Jean Itadi
Jean Itadi (ur. 24 marca 1949 w Lékoumou[1]) – kongijski polityk, od 1979 do 1980 był ministrem gospodarki wiejskiej, od 1980 ministrem przemysłu i turystyki, a następnie ministrem przemysłu i rybołówstwa. Od 1992 do 1997 roku był ministrem górnictwa i energetyki.
| Data i miejsce urodzenia |
24 marca 1949 |
|---|---|
| Minister Gospodarki Wiejskiej | |
| Okres |
od 1979 |
| Minister Przemysłu i Turystyki | |
| Okres |
od styczeń 1980 |
| Poprzednik | |
| Następca |
on sam, jako minister przemysłu i rybołówstwa |
| Minister Przemysłu i Rybołówstwa | |
| Okres |
od 28 grudnia 1980 |
| Poprzednik |
on sam, jako minister przemysłu i turystyki |
| Minister Górnictwa i Energetyki | |
| Okres |
od 7 września 1992 |
| Przynależność polityczna | |
| Następca |
Michel Mampouya jako minister kopalń |
Jest jednym ze współzałożycieli Panafrykańskiego Związku na rzecz Demokracji Społecznej.
Życiorys
edytujKształcił się na kierunku agronomia na Higher National Agronomic School w Algierze[1]. Po studiach wyjechał do Brazzaville, gdzie w 1975 roku rozpoczął pracę Ministerstwie Gospodarki Wiejskiej na stanowisku dyrektora ds. edukacji i planowania[1]. W 1976 roku został awansowany na stanowisko dyrektora generalnego wydziału agrokultury i hodowli zwierząt[1]. W 1977 roku został sekretarzem generalnym Ministerstwa Gospodarki Wiejskiej[1].
W 1979 roku prezydent Denis Sassou-Nguesso mianował go ministrem gospodarki wiejskiej. W styczniu 1980 roku zastąpił Mariusa Moua-Mbenga na stanowisku ministra przemysłu i turystyki. 28 grudnia 1980 roku został ministrem przemysłu i rybołówstwa, którym pozostał do 1984 roku.
Po wprowadzeniu w Republice Konga systemu wielopartyjnego założył własną partię Mouvement Africain pour la Réconstruction Sociale. Następnie dołączył do Pascala Lissouby podczas tworzenia Panafrykańskiego Związku na rzecz Demokracji Społecznej[1]. 7 września 1992 roku został powołany przez Stéphane Maurice Bongho-Nouarra w skład rządu, na stanowisko ministra górnictwa i energetyki[2]. 2 listopada 1997 roku Denis Sassou-Nguesso powołał nowy rząd, jego obowiązki dotyczące górnictwa przejął Michel Mampouya, a dotyczące energetyki – Jean Marie Tassoua[3].
Po skazaniu Lissouby, w trakcie wojny domowej w 1997 roku wyjechał do Południowej Afryki[1]. Do Konga powrócił we wczesnych latach dwutysięcznych[1]. 28 grudnia 2006 roku, podczas I nadzwyczajnego kongresu Panafrykańskiego Związku na rzecz Demokracji Społecznej został wybrany jednym z 25 jego wiceprzewodniczących[4]. W wyborach parlamentarnych w 2007 roku kandydował z list UPADS do Zgromadzenia Narodowego w okręgu Bambama. W drugiej turze głosowania otrzymał 36,26%, nie uzyskując mandatu[5].
Przypisy
edytuj- ↑ a b c d e f g h John Frank Clark, Samuel Decalo, Historical Dictionary of Republic of the Congo, Scarecrow Press, 2012, s. 221, ISBN 978-0-8108-4919-8 [dostęp 2021-04-01] (ang.).
- ↑ Le Président Pascal Lissouba nomme le 1er ministre Stéphane Bongho-Nouarra et son gouvernement , le 7 septembre 1992 | www.congo-liberty.com [online] [dostęp 2021-03-28] (fr.).
- ↑ Formation du gouvernement d'Union nationale le 2/11/1997 [online], web.archive.org, 16 grudnia 2004 [dostęp 2021-04-01] [zarchiwizowane z adresu 2004-12-16].
- ↑ Pascal Tsati Mabiala élu secrétaire général de l'Union panafricaine pour la démocratie sociale (UPADS) [online], Les Dépêches de Brazzaville, 29 grudnia 2006 [dostęp 2021-03-28] [zarchiwizowane z adresu 2012-03-11].
- ↑ Législatives : La liste des duels du second tour [online], Congopage [dostęp 2021-04-02] (fr.).