4, OCLC 163508997.
  6. Pikoń i inni, Złota księga nauki polskiej 2006 : naukowcy Zjednoczonej Europy, Gliwice: Helion, [cop. 2006], ISBN 83-920014-7-8, OCLC 749906831.
  7. Jubileusz 50-lecia pracy w zawodzie lekarza Prof. zw. dr hab. n. med. Jerzego Kiwerskiego – Wyższa Szkoła Rehabilitacji w Warszawie FIZJOTERAPIA | RATOWNICTWO | DIETETYKA | STUDIA PODYPLOMOWE [online] [dostęp 2017-09-03] [zarchiwizowane z adresu 2017-09-04] (pol.).
  8. Prof. dr hab. n. med. Jerzy Kiwerski | CKR, „CKR” [dostęp 2017-09-03] (pol.).
  9. M.P. z 2015 r. poz. 324