Jerzy, imię świeckie Đorđe Letić (ur. 1 maja 1872 w Starim Bečeju, zm. 8 listopada 1935 w Belgradzie) – serbski biskup prawosławny.

Jerzy
Georgije
Đorđe Letić
Biskup banacki
Ilustracja
Kraj działania

Jugosławia

Data i miejsce urodzenia

1 maja 1872
Stari Bečej

Data i miejsce śmierci

8 listopada 1935
Belgrad

Miejsce pochówku

Serbia

Biskup banacki
Okres sprawowania

1931–1935

Wyznanie

prawosławne

Kościół

Serbski Kościół Prawosławny

Inkardynacja

Eparchia banacka

Śluby zakonne

4 kwietnia 1895

Diakonat

1895

Prezbiterat

20 marca 1899

Nominacja biskupia

27 listopada 1903

Chirotonia biskupia

27 marca 1904

Sukcesja apostolska
Data konsekracji

27 marca 1904

Miejscowość

Sremski Karlovci

Miejsce

Sobór św. Mikołaja

Konsekrator

Jerzy

Współkonsekratorzy

Lucjan (Bogdanović), Mitrofan (Šević)

Życiorys

edytuj

Był synem nauczyciela Miloša Leticia i jego małżonki Milevy. Ukończył gimnazjum serbskie w Nowym Sadzie, po czym wstąpił do seminarium duchownego w Sremskich Karlovcach, a następnie ukończył studia na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Czerniowieckiego. W trakcie studiów, 4 kwietnia 1895, złożył wieczyste śluby mnisze przed przełożonym monasteru Beočin, archimandrytą Platonem. W tym samym roku został wyświęcony na hierodiakona. W 1897 obronił w Czerniowcach pracę doktorską. Po powrocie do monasteru otrzymał godność archidiakona, zaś 20 marca 1898 został wyświęcony na hieromnicha[1]. W 1899 otrzymał godność protosyngla, zaś 7 maja 1901 został archimandrytą. Został również zatrudniony w seminarium duchownym w Sremskich Karlovcach jako wykładowca prawa kanonicznego, katechetyki oraz pedagogiki. Przez pewien czas był również przełożonym monasteru Beočin i członkiem redakcji cerkiewnego pisma „Bogoslovski glasnik”[1].

27 listopada 1903 został nominowany na biskupa temesvarskiego, jego chirotonia biskupia odbyła się 27 marca 1904 w soborze św. Mikołaja w Sremskich Karlovcach. W maju tego samego roku został intronizowany w soborze Wniebowstąpienia Pańskiego w Temesvarze[1]. Szczególnie angażował się w pracę na rzecz rozwoju serbskiego szkolnictwa, także poza granicami swojej eparchii. Był inicjatorem opracowania i wdrożenia nowego programu nauki religii prawosławnej w szkołach serbskich w Austro-Węgrzech i sam napisał katechizm do użytku szkolnego. Wizytował szkoły na terenie metropolii karłowickiej, w Bośni i Hercegowinie[1].

Po śmierci patriarchy karłowickiego Lucjana został locum tenens metropolii karłowickiej; władze austriackie podczas I wojny światowej nie zgodziły się na organizację serbskiego soboru i wybór nowego patriarchy. Zarządzał również wakującymi eparchią górnokarłowicką i eparchią Baczki. W 1920 biskup Jerzy został wybrany na nowego ordynariusza tej ostatniej, jednak po kilku tygodniach zrezygnował z katedry i postanowienie to zostało anulowane. Pozostał na katedrze temesvarskiej i przebywał w tymże mieście do momentu, gdy znalazło się ono w granicach Rumunii. Wówczas przeniósł się do Velikiej Kikindy i stamtąd administrował częścią eparchii, która znalazła się w granicach Jugosławii, a w miarę możliwości opiekował się Serbami w pozostałej części administratury. W 1931, po zmianach granic eparchii, został ordynariuszem eparchii banackiej i pozostał na niej do śmierci[1].

Na jej terytorium odnowił zniszczony w 1788 monaster Kusić, zaś od podstaw wzniósł monaster św. Melanii w Petrovgradzie. Ufundował także internaty męski i żeński dla serbskich uczniów, studentów i studentek w Velikiej Kikindzie oraz Temesvarze. Zainicjował również budowę szeregu nowych wiejskich cerkwi w eparchii banackiej[1].

Autor przekładów tekstów teologicznych i artykułów, pisał również własne teksty do prasy cerkiewnej. Z kolei jego katechizm został w okresie międzywojennym przełożony na język czeski, na użytek Kościoła Prawosławnego Czech i Słowacji, który w pierwszych latach swojego istnienia i rozwoju podlegał Patriarchatowi Serbskiemu[1]. Był ponadto współautorem (razem z metropolitą Czarnogóry i Przymorza Gabrielem i biskupem bitolskim Józefem) ustawu cerkiewnego odnowionego Patriarchatu Serbskiego w 1919[1].

Zmarł w 1935 w Belgradzie, dokąd udał się na obrady Świętego Soboru Serbskiego Kościoła Prawosławnego. Został pochowany w soborze katedralnym we Vršacu[1].

Przypisy

edytuj
  1. a b c d e f g h i Biskup Sawa (Vuković), Srpski jerarsi od devetog do dvadesetog veka, Evro Beograd, Unireks Podgorica, Kalenić Kragujevac, 1996, s. 120–122.