Jens Deimel

Jens Deimel
Data i miejsce urodzenia	14 września 1972 ; Winterberg
Klub	SK Winterberg
Wzrost	182 cm
Debiut w PŚ	4.01 1992, Schonach ; (14. miejsce – Gundersen)
Pierwsze punkty w PŚ	21.01 1989, Schonach ; (14. miejsce – Gundersen)
Pierwsze podium w PŚ	23.01 1993, Saalfelden (3. miejsce – Gundersen)
Dorobek medalowy
	Reprezentacja Niemcy
	Mistrzostwa świata
	Mistrzostwa świata juniorów
	Letnie Grand Prix
3. miejsce ;	1999

Jens Deimel (ur. 14 września 1972 r. w Winterbergu) – niemiecki specjalista kombinacji norweskiej i skoczek narciarski, reprezentujący także RFN, po zakończeniu kariery trener. Brązowy medalista mistrzostw świata i dwukrotny medalista mistrzostw świata juniorów w kombinacji.

Kariera

W Pucharze Świata w kombinacji norweskiej zadebiutował 15 marca 1991 w Oslo, gdzie zajął 39. miejsce. Był to jego jedyny występ w sezonie 1990/1991 i wobec braku zdobytych punktów nie został uwzględniony w klasyfikacji generalnej.

Pierwsze punkty zdobył 4 stycznia 1992 w Schonach, zajmując czternaste miejsce. Dwa tygodnie później był trzynasty w Murau i wyniki te pozwoliły mu zająć 33. miejsce w klasyfikacji generalnej. W lutym 1992 wziął udział w igrzyskach olimpijskich w Albertville, gdzie w kombinacji wystąpił tylko w sztafecie, zajmując wraz z kolegami piąte miejsce. Na tych samych igrzyskach wystąpił także w konkursie skoków na normalnej skoczni, w którym zajął 34. miejsce. W tym samym roku odniósł swój pierwszy w karierze, zdobywając dwa medale na mistrzostwach świata juniorów w Vuokatti w 1992. Wraz z kolegami wywalczył srebrny medal w sztafecie, a w konkursie rozgrywanym metodą Gundersena był trzeci.

Swojej jedyne pucharowe podium Niemiec wywalczył 23 stycznia 1993 w Saalfelden am Steinernen Meer, kiedy zajął trzecie miejsce. W pozostałych konkursach sezonu 1992/1993 pojawił się jeszcze czterokrotnie, ale punktował tylko raz – 8 stycznia w Schonach był dwunasty, co dało mu szesnaste miejsce w klasyfikacji generalnej. Na mistrzostwach świata w Falun w 1993 osiągnął swój największy sukces w kategorii seniorów. Wspólnie z Thomasem Dufterem i Hansem-Peterem Pohlem zdobył tam brązowy medal w zawodach drużynowych. Po skokach Niemcy zajmowali drugie miejsce, ale na trasie biegu zostali wyprzedzeni przez Norwegów i ostatecznie stanęli na najniższym stopniu podium. W zawodach indywidualnych był siedemnasty.

Nie wystąpił na igrzyskach olimpijskich w Lillehammer w 1994, ale rok później, podczas mistrzostw świata w Thunder Bay wraz z kolegami z reprezentacji zajął szóste miejsce w sztafecie. Najlepsze wyniki osiągnął w sezonie 1995/1996, który ukończył na dziewiątej pozycji. Pięciokrotnie plasował się w czołowej dziesiątce, najlepszy wynik osiągając 13 stycznia 1996 Štrbskim Plesie, gdzie był czwarty.

W zawodach w kombinacji startował do zakończenia sezonu 2001/2002, osiągając tylko jeden znaczący wynik: trzecie miejsce w klasyfikacji końcowej drugiej edycji Letniego Grand Prix w kombinacji norweskiej. W trzech konkursach indywidualnych dwukrotnie stawał na podium: 22 sierpnia 1999 w Wernigerode był trzeci, a trzy dni później w Oberhofie zajął drugie miejsce. W klasyfikacji generalnej wyprzedzili go tylko dwaj rodacy: Ronny Ackermann i Sebastian Haseney. Do 2001 wystąpił na wszystkich dużych imprezach międzynarodowych, najbliżej medalu będąc podczas mistrzostw świata w Lahti w 2001, gdzie wraz z kolegami z drużyny zajął czwarte miejsce w sztafecie. Indywidualnie najlepiej wypadł na mistrzostwach świata w Trondhiem w 1997, gdzie rywalizację zakończył na ósmej pozycji.

W Pucharze Świata w skokach narciarskich zadebiutował 1 stycznia 1991 w Garmisch-Partenkirchen, gdzie zajął 51. miejsce. Pierwsze i zarazem jedyne pucharowe punkty zdobył 28 marca 1993 w Planicy, gdzie zajął 11. miejsce na Bloudkovej Velikance. W klasyfikacji generalnej sezonu 1992/1993 zajął 50. miejsce. Startował także zawodach Pucharu Kontynentalnego najlepsze wyniki osiągając w sezonie 2000/2001, który ukończył na 127. pozycji z dorobkiem 26 punktów.

Przed sezonem 2018/2019 został asystentem trenera męskiej kadry reprezentacji Niemiec w skokach narciarskich^[1].

Osiągnięcia w kombinacji

Igrzyska olimpijskie

Miejsce	Dzień	Rok	Miejscowość	Konkurencja	Wynik zwycięzcy	Strata	Zwycięzca
5.	17 lutego	1992	Albertville	Sztafeta K-90/3x5 km^[2]	1:23:36.6 h	+4:45.4 min	Japonia
13.	14 lutego	1998	Nagano	Gundersen K-90/15 km	41:21.1 min	+2:35.2 min	Bjarte Engen Vik
6.	20 lutego	1998	Nagano	Sztafeta K-90/4x5 km^[3]	54:11.5 min	+2:10.5 min	Norwegia

Mistrzostwa świata

Miejsce	Dzień	Rok	Miejscowość	Konkurencja	Wynik zwycięzcy	Strata	Zwycięzca
17.	18 lutego	1993	Falun	Gundersen K-90/15 km	46:47.5 min	+6:30.0 min	Kenji Ogiwara
3.	19 lutego	1993	Falun	Sztafeta K-90/3x5 km^[4]	1:19:25.7 h	+8.30.5 min	Japonia
6.	10 marca	1995	Thunder Bay	Sztafeta K-90/4x5 km^[5]	56:20.2 min	+7:07.8 min	Japonia
8.	22 lutego	1997	Trondheim	Gundersen K-90/15 km	43:43.1 min	+2.02.1 min	Kenji Ogiwara
6.	23 lutego	1997	Trondheim	Sztafeta K-90/4x5 km^[6]	52:18.0 min	+3:06.2 min	Norwegia
15.	20 lutego	1999	Ramsau	Gundersen K-90/15 km	37:04.8 min	+4:10.1 min	Bjarte Engen Vik
6.	25 lutego	1999	Ramsau	Sztafeta K-90/4x5 km^[7]	49:34.2 min	+2:37.9 min	Finlandia
24.	27 lutego	1999	Ramsau	Sprint K-90/7.5 km	17:48.4 min	+1:55.5 min	Bjarte Engen Vik
4.	20 lutego	2001	Lahti	Sztafeta K-90/4x5 km^[8]	48:54.1 min	+53.5 s	Norwegia
15.	24 lutego	2001	Lahti	Sprint K-116/7.5 km	19:40.3 min	+10.0 s	Marko Baacke